ตอนที่ 382 :ชี้นำความสนใจให้ลูกสาว
ในวันสุดท้ายของเดือน 9 เจียงเสี่ยวไป๋ขับรถไปที่เจียงเฉิงพร้อมลูกสาวของเขา
“ป่าป๊าคะ ที่เจียงเฉิงสนุกไหม ? ”
“ป่าป๊าคะ ถ้าหนูไปที่เจียงเฉิง หนูจะพบอาชิงไหม ? ”
“ป่าป๊าคะ ป่าป๊าบอกว่าแม่น้ำแยงซีในเจียงเฉิงใหญ่กว่าแม่น้ำชิงเจียง แม่น้ำแยงซีใหญ่แค่ไหน ? ”
“……”
ใบหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เธอนั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถจี๊ปและถามคำถามออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
ขณะขับรถ เจียงเสี่ยวไป๋อธิบายให้ลูกสาวของเขาฟังอย่างละเอียดเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ มนุษยศาสตร์ อาหาร ประวัติศาสตร์ และด้านอื่น ๆ อย่างตั้งใจ
เขารู้ว่าลูกสาวของเขายังเด็ก และยังคงไม่เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง
แต่ก็ไม่เป็นไร การอธิบายให้ลูกสาวฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุก ยิ่งไปกว่านั้น ความจำของเด็ก ๆ ยังดีเยี่ยม และพวกเขาสามารถจดจำบางสิ่งได้เสมอหากได้รับการบอกเล่า ยิ่งเขาพาลูกสาวออกไปข้างนอกบ่อยเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสั่งสมความรู้นี้มากขึ้นเท่านั้น และเธอจะเข้าใจมันอย่างเป็นธรรมชาติ
ในตอนแรก เจ้าตัวเล็กยังคงฟังอย่างสนใจ แต่หลังจากรับประทานอาหารกลางวันที่แม่น้ำเย่ซานเหอ เธอได้เห็นความแปลกใหม่ในการเดินทางออกมาข้างนอก และเธอก็ค่อย ๆ ง่วงนอน
“ป่าป๊าคะ อีกนานไหมกว่าเราจะถึง ? ”
“หนูง่วงนอนมากเลย ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋พูดเบา ๆ “ถ้าหนูง่วงก็นอนก่อนเถอะ ! ”
เปลือกตาของเจ้าตัวเล็กค่อย ๆ ปิดลง แต่เธอยังคงพยายามลืมตาและพูดว่า “ถ้าหนูเผลอหลับไป ป่าป๊าก็จะไม่มีใครคุยด้วย ป่าป๊าขับรถอยู่คนเดียว คงง่วงกว่าหนูมาก ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกอบอุ่นในใจ ที่เจ้าตัวเล็กเป็นห่วงเขามาก
“ไม่เป็นไร ป่าป๊าไม่ง่วงหรอก หนูงีบหลับเถอะ”
เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นนั่งอย่างดื้อรั้น เธอหาววอดใหญ่แล้วพูดว่า “ถ้าหนูนั่งตัวตรงกว่านี้ หนูจะไม่ง่วงอย่างแน่นอน หนูจะคุยเป็นเพื่อนป่าป๊า”
เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกอบอุ่นและเป็นทุกข์เมื่อได้ยินสิ่งนี้ แต่ไม่ได้พยายามโน้มน้าวเธออีกต่อไปและพูดว่า “เอาล่ะ ป่าป๊าจะเล่าให้ฟังมากกว่านี้”
“โอเค หนูชอบฟังป่าป๊าเล่าเรื่องมากที่สุด ! ”
“ในสมัยราชวงศ์หมิง มีชายคนหนึ่งชื่อสวีเสวี่ยเค่อ เขาเป็นนักภูมิศาสตร์ นักเดินทางและนักเขียนที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์จีน เขา……” เจียงเสี่ยวไป๋เล่าอย่างช้า ๆ ภายใต้เสียงแผ่วเบาของเขา เปลือกตาของเจ้าตัวเล็กก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดเธอก็เผลอหลับไป
เจียงเสี่ยวไป๋เหลือบมองกระจกมองหลัง เขาค่อย ๆ จอดรถแล้วอุ้มลูกสาวไว้ที่เบาะหลัง ห่มผ้าให้เธอ แล้วถึงขับรถออกเดินทางอีกครั้ง
ตลอดทางเลี้ยวถนนบนภูเขา เจียงเสี่ยวไป๋พยายามขับรถให้ช้าที่สุด เพื่อให้ลูกสาวของเขานอนหลับได้สบายตัวที่สุด
ระหว่างทาง เจ้าตัวเล็กก็หลับจนเกือบท้องฟ้าจะมืดถึงตื่นขึ้น
ในเวลานี้ รถของเจียงเสี่ยวไป๋กำลังเข้าใกล้หวงโจว เช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว พ่อและลูกสาวพักค้างคืนในหวงโจวและออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อเห็นที่ราบอันกว้างใหญ่เป็นครั้งแรก เจ้าตัวเล็กก็รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเจียงเสี่ยวชิงในขณะนั้น หนูน้อยถึงกับคุยจ้อตลอดทาง
การเป็นพ่อต้องมีคุณสมบัติเหมาะสม ไม่เพียงแต่ควรติดตามการเติบโตของลูก ๆ เท่านั้น แต่ยังต้องเป็นที่ปรึกษาชีวิตของลูก ๆ และสอนพวกเขาให้มีสติปัญญาและเติบโตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ
เมื่อเธอเห็นภูเขา เจียงเสี่ยวไป๋จะสอนเธอว่า: ชีวิตของคนเราจะต้องก้าวหน้าต่อไปและปีนขึ้นไปบนยอดเขาอย่างกล้าหาญ
เมื่อเธอเห็นที่ราบ เจียงเสี่ยวไป๋จะสอนเธอว่า: ลูกจะต้องเปิดใจให้กว้างเหมือนที่ราบอันกว้างใหญ่
เมื่อเธอเห็นแม่น้ำ เจียงเสี่ยวไป๋จะสอนเธอว่า: ไปทางตะวันออกของแม่น้ำแยงซี เธอจะพบวีรบุรุษทุกยุคทุกสมัย……
เมื่อเดินทางกับลูก ไม่สำคัญว่าคุณจะเห็นทิวทัศน์อะไร สิ่งสำคัญคือให้ลูกของคุณได้รู้สึกถึงความหมายของชีวิตในธรรมชาติ
นี่คือความแตกต่างระหว่างการศึกษาของชนชั้นสูงและการศึกษาของประชาชนทั่วไป
สิ่งที่ชนชั้นสูงสอนลูกหลานคือความรู้และความเข้าใจในชีวิต ในขณะที่คนธรรมดาเพียงแต่นำความสุขมาสู่ลูกหลานและเติมเต็มช่วงเวลาที่มีความสุขเท่านั้น
และน่าเศร้าที่คนส่วนใหญ่ไม่ตระหนักถึงสิ่งนี้ พวกเขาถือว่าการให้บุตรหลานของตนมีชีวิตที่ดีขึ้น ซึ่งการมีชีวิตที่ดีคือการแสวงหาไปตลอดชีวิต
เจียงเสี่ยวไป๋เคยอ่านข้อความของซุนกงจากในชาติที่แล้ว เนื้อความนั้นกล่าวไว้ว่า: ถ้าคนรุ่นต่อไปเหมือนฉัน ทำไมฉันถึงต้องทิ้งมรดกให้พวกเขาด้วย ? พวกเขามีคุณธรรมและฉลาดมากอยู่แล้ว ทรัพย์สินที่ฉันทิ้งไว้มีแต่จะทำลายความทะเยอทะยานของเขาเท่านั้น; แต่หากเขาไม่เหมือนฉัน การทิ้งมรดกไว้มีแต่จะทำให้พวกเขาเกียจคร้าน พวกเขาจะมีชีวิตอยู่โดยเปล่าประโยชน์ ยิ่งมีมรดกเหลือไว้มากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งประพฤติตัวแย่มากขึ้นเท่านั้น และความผิดของพวกเขาก็จะเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย
เมื่อชาติก่อน เขามีทรัพย์สินสุทธินับหมื่นล้าน แต่เขาไม่มีโอกาสที่จะทิ้งมรดกไว้ให้กับลูก ๆ ของเขาเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโอกาสที่จะได้สอนลูก ๆ ของเขา
แต่เขามักจะคิดว่าเขาจะสอนลูก ๆ ของเขาอย่างไรถ้าพระเจ้าให้โอกาสเขาอีกครั้ง
ดังนั้นตั้งแต่เขาเกิดใหม่ เขาจึงพยายามอย่างหนักในการสอนลูกสาวของเขา
ครึ่งปีต่อมา เมื่อเห็นการเติบโตของลูกสาว รอยยิ้มก็ปรากฏบนริมฝีปากของเขา
ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะตลอดทาง รถจี๊ปก็มาถึงเจียงเฉิงในตอนเย็น
ความเจริญรุ่งเรืองและแสงนีออนของเจียงเฉิงทำให้เจ้าตัวเล็กตื่นเต้นอีกครั้ง
“ป่าป๊าคะ นี่คือเจียงเฉิงหรือคะ สวยจริง ๆ บ้านที่นี่สูงกว่าบ้านเราในชิงโจวมาก”
“นี่เขาเรียกว่าอาคารสูง”
ขณะขับรถ เจียงเสี่ยวไป๋ได้สอนคำศัพท์ใหม่ให้กับลูกสาวของเขา
เมื่อรถผ่านสะพานข้ามแม่น้ำแยงซี เขาขับช้าลงเพื่อให้เจียงชานสามารถเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ของสะพานข้ามแม่น้ำแยงซีได้
“ป่าป๊าคะ สะพานยาวจริง ๆ แม่น้ำกว้างใหญ่จริง ๆ ด้วย ! ”
เจียงชานไม่เคยเห็นสะพานยาวหรือแม่น้ำใหญ่ขนาดนี้มาก่อน เธอตะโกนด้วยสีหน้าที่เหลือเชื่อ
เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ชานชาน เมื่อหนูเห็นทิวทัศน์ที่น่าตกตะลึงเหล่านี้ หากหนูใช้คำว่ายาวและใหญ่เพื่อบรรยายสิ่งเหล่านั้น พวกมันจะดูไม่มีสีสันและไม่มีความรู้สึกสวยงาม”
เจ้าตัวเล็กถามอย่างสงสัยว่า “ป่าป๊าคะ แล้วหนูจะบรรยายอย่างไรดี ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋ชี้ไปที่สะพานข้ามแม่น้ำแยงซี แล้วพูดว่า “หนึ่งสะพานทอดยาวจากเหนือลงใต้ เปลี่ยนช่องว่างของธรรมชาติให้กลายเป็นทางสัญจร”
จากนั้น เขาก็ชี้ไปที่แม่น้ำแยงซีแล้วพูดว่า “หนูสามารถบรรยายได้ว่าแม่น้ำแยงซีไหลทอดยาวออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด; หรือหนูจะบรรยายว่าแม่น้ำแยงซีไหลทอดยาวไปหลายพันลี้ ถูกห้อมล้อมด้วยทิวทัศน์ที่สวยงาม; นอกจากนี้หนูยังสามารถบรรยายได้ว่าเมื่อพระอาทิตย์อัสดงสาดส่องเหนือผืนน้ำ แม่น้ำกว่าครึ่งค่อย ๆ ถูกย้อมด้วยสีแดงวิบวับ ! ”
เจ้าตัวเล็กอุทานด้วยความตกตะลึงว่า “ป่าป๊าคะ ฟังดูไพเราะมากเลยค่ะ ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะเบา ๆ “นี่คือเสน่ห์ของกวีนิพนธ์จีนโบราณของเรา หากหนูเรียนรู้บทกวีโบราณ คนอื่นจะยกย่องหนูที่รู้หนังสือ เช่นเดียวกับตอนนี้ เมื่อผู้ใหญ่ได้ฟังหนูพูดสำนวน พวกเขาต่างก็ยกย่องชื่นชมว่าหนูเป็นคนฉลาด”
เจ้าตัวเล็กพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว “ป่าป๊าคะ ช่วยสอนหนูท่องบทกวีโบราณได้ไหม หนูอยากท่องบทกวีโบราณได้เหมือนป่าป๊า จะได้พูดประโยคที่สวยงามและลึกซึ้งได้มากมาย”
“ตกลง ! ” เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยรอยยิ้ม “ป่าป๊าจะสอนหนูเอง”
การพาลูกสาวออกไปข้างนอกในครั้งนี้ทำให้เธอสนใจบทกวีโบราณ เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกว่าการเดินทางครั้งนี้คุ้มค่าแล้ว
ระหว่างทาง เจียงเสี่ยวไป๋สอนลูกสาวของเขาถึงวิธีการท่องบทกวีโบราณ และรถก็ขับช้า ๆ ไปยังเกสเฮาส์หงซาน
เขาสอนเจียงชานให้จดจำบทกวีโบราณ แต่ไม่ได้สอนให้เธอท่องทั้งหมด เขาสอนเพียงบทคลาสสิกที่มีชื่อเสียง อธิบายแนวความคิดทางศิลปะของบทกวีและบอกลูกสาวของเขาว่าใครคือผู้เขียนบทกวี
จุดประสงค์ในการทำเช่นนี้ ตามคำบอกเล่าของคนรุ่นหลังคือการทำให้ลูกสาวหลงรักบทกวีเพราะประโยคเดียว และเพื่อให้ลูกสาวได้รู้จักบทกวีมากขึ้น เมื่อลูกสาวโตขึ้นและรู้คำศัพท์มากขึ้น เขาสามารถปล่อยให้ลูกสาวของเขาไปเรียนรู้บทกวีต่าง ๆ เพิ่มเติมได้
มันเท่ากับว่าเขากำลังปลูกฝังความสนใจให้เธอ
นี่เป็นความพยายามครั้งใหม่สำหรับเขาในการสอนลูกสาว โดยหวังว่าจะนำทางเธอให้เรียนรู้อย่างอิสระในระดับสูงสุด แทนที่จะท่องจำแบบเดิม ๆ และน่าเบื่อ
เกสเฮาส์อยู่ไม่ไกลจากสะพานข้ามแม่น้ำแยงซี อีกทั้งวันนี้รถไม่ติด ใช้เวลาไม่นาน รถก็ขับไปถึงหน้าเกสเฮาส์
เจียงเสี่ยวไป๋จอดรถ หยิบกระเป๋าเดินทางออกมาแล้วเดินไปที่แผนกต้อนรับของเกสเฮาส์
