เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน ก็พบว่ามินามิซัง ยามาดะซัง และอิจิโจซังต่างก็อยู่ที่นี่แล้ว ฉันคิดว่าอิจิโจซัง จะกลับบ้านพร้อมฉัน แต่เนื่องจากมีเรื่องด่วน เธอจึงกลับไปก่อนโดยรถของครอบครัวแล้วนัดเจอกันที่นี่
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ เออิจิ ยินดีด้วยนะที่ได้รับรางวัลจริงๆ ลูกแม่เป็นลูกชายที่น่าภาคภูมิใจมากเลย”
แม่ยิ้มต้อนรับฉันด้วยความอบอุ่น พี่ชายก็นั่งเงียบๆ แล้วยิ้มให้ ส่วนคนอื่นๆ ก็ยิ้มตามไปด้วย
หลังจากเหตุการณ์เกิดขึ้น โลกที่เคยสูญเสียสีสันไป กลับกลายเป็นสดใสยิ่งขึ้นในช่วงเวลาอันไม่นาน
“ขอบคุณครับ แม่ พี่ชาย และทุกคนครับ ถ้าไม่มีทุกคน ผมคงไม่พยายามจนถึงวันนี้ ถ้าไม่ได้พบกับอิจิโจซัง ที่ด่านฟ้านั่น คงไม่มีวันที่ผมจะได้มานั่งในที่ที่มีความสุขแบบนี้เลย ผมรู้สึกว่าโชคชะตาได้เปลี่ยนแปลงที่นั่นแล้ว ตอนนี้ ผมไม่คิดจะตายแล้ว ผมอยากจะอยู่ในที่อบอุ่นนี้ไปตลอด ไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลงเลย”
“งั้นเรามากินข้าวกันเถอะ วันนี้พิเศษหน่อยนะ ฉันได้เช่าเหมาทั้งร้านแล้ว จะทำอาหารที่เออิจิชอบทุกอย่างเลยนะ พี่ชายจะช่วยเอง”
ทุกคนหัวเราะเมื่อแม่พูดเล่นอย่างนั้น
“ใช่แล้ว ซาโตชิว่าจะมาหลังเลิกเรียน ต้องทำแฮมเบอร์เกอร์ที่ซาโตชิชอบเยอะๆ เลย”
แม่พูดเหมือนกับรู้หมดว่าเพื่อนรักของฉันชอบอะไร
จากนั้น ซาโตชิก็โทรมาบอกว่าเขาเห็นคอนโดะถูกตำรวจพาตัวไปตอนที่เขาผ่านไปใกล้ๆ แล้ว ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับชีวิตของฉันอีกแล้ว แม่บอกว่าเธอได้ยื่นคำร้องฟ้องกรณีการทำร้ายร่างกายแล้ว และในอนาคตอาจจะต้องไปให้การในศาลเกี่ยวกับประสบการณ์ที่เจ็บปวดบางอย่าง ถึงจะรู้สึกไม่อยากทำ แต่ก็ไม่มีทางหนีไปได้
คอนโดะทำให้ชีวิตของหลายคนพังทลายไปหมด ดังนั้นเขาต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำ
ฉันจะสู้ต่อไปเพื่อจะก้าวไปข้างหน้า…
การที่ได้ร่วมรับประทานอาหารเย็นอย่างมีความสุขทำให้ฉันไม่ได้สังเกตเห็นเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ในกระเป๋าของฉันหลายครั้ง จนกระทั่งเวลาผ่านไปเล็กน้อย
——————————
– มุมมองของอิจิโจ อาอิ –
ในระหว่างงานเลี้ยงอาหารค่ำ แม่ของรุ่นพี่เรียกฉันไปคุยที่ห้องพักเล็กๆ ด้วยท่าทางจริงจัง ฉันรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อเดินเข้าไป
“ไอจัง ขอบคุณจริงๆ นะ”
เธอโค้งคำนับฉันอย่างลึกซึ้ง
“ไม่หรอกค่ะ เรื่องการช่วยชีวิตน่ะ เป็นรุ่นพี่ที่ทำเกือบทั้งหมด…”
“ไม่ใช่เลย จริงๆ เมื่อสักครู่ โรงเรียนเพิ่งติดต่อมาว่าเออิจิเขาเคยคิดจะฆ่าตัวตายหลังจากที่ถูกกลั่นแกล้งและถูกทำร้าย… มีคนพูดถึงเรื่องนี้ในระหว่างการสอบสวนน่ะ”
ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในใจ รุ่นพี่และฉันต่างก็รู้ดีว่าใครคือคนที่ให้ข้อมูลนี้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดออกมาจนเรารู้สึกผิดที่ทำให้เรื่องนี้ไปถึงหูแม่ของเขา
“…”
“จากที่เห็นเออิจิตอนนี้ ฉันเชื่อว่าเขาไม่ได้คิดแบบนั้นแน่ๆ หลังจากที่เกิดเรื่องรุนแรง เขาคงทนไม่ไหว จนถึงขั้นคิดจะจบชีวิตตัวเอง ซึ่งตอนนั้นฉันไม่สามารถช่วยอะไรได้ เราไม่ได้เข้าไปขวาง เพราะคิดว่าไม่ควรเข้าไปยุ่ง แต่เราคิดผิด เราต้องรีบช่วยเขามากกว่านี้ ถ้าไม่มีไอจังที่คอยช่วยเขาในตอนที่ถูกกลั่นแกล้ง เขาคงไม่รอดกลับมา ตอนนี้เขาได้รับชีวิตใหม่แล้ว ขอบคุณมากจริงๆ ที่ช่วยเขาไว้”
“ไม่ใช่ค่ะ ที่จริงแล้วหนูเองต่างหากที่ได้รับการช่วยเหลือ”
แม่มองฉันตรงๆ แล้วพยักหน้ารับรู้
“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าไม่มีเธอ เออิจิคงไม่ได้มีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ ครอบครัวของเราคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ ขอบคุณจริงๆ”
เธอกอดฉันอย่างอบอุ่น เหมือนแม่แท้ๆ ของฉัน คำพูดเหล่านั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีแม่กลับมา
“จริงๆ แล้ว… ฉันเองก็ได้รับการช่วยเหลือจากรุ่นพี่นะคะ ถ้าเขาไม่ช่วยฉันในตอนนั้น ฉันคงทนไม่ไหวเหมือนกัน”
โดยไม่พูดอะไร แม่ก็กอดฉันแน่นขึ้น
เธอคงจะรู้แล้วว่าฉันคิดจะฆ่าตัวตายไปแล้วในช่วงวันหยุดฤดูร้อนปีนั้น
“ถ้าฉันพูดแบบนี้อาจจะไม่เหมาะกับลูกสาวของบ้านอื่นๆ ก็ได้ ขอโทษนะ แต่จริงๆ ฉันคิดว่าไม่พูดไม่ได้แล้ว เพราะเรื่องของเออิจิ ฉันอยากบอกว่า ไอจัง เธอเหมือนเป็นครอบครัวของเราไปแล้วนะ ฉันรักเธอมากเหมือนว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของฉัน ถ้ามีอะไรที่ทำให้เธอทุกข์ใจ อย่าเอาแต่คิดถึงเออิจินะ ฉันก็พร้อมที่จะช่วยเหลือเธอเหมือนกัน เธอไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วนะ ถ้าวันหนึ่งฉันเสียเธอไปเหมือนที่เกือบจะเสียเออิจิไป ฉันจะเสียใจไปตลอดชีวิต”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความรู้สึกที่อดทนไว้ก็แตกสลาย ฉันกอดแม่ของรุ่นพี่แน่น พร้อมกับเห็นหน้าของแม่ที่จากไปแล้ว
TLN: จบเนื้อเรื่องแล้วค้าบบบ….จบอะไรล่ะ ยังไม่ถึงครึ่งของดิบด้วยซ้ำ????
