—มุมมองของมิยูกิ—
ฉันเดินกลับบ้านจากโรงเรียนด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังหนี หากเป็นวันปกติ ฉันคงสนุกกับการพูดคุยหลังเลิกเรียน แต่ตอนนี้ เพื่อนๆ ทุกคนหายไปหมดแล้ว มันเป็นผลมาจากคำโกหกของฉันเอง ที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน
แจ้งเตือนจากโซเชียลดังไม่หยุด เมื่อเช็กดูฉันก็พบว่ามีข้อความด่าทอจากบัญชีที่ไม่ระบุตัวตน
“คนโกหก”
“ทิ้งเพื่อนเพื่อรักษาตัวเอง”
“คนเลว”
คำเหล่านี้เขียนขึ้นและสะท้อนความจริงออกมา
ฉันได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณครูทาคายานางิฟังแล้ว ทั้งการพบกับรุ่นพี่คอนโดะและเหตุการณ์ที่นำไปสู่ความรุนแรง รวมถึงเรื่องที่ฉันถูกตำรวจเรียกไปพูดคุยด้วย ฉันยังบอกครูถึงความจริงว่า เออิจิเคยคิดฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้
จริงๆ แล้ว ฉันควรจะเล่าเรื่องนี้ตั้งแต่วันแรกที่เริ่มมีการกลั่นแกล้ง แต่ฉันกลับไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันเสียใจมากที่ตัวเองเป็นแบบนี้
พอคิดถึงว่าเออิจิต้องใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานทั้งที่ไม่เคยทำผิดอะไร ฉันรู้สึกผิดจนอยากร้องไห้ แม้ฉันจะเจ็บปวดเพราะสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เออิจิต้องทนความเจ็บปวดนี้โดยที่เขาไม่มีความผิด มันเป็นเหมือนนรก แล้วฉันก็เป็นคนที่ผลักเขาลงไปในนั้นเอง
การขอโทษคงไม่เพียงพอ ฉันได้รู้ซึ้งถึงความรู้สึกนี้เพราะว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน
วันนั้น ฉันพูดในสิ่งที่ไม่สมควรกับเออิจิ ทั้งที่เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับฉันที่สุด แค่คิดถึงเรื่องนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว
ตอนนั้น ฉันไม่ได้มีสติพอที่จะคิดได้ว่าสิ่งที่มีค่าจริงๆ คือความทรงจำที่เราได้สร้างมากว่า 10 ปี ไม่ใช่ความโอ้อวดที่ว่างเปล่าของฉัน ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าอะไรสำคัญ เออิจิเป็นคนอ่อนโยน และถึงแม้ฉันจะพูดในสิ่งที่ไม่ดีใส่เขา เขาก็ยังไม่อยากทำลายความทรงจำดีๆ ที่มีร่วมกันกับฉัน
ฉันรู้สึกตัวว่าตัวเองยังไม่ดีพอ ทั้งบุคลิกภาพและความไว้วางใจจากผู้อื่น ในขณะที่เออิจิมีคนรอบข้างที่พร้อมจะช่วยเหลือ ส่วนฉันไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากใครเลย จนตอนนี้ไม่มีใครอยู่ข้างฉันแล้ว
“เออิจิทำเพื่อคนอื่นอยู่เสมอ มันก็สมควรแล้วล่ะ”
ตอนที่ย้ายมาเมืองนี้ คนที่เป็นเพื่อนคนแรกของฉันก็คือเขา ตอนที่พ่อของฉันทิ้งเราไป แม่เลือกที่จะมาอยู่ที่นี่เพื่อเลี้ยงดูฉันให้สะดวกขึ้น เอจิเป็นคนที่ช่วยให้ฉันเห็นถึงความสนุกสนานของโลกภายนอกในวันที่ฉันเอาแต่ร้องไห้
คนที่ทุ่มเทให้กับคนอื่นอย่างเออิจิสมควรที่จะได้รับการตอบแทน ส่วนฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะเติมเต็มช่องว่างในใจตัวเอง เออิจิเป็นคนอ่อนโยนที่คอยดูแลฉันมาโดยตลอด
แต่ฉันรีบร้อนเกินไป
อนาคตที่น่าจะได้อยู่กับความทรงจำที่เราสร้างขึ้น ทุกอย่างในนั้นกลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันหายไป ฉันกลับบ้านด้วยความรู้สึกว่าทุกสิ่งสูญเสียไปแล้ว เหลือเพียงความเสียใจที่ลึกซึ้ง
——————————
—ช่องวิดีโอของสถานีโทรทัศน์ ○○—
“ข่าวด่วนต่อไปนี้ เราได้รับข้อมูลเสียงของสมาชิกสภาคนหนึ่งที่พยายามปกปิดการกระทำที่ไม่เหมาะสมของลูกชาย โดยข่มขู่ทั้งโรงเรียนและครอบครัวผู้เสียหาย เสียงที่ได้มาค่อนข้างรุนแรง ขอให้ผู้ชมใช้วิจารณญาณในการรับชมและเพื่อปกป้องข้อมูลส่วนบุคคล เสียงบางส่วนถูกตัดต่อ เชิญรับฟัง”
—————
คำบรรยายบนหน้าจอ: *เสียงของคนที่เชื่อว่าเป็นสมาชิกสภา*
“ลูกชายของผมกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย มีการพิจารณาให้โควต้านักกีฬาเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว อีกทั้งยังได้รับคำตอบที่ดีจากมหาวิทยาลัย ดังนั้นเรื่องการทะเลาะของเด็กๆ แบบนี้ ควรจะเลี่ยงความเสียหายใหญ่โตจะดีกว่าไม่ใช่หรือ?”
“ขอความกรุณาช่วยปิดเรื่องนี้เงียบๆ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป อาจจะกระทบต่อการรับสมัครนักเรียนของโรงเรียนคุณในอนาคตได้”
“คุณครู○○ นี่เป็นเรื่องธุรกิจนะครับ หากคุณช่วยปิดเงียบ ผมจะตอบแทนในโอกาสหน้า หรืออยากเป็นศัตรูกับผมแล้วต้องอดอยากไปตลอดเลยไหม?”
คำบรรยายบนหน้าจอ: *เสียงของครูที่ตอบโต้*
“แค่เรื่องการทะเลาะของเด็กงั้นเหรอ? น่าละอายจริงๆ อับอายเสียบ้างสิ! เพราะลูกชายของคุณอนาคตของนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งเกือบจะถูกทำลายไปแล้ว!”
—————
คำบรรยายบนหน้าจอ: *เสียงของคนที่เชื่อว่าเป็นสมาชิกสภา (ที่พูดกับครอบครัวผู้เสียหาย)*
“คุณ△△ ผมเป็นสมาชิกสภาและทำธุรกิจ×× ผมอยากให้เรื่องนี้จบอย่างสันติ นี่เป็นแค่คำพูดธรรมดาเท่านั้นนะ ร้านนี้เป็นร้านที่สามีของคุณสร้างขึ้นมาไม่ใช่หรือ? ดังนั้นคุณไม่อยากให้มันบานปลายใช่ไหม? เพราะถ้าผมเอาจริง ร้านนี้จะเป็นยังไงก็ไม่ยากเลย”
—————
“เป็นเรื่องที่น่าตกใจจริงๆ ที่ยังมีสมาชิกสภาที่เป็นแบบนี้ในยุคปัจจุบัน น่าประหลาดใจ ที่ผ่านมายังได้เห็นข่าวเด็กมัธยมปลายช่วยเหลือผู้อื่นด้วยความตั้งใจ ขออภัยครับ พูดไปตามประสาพ่อแม่คนหนึ่ง ข่าวนี้จะมีการรายงานอย่างละเอียดในรายการข่าวเช้าวันพรุ่งนี้”
