—มุมมองของเอ็นโดะ ที่บ้าน—
ฉันกำลังดูข่าวทางอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับการล่มสลายของคอนโดะและคนรอบข้าง แม้ว่ายังไม่มีการเผยชื่อจริง แต่คงเป็นแค่เรื่องของเวลา เมื่อข่าวนี้แพร่กระจาย การแก้แค้นของฉันก็จะเสร็จสมบูรณ์ในที่สุด
ถ้าปัญหานี้แพร่กระจายไปถึงสาธารณะ พ่อของคอนโดะคงไม่รอด เขาคงต้องลาออกจากตำแหน่งสมาชิกสภาเมือง และธุรกิจการก่อสร้างของเขาก็คงจะล่มสลายเช่นกัน บริษัทของสมาชิกสภาคอนโดะใช้ตำแหน่งของตัวเองในการขอรับงานจากเมืองและจังหวัด นี่เป็นประเพณีที่ส่งต่อมาจากรุ่นก่อน หากมันล้มเหลว สายเลือดของพวกเขาก็คงจะแตกสลายไป
จากเหตุการณ์ครั้งนี้ คอนโดะและครอบครัวคงจะต้องชดใช้ค่าเสียหายจากเรื่องการกลั่นแกล้งและการใช้ความรุนแรง ซึ่งคงทำให้ธุรกิจของพวกเขาพังทลายไปในที่สุด
ตอนนี้ ฉันก็ได้แก้แค้นของตัวเองแล้ว… สุดท้าย…
แต่ถึงกระนั้นใจของฉันก็ยังรู้สึกหนักหน่วง
เพราะเกียรติยศของอาโอโนะยังไม่ได้รับการฟื้นฟู เขาคือเพื่อนคนแรกที่ยื่นมือมาช่วยตอนที่ฉันอยู่ในช่วงเวลาที่ย่ำแย่ ตอนนี้คิดไปคิดมา ฉันก็รู้ว่าเขาคือเพื่อนที่สำคัญจริงๆ หากเกียรติของเขายังไม่ได้รับการคืนกลับ จริงๆ แล้ว การแก้แค้นของฉันก็ยังไม่จบสิ้น
ในขณะที่ฉันนอนมองเพดานด้วยความรู้สึกซับซ้อน สมาร์ตโฟนของฉันก็ดังขึ้น มันเป็นข้อความจากไลน์ ฉันคิดว่าอาจจะเป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลาย แต่เมื่อเปิดดู กลับพบชื่อที่คุ้นเคย
โดโมโตะ ยูมิ: “สวัสดี ขอโทษที่ทักมาแบบกะทันหันนะ พรุ่งนี้เย็นๆ จะมีเวลามั้ย? มีเรื่องอยากคุยเพิ่มเติมมากกว่าคราวที่แล้วน่ะ รู้สึกว่าคุยกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ยังไม่พอเลย”
ฉันคิดในใจว่า อาจจะต้องพาอิมาอิไปทานราเมงบ้าง นั่นเป็นความคิดที่เกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ ในช่วงหลายปีมานี้ฉันมักจะจมอยู่กับความรู้สึกมืดมนและความแค้นต่อคอนโดะ แต่ตอนนี้มันเริ่มจางหายไปแล้ว และฉันก็อยากพบเพื่อนเก่าสมัยมัธยม
ฉันรีบตอบกลับไป
“เราจะนัดเจอกันที่ไหนดี?”
แล้วก็รู้สึกประหลาดใจที่ฉันคิดว่าการเจอกันเป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว
คุณครูทาคายานางิพูดกับฉันตอนกลับบ้านว่า
“ถึงเวลาที่จะให้อภัยตัวเองแล้วล่ะ เอ็นโดะ นายทำดีที่สุดแล้ว การทำให้ตัวเองมีความสุขก็เป็นการแก้แค้นที่ดีที่สุดกับคอนโดะ พวกเขาคงจะอิจฉาเวลาที่นายได้มีความสุข เพราะนายมีสิทธิ์ที่จะมีความสุขและมันคือหน้าที่ของนาย”
ก่อนหน้านี้ ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ที่จะมีความสุขเลย
ฉันเคยทำให้พ่อแม่เดือดร้อนมากมาย ทั้งการซ้ำซ้อนการเรียนในช่วงมัธยมปลายที่ทำให้พวกเขาผิดหวัง ฉันก็แทบจะสูญเสียเพื่อนๆ ไปหมดแล้ว เรื่องของเอลิเอง ถ้าฉันเข้มแข็งกว่านี้อาจจะมีอนาคตที่แตกต่างออกไป ฉันเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนที่แย่ที่สุด
แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า การคิดแบบนั้นเองทำให้ทั้งตัวเองและคนรอบข้างต้องทนทุกข์ ฉันได้รับการสนับสนุนจากอิมาอิและคุณครูทาคายานางิที่บอกให้ฉันให้อภัยตัวเอง บางทีตอนนี้ฉันอาจจะพร้อมที่จะก้าวต่อไปก็ได้ ฉันจึงสามารถเปิดใจและเผชิญหน้ากับยูมิได้ในที่สุด
ฉันอยากตอบแทนความดีของเธอ ตอนนี้อาจจะสายเกินไปแล้ว แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ฉันแค่จะขอโทษและบอกให้เธอรู้ว่า ขอบคุณมากแค่ไหนที่เธอยื่นมือช่วยฉันในวันที่ฉันต้องการที่สุด
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนที่หน้าสถานี มาที่คาเฟ่ที่ฉันอยากไปหน่อยได้ไหม?”
ฉันตอบเธอไปทันที
“รอไม่ไหวแล้วล่ะ”
—บ้านคอนโดะ (มุมมองของคอนโดะคนพ่อ)—
เลขานุการส่งข้อความมาบอกให้ฉันดูข่าวทันที
ในนั้นมีการบันทึกเสียงการพูดของฉันที่ถูกเผยแพร่ออกไปทั่วโลก แน่นอนว่า ทีมงานจากอินเทอร์เน็ตคงตามล่าหาข้อมูลเกี่ยวกับตัวฉันได้อย่างรวดเร็ว
แล้วก็เรื่องการข่มขู่จากอิจิโจะ ไอ ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะหากฉันเผชิญหน้ากับเธอ จะต้องกลายเป็นศัตรูกับผู้คนมากมาย รวมถึงสื่อที่น่ากลัวด้วย
ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ฉันก็ไม่มีทางหลีกเลี่ยงการล่มสลายได้
“ไม่เอาแล้ววววววววววววววว!!!!”
เสียงกรีดร้องดังกึกก้องในบ้าน หลังจากนี้ก็ไม่นานเกินไป บ้านนี้คงจะต้องถูกขายไปแล้ว และความจริงที่โหดร้ายก็จะเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
สมาร์ตโฟนดังขึ้น
“หมายเลขโทรศัพท์ของคุณคอนโดะไช่ไหมครับ ขอโทษที่โทรมาดึกนะครับ นี่คือข่าวจากสำนักข่าวนิอาชิ ชื่อว่า นานามิ ครับ…”
ฉันตกใจที่หมายเลขนี้ถูกหาเจอ รีบตัดสายไปทันที แล้วโทรศัพท์หมายเลขอื่นก็ดังขึ้น
“ผมคง…จบแล้ว”
ฉันปิดเครื่องสมาร์ตโฟน แต่ไม่ทันไร โทรศัพท์บ้านก็เริ่มดังอีก ฉันตัดสายไฟออก พยายามหนีจากความจริงที่โหดร้ายนี้
การหลีกหนีจากความจริง แต่ฉันรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร
“หยุดเถอะ! ไม่เอาแล้ววววววววว!!!”
คืนที่ไม่มีการหลับนอนยังคงดำเนินไป…
