—มุมมองของพ่อ(คอนโดะ)—
แม้ว่าผมจะก้มหน้าขออภัยอยู่ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย ความเงียบที่น่าขยะแขยงเริ่มกัดกินจิตใจผม
“คุณคอนโดะ คุณทำอะไรอยู่เหรอคะ?” เสียงเย็นชาและทิ่มแทงจากผู้หญิงคนหนึ่งส่งตรงมาหาผม
“คือ… ผมกำลังขอโทษ…”
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมคะว่าให้ออกไปจากที่นี่ ไม่มีใครจะให้อภัยคนที่ทำลายร้านอาหารซึ่งเป็นที่รักของลูกชายและสามีผู้ล่วงลับไปแล้วของฉันหรอกนะคะ อย่าหวังเลยว่าจะได้รับการให้อภัย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ดิฉันจะไม่ถอนคำร้องเรื่องความเสียหายเด็ดขาด ที่คุณขู่ดิฉันไว้ก็จะต้องรายงานเช่นกัน ถ้าคุณอยากจะพูดอะไร ก็ไปพูดที่ศาลหรือที่สถานีตำรวจก็แล้วกันนะคะ ดิฉันไม่มีหน้าที่ต้องฟัง”
ผมเอาหัวโขกพื้นหลายครั้ง หัวเริ่มรู้สึกเจ็บและมีเลือดไหลซึมออกมา
“มันน่าเกลียดจริง ๆ นะคะ ฉันได้ยินทุกอย่างจากคุณมินามิแล้ว คุณด่าว่าครูใหญ่และคุณทาคายานางิที่พยายามช่วยเหลือเออิจิเต็มที่ไปตั้งหลายครั้ง บอกว่าลูกชายของคุณมีอนาคตที่สดใส? คุณคิดว่าลูกชายของดิฉันไม่มีอนาคตรึไงคะ? แล้วเรื่องธุรกิจ? ดิฉันฟังแล้วยิ่งโมโหไปกันใหญ่ คราวนี้เพื่อชื่อเสียงของลูกชายฉันที่ถูกทำลายเพราะคุณ ดิฉันไม่มีทางยอมอ่อนข้อให้แน่นอน ดิฉันจะต่อสู้จนกว่าคุณจะพบกับความพินาศ”
ผมเผลอร้องออกมาอย่างสิ้นหวังกับท่าทีอันดุร้ายของเธอ
“ผะ… ผมขอโทษครับ”
สุดท้ายผมก็ทำได้แค่ถอยออกมา
ลมด้านนอกถึงแม้จะเป็นเดือนกันยายน แต่กลับหนาวจนทำให้ผมสั่นไปทั้งตัว
ทันใดนั้น รถหรูคันหนึ่งก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าผม มีนักเรียนหญิงใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนลูกชายผมเดินลงมาจากรถ มันทำให้ผมรู้สึกหนาวสะท้านไปทั่วร่าง
“เจอแล้วค่ะ คุณคอนโดะ” เด็กสาวที่ไม่รู้จักเรียกชื่อผม ในสถานการณ์แบบนี้ มันทำให้ผมหวาดกลัวขึ้นไปอีก
“เธอรู้จักฉันได้ยังไง… แล้วเธอเป็นใคร?”
เธอยิ้มตามวัยแต่ก็แฝงไปด้วยอำนาจที่น่าเกรงขาม
“ฉันชื่ออิจิโจ ไอ ค่ะ หรือจะให้บอกว่าฉันเป็นลูกสาวของ… คงจะเข้าใจง่ายกว่านะคะ”
ผมรู้ดีว่าชื่อพ่อของเธอนั้นทรงอำนาจแค่ไหน คนที่อยู่ในแวดวงนี้ต้องรู้จักเขาแน่นอน แม้แต่คุณมินามิกับท่านยามาดะก็ยังเทียบไม่ได้… ผมรู้สึกเหมือนเลือดในตัวเย็นเฉียบไปหมด
เด็กผู้หญิงคนนี้ก็เพิ่งได้รับการยกย่องในการช่วยชีวิตผู้คนร่วมกับเออิจิ มันหมายความว่า ครอบครัวของเออิจิมีสายสัมพันธ์กับพ่อของเธอเช่นกันอย่างนั้นหรือ?
“นี่คุณ… มีธุระอะไรกับผมครับ”
ผมเผลอพูดด้วยความเคารพทั้งที่อีกฝ่ายอายุน้อยกว่า
“มาคอยเตือนน่ะค่ะ อาจจะสายเกินไปแล้วก็ได้ ฉันตรวจสอบเรื่องของคุณมาหมดแล้ว คิดว่าคงเข้าใจความหมายดีนะคะ ถ้าคุณหรือใครก็ตามในครอบครัวของคุณยังทำร้ายหรือสร้างความเดือดร้อนให้กับครอบครัวของเออิจิอีก จะเกิดอะไรขึ้น ส่วนการขัดขวางการกอบกู้ชื่อเสียงของเออิจิ ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นค่ะ”
ทำไม ทำไมคนที่ทรงอำนาจถึงอยู่เบื้องหลังครอบครัวนี้หมดเลย ทั้งที่แค่เป็นร้านอาหารธรรมดานี่นา…
“ตะ แต่ว่า อนาคตของลูกผม…”
ถ้าเป็นแบบนี้ ลูกชายผมจะเสียทุกอย่างไป ผมเองก็เช่นกัน ถ้าไฟล์เสียงข่มขู่ที่อัดไว้ถูกส่งให้ตำรวจ ผมคงต้องถูกจับด้วย…
“มันน่าเกลียดจริง ๆ ค่ะ สิ่งที่พวกคุณทำต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง ดิฉันได้ยินมาว่าข่าวเกี่ยวกับครอบครัวคุณจะถูกเผยแพร่ในวันพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องลูกชายของคุณกับการข่มขู่ครูใหญ่จะเป็นประเด็นใหญ่ในข่าวแน่นอนค่ะ”
“ทำไม… ทำไมมันเร็วขนาดนี้ ครูใหญ่แอบอัดเสียงรึเปล่า? การทำแบบนี้ไม่ถือว่าละเมิดความลับหรือไง! ขายความลับของผู้ปกครองให้สื่อ?”
“มีนักข่าวรอสัมภาษณ์การช่วยชีวิตของพวกเราอยู่ใกล้ห้องครูใหญ่พอดีน่ะค่ะ และคุณคอนโดะก็ใช้เสียงดังเอง มันก็เลยบันทึกได้ทั้งหมด พวกคุณทำพลาดกันเองค่ะ อ้อ แล้วถ้าจะฟ้องร้องโรงเรียนว่าเปิดเผยข้อมูลให้สื่อ ก็ถือเป็นการประกาศสงครามกับดิฉันไปด้วยนะคะ”
ในจังหวะนั้นเอง ผมรู้สึกตัวว่าถูกหลอกให้เล่นเป็นตัวตลกมาตลอด คนที่วางแผนทุกอย่างไว้บางทีอาจจะเป็นเด็กผู้หญิงตรงหน้าผมนี่แหละ เด็กคนนี้จะเป็นรุ่นน้องของลูกชายผมจริง ๆ หรือ? การมีตัวตนของเธอทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกบีบคั้นอย่างหนัก
“ไม่จริง ไม่จริง…”
ผมทรุดตัวลงกับพื้น ทุบพื้นอย่างเกรี้ยวกราดจนเลือดซึมออกจากมือ แต่ผมหยุดความโกรธตัวเองไม่ได้
“เอาล่ะค่ะ หวังว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกนะคะ คุณที่ปรึกษาคอนโดะ ฉันมีนัดทานข้าวเย็นต่อ ขอตัวก่อนนะคะ”
เธอเดินผ่านผมไป มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารอาโอโนะคิทเช่น หน้าตาของเธอที่เคยเย็นชากลับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใสตามวัย
