ตอนที่ 374 :ไปที่เจียงเฉิงอีกครั้ง
เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เสียงของถังเสี่ยวโจวก็ดังมาจากปลายสาย: “เสี่ยวไป๋ ผมถังเสี่ยวโจว คุณจะมาที่เจียงเฉิงเมื่อไหร่ ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มรับ “ทำไมผมต้องไปที่เจียงเฉิงล่ะ ? ผมไม่มีธุระอะไรที่นั่นนะ”
เมื่อถังเสี่ยวโจวได้ยินสิ่งนี้ เขาก็กังวลเล็กน้อยและพูดว่า “ทำไมถึงต้องมีธุระด้วยล่ะ ? คุณไม่ได้บอกว่าจะมาจับปูที่ทะเลสาบเหลียงจือหรือ ? ผมรอคุณอยู่ ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนั้นเขาอยู่ในครัวบ้านพ่อตา เขาไม่ได้พูดจริงจังมากนัก แต่เขาไม่คิดว่าถังเสี่ยวโจวจะจำเรื่องนี้ได้
ตอนนี้ เขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ เขาจะมีเวลาจับปูได้อย่างไร ?
เขาจึงหัวเราะและพูดว่า “เลขาถัง ต้องรอจนกว่าผมจะไปทำธุระที่เจียงเฉิง ผมไม่อยากเดินทางไปหากไม่มีความจำเป็น มันไกลเกินไป ! ”
ถังเสี่ยวโจวหัวเราะเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้นคุณคงต้องมีทริปพิเศษสักทริปแล้วล่ะ ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋มีความยินดี “ทำไมผมต้องจัดทริปพิเศษด้วย ? ไม่ไป ไม่ไป ! ”
ถังเสี่ยวโจวกล่าวว่า “ถ้าคุณไม่มา คุณจะต้องเสียใจ ! ”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็วางสายโทรศัพท์และมีเสียง ‘พลั่ก’ ดังขึ้น
เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึง นี่เขาวางสายโทรศัพท์ไปแบบนี้เลยหรือ ?
เขาไม่คิดว่าถังเสี่ยวโจวจะข่มขู่เขาเช่นนี้ แต่มันต้องมีบางอย่างแน่นอน
พอคิดได้ เขาก็โทรกลับไป
ในยุคนี้ การโทรทางไกลจะต้องโอนสายผ่านสถานี 113 ระหว่างรอโอนสาย เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง เขาต้องการดุถังเสี่ยวโจว มีอะไรที่เขาพูดไม่ถูกต้องหรือ ? เขาต้องรอถึงสิบนาทีเพื่อโทรออก
“ฮ่าฮ่า…ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณจะโทรกลับมา ! ”
เมื่อเชื่อมต่อสายแล้ว ถังเสี่ยวโจวก็พูดด้วยรอยยิ้ม
เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยความโกรธ “เลขาถัง อย่าเล่นแบบนี้ ผมต้องรอนานกว่า 10 นาทีเพื่อโทรทางไกลนะครับ ! ”
ถังเสี่ยวโจวยิ้มและพูดว่า “ผมรอคุณมาจับปูด้วยกันนานกว่าสิบวันแล้ว ให้คุณรอแค่ 10 นาที มันจะเป็นอะไรไป ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกท้อแท้ทันทีและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “เอาล่ะ เลิกล้อเล่นได้แล้ว เล่าให้ฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณต้องให้ผมไปที่เจียงเฉิง”
ปลายสายอีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ถังเสี่ยวโจวจะกล่าวว่า “นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำเพื่อคุณในเจียงเฉิง อีกไม่กี่วันผมก็จะไปรับตำแหน่งใหม่แล้ว”
เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวแสดงความยินดี เพราะการที่เลขาได้รับตำแหน่งใหม่ นั่นหมายความว่าต้องเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐอย่างแน่นอน
“แล้วคุณเลือกสถานที่แล้วหรือ ? ”
“ตัดสินใจแล้ว ผมเลือกไปรับตำแหน่งที่ทะเลสาบเหลียงจือ ! ”
“เอาล่ะ ที่นั่นเป็นดินแดนแห่งอาหาร ดินแดนแห่งความอุดมสมบูรณ์ ! ”
ถังเสี่ยวโจวหัวเราะเสียงดัง “ผมยังอยากรอให้คุณคิดค้นเมนูปูที่อร่อยเหมือนกุ้งเครย์ฟิชอยู่นะ แบบนี้ผมจะได้มีผลงานในระยะเวลาอันสั้น”
เจียงเสี่ยวไป๋เห็นด้วย
เดิมทีปีนี้เขาไม่สนใจเรื่องธุรกิจปู เพราะถึงอย่างไรการขนส่งปูในตอนนี้ยังเป็นปัญหาอยู่
แต่ตอนนี้ ถังเสี่ยวโจวเสนอมาแล้ว ทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป
การให้ความช่วยเหลือในเวลาที่คุณต้องการมากที่สุดจะเป็นประโยชน์เท่านั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่โลกเรียกว่าการให้ความช่วยเหลืออย่างทันท่วงที
เมื่อเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ตกลง ถังเสี่ยวโจวก็ดูมีความสุขมาก น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความดีใจ “ผมจะบอกข่าวดีให้คุณทราบสองเรื่อง เรื่องการเปิดโรงเรียนสอนขับรถได้รับการอนุมัติจากเบื้องบนแล้ว นอกจากนี้การตรวจสอบแปลนร่างของคลังสินค้าบริษัทโฮเนสท์ โลจิสติกส์ก็ผ่านการอนุมัติแล้วเช่นกัน คุณควรมาลงนามที่เจียงเฉิง จะได้เริ่มการก่อสร้าง”
“เป็นไรล่ะ ? ผมถึงบอกไงว่าคุณต้องจัดทริปพิเศษมาที่นี่ ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างขมขื่น “ผมรู้ ผมจะหาเวลาไปโดยเร็วที่สุด ! ”
“เอาล่ะ อย่าลืมโทรหาผมก่อนออกเดินทาง แล้วผมจะจองห้องพักที่เกสเฮ้าส์หงซานให้คุณ”
“อืม แล้วเจอกันที่เจียงเฉิง ! ”
หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็มองไปที่เจียงชานที่กำลังเล่นหมากรุกกับหวังกัง
ครั้งที่แล้ว เขารับปากกับหนูน้อยว่าจะพาเธอไปด้วย
เขาจะไปเจียงเฉิงอีกครั้งและอาจต้องอยู่ที่นั่นหลายวัน เขาจะผิดสัญญากับลูกสาวไม่ได้ !
คิดได้ดังนั้น เขาก็ถอนหายใจ
แม้ว่าการเดินทางจะไม่สะดวก แม้จะเป็นเรื่องยากมากสำหรับลูกสาวของเขา แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่สำคัญเมื่อเทียบกับคำสัญญา
การกระทำคือการสอนที่ดีที่สุดสำหรับเด็ก
ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจพาลูกสาวไปที่เจียงเฉิง
เขาเดินเข้าไปหาเจียงชานด้วยรอยยิ้ม เจียงเสี่ยวไป๋ไม่พูดอะไรและเฝ้าดูการเล่นหมากรุกของเธออย่างเงียบ ๆ
ดังสุภาษิตที่ว่า เมื่อเล่นหมากรุก คุณลงหมากตัวเดียวสามารถมองเห็นแนวการลงหมากได้อีกสามตัว ส่วนยอดฝีมือจะมองเห็นการวางหมากได้อย่างน้อยเจ็ดตัว
สิ่งที่เรียกว่าการมองเห็นนี้ก็คือการคำนวณ คำนวณว่าหมากของฝ่ายตรงข้ามจะพุ่งเป้ามาที่หมากตัวใด หรือจะเดินหมากกี่ตัว เดินหมากตัวไหนบ้าง ? จากนั้นก็จะมีภาพแนวเกมหมากรุกหลังจากที่ตัวหมากเปลี่ยนตำแหน่งบนกระดานหมากรุก
สิ่งนี้คือความสามารถในการเปลี่ยนแปลงเชิงพื้นที่ที่ทรงพลัง
หลังจากสังเกตมาระยะหนึ่งแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็มั่นใจว่าลูกสาวของเขาสามารถมองเห็นหมากรุกได้สองหรือสามกระบวนท่าแล้ว
แต่เจียงชานเรียนหมากรุกมานานแค่ไหน ?
เธอเรียนมาแค่ 4-5 เดือนเท่านั้น !
ลูกสาวของเขาประสบความสำเร็จในระดับนี้ได้ ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋ถึงกับยิ้มไม่หุบ
ครู่ต่อมา เจียงชานสามารถใช้ปืนใหญ่รุกฆาตหวังกังไป
“ป่าป๊า หนูชนะแล้ว ! ”
เจียงชานพูดอย่างภาคภูมิใจ
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม เขามองดูลูกสาวของเขาและหวังกัง แล้วพูดว่า “จงอย่าเย่อหยิ่งเมื่อชนะ และอย่าท้อแท้เมื่อพ่ายแพ้ ไม่สำคัญว่าจะแพ้หรือชนะ สิ่งสำคัญก็คือ พวกลูกต้องรู้ว่าทำไมตัวเองถึงชนะและทำไมถึงแพ้ ? ”
“อืม ! ”
“ครับ ! ”
เจ้าตัวเล็กทั้งสองพยักหน้า
เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “จากนี้ไป ต้องทบทวนเกมหลังจบเกมทุกครั้ง”
หวังกังถามว่า “คุณลุง ทบทวนคืออะไรครับ ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋อธิบายว่า “สิ่งที่เรียกว่าการทบทวน หมายความว่าเสี่ยวกังและชานชานต้องเล่นเกมหมากรุกที่เพิ่งเล่นอีกครั้ง และในระหว่างที่เราทบทวนเกมหมากรุกนี้ เราจะได้เห็นว่าการเดินหมากตรงที่และการเดินหมากแบบไหนเป็นเรื่องดี”
“ฮะ ? ”
เจ้าตัวเล็กทั้งสองอุทานพร้อมกัน
เจียงชานพูดว่า “ป่าป๊า มันยากเกินไป ! หนูต้องจำทุกการเคลื่อนไหวนี้ไหม ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าอย่างจริงจัง “ถ้าลูกจดจำทุกตำแหน่งที่ลูกวางหมากลงไปได้ ลูกถึงจะสามารถเล่นทบทวนแบบเดิมได้ แต่แบบนี้จะช่วยสรุปประสบการณ์ให้ลูกด้วย”
“รอให้พวกลูกเข้าโรงเรียนแล้วก็จะได้เรียนรู้คำพูดที่ว่า ความล้มเหลวเป็นบ่อเกิดของความสำเร็จ แต่ตอนนี้พ่อจะบอกพวกลูกว่าคำพูดนี้มันผิด”
“ความล้มเหลวไม่ใช่บ่อเกิดของความสำเร็จ มีเพียงการสรุปเท่านั้นที่เป็นรากฐานของความสำเร็จ”
“เพียงแค่สรุปสิ่งที่ทำไปแล้ว เล่นเต็มที่กับสิ่งที่ทำถูกและดี และละทิ้งสิ่งที่ทำผิดและไม่ดี เราก็จะก้าวหน้าต่อไปได้”
เจียงชานและหวังกังต่างก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
เจียงเสี่ยวไป๋ขอให้ทั้งสองสองคนเริ่มเล่นใหม่ และเขาก็เฝ้าดูจากด้านข้าง
คราวนี้ หวังกังเป็นฝ่ายสีแดงและเริ่มเดินหมากด้วยปืนใหญ่ เจียงชานตอบโต้ด้วยม้า ทั้งสองคนสลับกันไปมาก่อให้เกิดการเผชิญหน้าอันดุเดือดระหว่างทหารที่ทางข้ามแม่น้ำ ประมาณ 10 นาทีต่อมา หวังกังใช้กลยุทธ์ ‘สลักประตูเหล็กสามมือ’ มารุกฆาต
หลังจากเรียนหมากรุกมาเป็นเวลานาน ความคิดแห่งชัยชนะของเด็กน้อยทั้งสองก็เริ่มจืดชืด ไม่มีใครภูมิใจกับชัยชนะ และไม่มีใครเสียใจเพราะพ่ายแพ้
เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ตอนนี้พวกลูกเริ่มทบทวนได้แล้ว”
เด็กน้อยทั้งสองทำตามคำแนะนำและเริ่มเล่นหมากรุกอีกครั้ง ในตอนแรกมันเป็นรูปแบบตายตัว เวลาวางหมากจึงไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่เล่นไปเล่นมา หวังกังก็ลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้ตนเองเดินหมากอย่างไร เขาจึงเคลื่อนไหวตามเกมหมากในปัจจุบัน
เจียงเสี่ยวไป๋ก็แก้ไขให้เขาทันที
เมื่อเดินหมากครั้งที่ 15 เจียงชานก็จำไม่ได้เช่นกัน แต่เจียงเสี่ยวไป๋ยังคงช่วยแก้เธอ
เกมหมากรุกประกอบด้วยการเดินหมาก 37 ครั้ง เจียงเสี่ยวไป๋แก้ไขมันมากกว่าสิบครั้ง และในที่สุดเด็กน้อยทั้งสองก็ทบทวนเกมนี้ได้สำเร็จ
แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ไม่ใช่จุดสิ้นสุด
“เอาล่ะ มาทบทวนกันอีกครั้ง ! ” เจียงเสี่ยวไป๋กล่าว
