ฉันเปิดดูการแจ้งเตือนทันที
มีความคิดเห็นมากมายจากผู้คนเขียนไว้เยอะมาก และจำนวนการเข้าชมก็แสดงว่าในหนึ่งวันมีถึง 40,000 คน
รู้สึกตกใจและกลัวเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าจะมีอะไรผิดพลาดหรือไม่ แต่ก็ค่อยๆ ตรวจสอบคอมเมนต์
—————
“เป็นเรื่องสั้นที่ทำให้ความรู้สึกของฉันยุ่งเหยิงมาก แต่ความรู้สึกหลังจากอ่านจบกลับสดชื่นและสนุกมากๆ คอยติดตามผลงานต่อไปนะ”
“อ่านไปแล้วสามรอบ ทุกครั้งที่อ่านก็ยังสนุกเหมือนเดิม เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมมาก”
“สมบูรณ์แบบมาก หรือนี่อาจจะเป็นนามปากกาของนักเขียนมืออาชีพหรือเปล่า?”
“เขียนรีวิวไปแล้ว เป็นนิยายที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจ อยากจะพยายามต่อไปในวันพรุ่งนี้”
“ฉันเพิ่งพลาดงานที่ทำไป แต่พอได้อ่านเรื่องนี้ ความเศร้าหมองก็หายไปเลย หวังว่าจะได้เห็นมันเป็นหนังสือจริงๆ”
—————
คอมเมนต์ส่วนใหญ่เป็นความคิดเห็นที่ดีและให้กำลังใจ แทบจะไม่มีอะไรที่ไม่ดีเลย มีแต่คำแนะนำเล็กน้อยเรื่องการสะกดคำ ฉันดีใจมากจนตาคลอเบ้า นิยายที่เขียนไว้เพื่อชมรมวรรณกรรมในโรงเรียน แต่กลับได้รับการตอบรับดีถึงขนาดนี้…
หากเป็นก่อนหน้านี้ มันคงถูกทิ้งไปแล้ว แต่เพราะอิจิโจซัง ช่วยให้ฉันได้คืนต้นฉบับและแนะนำให้โพสต์ลงเว็บไซต์
ตอนนี้ฉันไม่มีคำพูดอะไรเลย ทุกสิ่งเป็นเพราะอิจิโจซัง
ฉันวิ่งไปหาคนที่เดินออกมาจากด้านในร้านพร้อมแม่ของฉัน ซาโตชิเองก็ดูตกใจ
“อิจิโจซัง ดูนี่สิ!”
แน่นอนว่าคนแรกที่ฉันอยากจะแบ่งปันคือเธอ เพราะเธอเป็นผู้มีพระคุณมากที่สุด
“เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้นคะ? อ๋อ นี่คือนิยายที่เขียนไว้ใช่ไหม? เอ๊ะ เอ๊ะ!? ยอดวิว 40,000 ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ! และอันดับก็เป็นเลขหลักเดียวด้วย!!”
ปกติอิจิโจซัง มักจะเยือกเย็น แต่ตอนนี้เธอก็ตกใจเหมือนฉัน
“เยี่ยมไปเลยนะคะ นิยายของรุ่นพี่ได้รับความนิยมขนาดนี้เลยหรอ? นี่ แม่ค่ะ รุ่นพี่ซาโตชิ ดูนี่สิ!”
แม่ของฉันยังคงกระจายข่าวไปทั่วแม้จะไม่ค่อยเข้าใจอะไร
“ว่าแต่รุ่นพี่ค่ะ อันนี้คืออะไรคะ?”
ฉันจึงคลิกที่ข้อความที่มีตัวอักษรสีแดงจากการแจ้งเตือนจากผู้ดูแลเว็บไซต์
—————
ข้อความเขียนว่า:
เรียนคุณอาโอโนะ เออิจิ
สวัสดีค่ะ นี่คือเว็บไซต์โพสต์นิยาย มารุโยมุ
เราขอแจ้งให้คุณทราบว่า สำนักพิมพ์○○ ได้ติดต่อมาเกี่ยวกับผลงานของคุณ พวกเขาต้องการจะนำเรื่องสั้นของคุณมารวมในชุดนิยายสั้น(TLN:รวมเล่ม) และหากคุณมีนิยายเรื่องอื่นๆ ที่เขียนไว้ พวกเขาก็อยากอ่านดูด้วยค่ะ
กรุณาตอบกลับข้อความนี้เพื่อให้เราสามารถส่งคำขอนี้ไปยังสำนักพิมพ์ได้ค่ะ
—————
ตอนนั้นฉันไม่สามารถเข้าใจข้อความนั้นได้ทันที
อิจิโจซัง เป็นคนแรกที่พูดออกมา
“ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ! เห็นไหมคะ นิยายของรุ่นพี่สนุกจริงๆ ถึงขั้นสำนักพิมพ์ติดต่อมาแล้ว!!”
คำพูดนั้นทำให้ทุกคนเฮดังๆ พวกเราต่างรู้สึกเต็มไปด้วยความสุขในตอนนี้
——————————
—มุมมองของประธานชมรมวรรณกรรม—
คอนโดะถูกตำรวจจับแล้ว ขอบคุณที่ฉันลบข้อความใน SNS ได้ทันเวลา คาดว่าน่าจะเป็นเพราะเขาโพสต์ข้อมูลเท็จและกระทำการรุนแรงเกี่ยวกับเออิจิ ทำให้มีการฟ้องร้องเกิดขึ้น
โชคดีที่ฉันตัดสินใจลบออกเร็ว หากไม่เช่นนั้นอาจจะต้องติดพันกับเขาไปด้วย ฉันไม่เสียใจหรอกที่ทำแบบนั้น ตอนนี้คนที่น่าสงสารก็มีแค่อามาดะ
ฉันจะนั่งในที่ปลอดภัยและเฝ้ามองทุกอย่างไปเรื่อยๆ มันเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุดในการชม
ในขณะนั้น โทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เป็นข้อความจากรุ่นน้องในชมรม
“รุ่นพี่! ช่วยดูเว็บมารุโยมุหน่อยค่ะ เรื่องนั้น เรื่องนั้น… ทำไมมันถึงอยู่ในอันดับสูงๆ ล่ะ!”
“พูดอะไรน่ะ? มารุโยมุเหรอ? เดี๋ยวนะ… เอ๊ะ!?”
ฉันพบชื่อเรื่องที่ไม่ควรจะมีในอันดับสูงๆ
เพราะนิยายเรื่องนั้นฉันเคยเห็นต้นฉบับในห้องชมรม แล้วมันก็ถูกทิ้งไปแล้ว นิยายที่เขาเคยเขียนไว้อยู่ในสภาพนั้น เขาจะโพสต์ในเว็บไซต์ได้ยังไง?
คงเป็นชื่อเรื่องที่คล้ายกันแค่บังเอิญแหละ คงไม่ใช่เรื่องเดียวกันหรอก ยังไงฉันก็ไม่อยากให้รุ่นน้องได้รับการชื่นชมจากสังคมก่อนฉัน
ความรู้สึกอิจฉาเริ่มก่อตัวในใจ ฉันพยายามไม่ยอมรับความจริง จนกระทั่งฉันเปิดหน้าดูรายละเอียดของนิยายที่อยู่อันดับสูงๆ นั้น และตอนนั้นเองที่ฉันยังไม่รู้ตัวเลยว่า ฉันได้เปิด “กล่องแพนโดร่า”(TLN:กล่องที่ไม่ควรไปเปิดมัน) แล้ว
