—มุมมองของเอ็นโดะ—
ขณะที่ฉันกำลังเตรียมอุปกรณ์ในห้องปฏิบัติการวิทยาศาสตร์ ครูทาคายานางิก็เดินเข้ามาหาฉัน จังหวะพอดีเลย จะเป็นเรื่องที่คุยเกี่ยวกับการติววิชาเคมีให้กับอาโอโนะหรือจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณคอนโดะก็เป็นได้ ทั้งสองเรื่องมีความเป็นไปได้
ในใจฉันรู้ว่าฉันได้กระทำความผิดไปแล้ว และเตรียมใจที่จะได้รับโทษ ครูทาคายานางิได้พยายามทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลืออาโอโนะ ดังนั้นถ้าจะให้ฉันรับโทษก็คงสมควรแล้ว และถ้าความผิดนี้ถูกเปิดโปง ฉันก็ไม่คิดที่จะหาเหตุผลใด ๆ เพื่อแก้ตัว
“ครับ ไม่มีปัญหาเลย ถึงยังไงวันนี้ก็มีแค่ผมคนเดียว ที่นี่ก็ใช้ได้ไหมครับ?”
“ได้สิ แน่นอน” คุณครูยิ้มอย่างอบอุ่น
“เวลานี้น่าจะต้องชงกาแฟใส่บีกเกอร์ให้มันเข้ากับบรรยากาศของการทดลองในห้องวิทยาศาสตร์” ฉันพูดติดตลก คุณครูหัวเราะ
“จริงด้วยนะ แนวนี้มันออกบ่อยในนิยายแนววัยรุ่นเลย แต่วันนี้ครูซื้อนมกาแฟกระป๋องมานะ เอานี่ไหม?”
คุณครูมีท่าทางเป็นกันเอง ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย
“ขอบคุณครับ ได้สิครับ แต่ครูให้นักเรียนแบบนี้ได้หรอครับ?”
คุณครูหัวเราะเบา ๆ “ถ้าไม่บอกใครก็ไม่มีใครรู้หรอก อีกอย่างครูเองก็อยากขอบคุณที่เอ็นโดะช่วยในเรื่องของอาโอโนะ”
“งั้นผมอยากทานเนื้อย่างเลยครับ”
เมื่อฉันพูดติดตลกไปอีกครั้ง คุณครูก็หัวเราะออกมา “เพ้อเจ้อแล้ว”
จากการตอบรับของคุณครู ฉันเริ่มเข้าใจว่าสิ่งที่ฉันทำอาจจะถูกเปิดโปงแล้ว จนฉันรับรู้ถึงท่าทางและแววตาของคุณครูที่ทำให้ฉันมั่นใจในเรื่องนี้
“ว่าแต่มีเรื่องอะไรเหรอครับ?”
ฉันได้เตรียมใจไว้แล้ว ขอบคุณอิมาอิที่ช่วยให้ฉันทำใจได้ ถ้าฉันต้องถูกลงโทษจริง ฉันก็จะยอมรับมัน ฉันจะไม่ล้มเลิก แต่จะก้าวต่อไป แม้ว่าจะต้องออกจากโรงเรียน แต่ฉันก็จะตั้งใจเรียนสอบเทียบเพื่อเข้ามหาวิทยาลัย ฉันจะจบวงจรอันเลวร้ายของคอนโดะและเอริในที่นี้ให้จบสิ้น
“ครูแค่อยากมาขอบคุณ และขอโทษด้วย”
คำพูดของอาจารย์ทำให้ฉันประหลาดใจ
“ขอโทษ? ทำไมครับ?”
“เป็นเรื่องธรรมดา ครูควรสังเกตให้ได้ตั้งแต่แรกเลยว่าลูกศิษย์ของครูกำลังทุกข์ทรมาน ครูขอโทษจริง ๆ เอ็นโดะ ครูรู้ดีว่าคงทำให้นายเครียดและหนักใจไปมากกว่าที่ควรจะเป็น ครูควรจะรู้เร็วกว่านี้จริง ๆ ครูเสียใจจริง ๆ ที่ปล่อยให้นายต้องเผชิญหน้ากับเรื่องคอนโดะและทีมฟุตบอลเพียงลำพัง”
คำพูดของอาจารย์ทำให้ฉันรู้สึกถึงความจริงใจและอบอุ่นที่ฉันไม่เคยได้รับจากครูสมัยมัธยมต้น
“ครูรู้ถึงเรื่องราวของผมมากแค่ไหนกันครับ…”
“ไม่นานมานี้เองที่ครูเริ่มสังเกตว่ามีอะไรบางอย่างที่นายกำลังทำอยู่ลับ ๆ เมื่อภาพถ่ายของคอนโดะถูกส่งไปถึงโรงเรียน ครูคิดว่าใครก็ตามที่ถ่ายภาพนั้นคงมีความโกรธเคืองกับคอนโดะมาก ๆ นายคงคิดจะเคลื่อนไหวอะไรบางอย่างในทีมฟุตบอลเพื่อปั่นหัวคอนโดะแน่ ๆ ถึงกับพร้อมที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเหลืออาโอโนะ ตอนครูตรวจสอบดูรายชื่อนักเรียนที่หยุดเรียนในวันถ่ายภาพนั้น โดยเฉพาะนักเรียนที่เกี่ยวข้องทั้งกับอาโอโนะและคอนโดะ ครูพบว่าเป็นเอ็นโดะ คิดว่านายคงจะวางแผนไว้แล้วว่าจะเปิดโปงตัวเองในตอนสุดท้ายเพื่อทำลายคอนโดะ”
ฉันยอมรับว่าอาจารย์มองทะลุปรุโปร่ง และก็จริง ฉันตั้งใจจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อเพื่อให้คอนโดะและทีมฟุตบอลเปิดโปงตัวเอง คอนโดะจะต้องออกมาลงมือเพื่อแก้แค้นต่อฉัน นั่นแหละคือแผนการทั้งหมด ฉันคิดว่าคอนโดะผู้ที่มีอีโก้สูงจะต้องคิดแก้แค้นแน่ ๆ
แต่แล้วโรงเรียนก็ได้ดำเนินการลงโทษคอนโดะและทีมฟุตบอลในเวลาอันรวดเร็วอย่างไม่คาดคิด
“แผนของเอ็นโดะนั้นได้ผลจริง ๆ มีนักเตะทีมฟุตบอลบางคนเริ่มสารภาพกับทางโรงเรียนเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา พวกเขายังส่งไฟล์เสียงและข้อความที่คุยกันมาให้โรงเรียนด้วย สิ่งที่เอ็นโดะทำปั่นหัวทีมฟุตบอลได้จริง ๆ โรงเรียนถึงได้สามารถจัดการเรื่องนี้ได้เร็วแบบนี้ ขอบใจจริง ๆ นะที่ช่วยเหลืออาโอโนะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมทำเพื่อตัวเองเท่านั้น ไม่ได้ทำเพื่ออาโอโนะ”
“อย่าดูถูกตัวเองไปเลย ถ้าเป็นแค่ความแค้นส่วนตัว นายคงลงมือเร็วกว่านี้แล้ว แต่เอ็นโดะทำเพื่ออาโอโนะแน่ ๆ ถึงได้ลงมือในจังหวะนี้ และยังยอมเสียสละตัวเอง ไม่ใช่เหรอ? คำพูดนั้น นายคงแค่ไม่อยากให้อาโอโนะรู้สึกเป็นหนี้”
อาจารย์พยายามเข้าใจและอยู่เคียงข้างฉันจนทำให้ใจฉันปั่นป่วน รู้สึกอยากจะเปิดใจให้มากกว่านี้ ถ้าเจออาจารย์แบบทาคายานางิตั้งแต่ตอนมัธยมต้น ชีวิตของฉันคงจะไม่เป็นแบบนี้
“เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้อย่าทำอะไรอีกแล้วนะ ขอให้เอ็นโดะปล่อยให้ครูและผู้ใหญ่จัดการต่อเองก็พอ เธอทำเต็มที่แล้ว ต่อไปไม่ต้องแบกอะไรไว้คนเดียวอีกแล้วนะ”
ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจสุดขีด
“ขอบคุณครับครู ผมจะมอบเอกสารทั้งหมดที่ผมรวบรวมให้กับครู และผมพร้อมรับโทษทุกอย่างครับ”
“เอกสารนั้นคงช่วยได้มาก แต่โทษอะไรนั่นคืออะไรนะ?”
“เอ๋? ก็ผม…”
“ถึงแม้จะหยุดเรียนไปโดยไม่มีเหตุผล ครูไม่ชมแน่ แต่เรื่องรูปถ่ายที่นายทำตกไว้นั้น ไม่ต้องไปคิดมาก ถือว่าบังเอิญทำตกไว้หน้าห้องทีมฟุตบอลก็เท่านั้น ครูจะทำโทษนักเรียนที่แค่ทำของตกได้ยังไง”
ทันทีที่ได้ยิน ฉันรู้สึกว่าความกดดันและภาระที่ฉันแบกไว้ค่อย ๆ ละลายลง พร้อมกับคาเฟ่โอเล่ที่อาจารย์ซื้อมาซึ่งมีรสหวานและขมนิด ๆ
—ณ สถานีตำรวจ—
“คุณโดโมโตะครับ แล้วของกลางที่ยึดได้จากนักเรียนคอนโดจะทำอย่างไรดีครับ ถือเป็นหลักฐานได้ไหม มีเรื่องทำร้ายร่างกายด้วย โทรศัพท์ของเขาก็พังแล้ว เปิดไม่ติดด้วยนะครับ”
ลูกน้องเข้ามาสอบถาม
“งั้นส่งไปให้ฝ่ายวิเคราะห์ตรวจสอบก็แล้วกัน พอพวกนั้นรู้ว่าตำรวจกำลังดำเนินการ อาจจะมีการลบข้อความหรือประวัติแชทบางส่วน แต่ถ้าพังแล้วเราจะได้ดึงข้อมูลออกมาก่อนที่จะมีการลบข้อมูลซะอีก ดีกับเราเลย”
TLN: แกไม่รอดแน่
