—มุมมองจากพ่อของคอนโดะ—
“คุณพูดเรื่องอะไร…”
เสียงสั่นเครือเปล่งออกมาโดยไม่ตั้งใจ
“ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้หรอกนะ คุณคอนโดะ ผมได้ยินทุกอย่างที่คุณพูดจากหลังร้านแล้ว” ชายสูงวัยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “การที่คุณมาขอโทษโดยไม่แจ้งล่วงหน้า อีกทั้งรีบยกเรื่องเงินขึ้นมาเจรจาทันที แถมยังฝืนบังคับให้มีการยอมความโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของผู้เสียหายอีก เป็นการกระทำที่ไร้เกียรติที่สุด”
เลือดในตัวเย็นเฉียบ คำพูดของชายคนนี้ทำให้ผมแทบทรุด
“เอ่อ…คือผมเองก็รู้สึกตกใจจนขาดสติไปหน่อย เลยเผลอใช้คำพูดที่แรงเกินไป…”
ผมตอบอย่างตะกุกตะกักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ใช่หรือ? แต่คุณคอนโดะ หนึ่งในคนรู้จักของผม มีครูใหญ่ของโรงเรียนที่ลูกชายคุณเรียนอยู่ด้วย เข้าใจไหมว่าผมหมายถึงอะไร?”
ผมรู้สึกเหงื่อไหลเย็นไปทั้งตัว ภาพเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน ที่โรงเรียนย้อนกลับมาในหัวอย่างชัดเจน
“นั่นมัน…”
ผมเริ่มสั่นไปทั้งตัว ชายสูงวัยคนนี้รู้เรื่องทั้งหมดแล้วอย่างนั้นหรือ?
“เอาล่ะคุณอาโอโนะ เปิดทีวีหน่อยสิ น่าจะถึงเวลาแล้ว งานใหญ่ของเออิจิคุงนี่นา ถึงจะอัดไว้แล้วก็เถอะ แต่ผมอยากดูสดมากกว่า ทิ้งคนไร้ค่าคนนี้ไว้สักพักเถอะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ทั้งสองคนเดินไปเปิดทีวีในร้านโดยไม่สนใจผมเลย ข่าวภาคเย็นเริ่มขึ้น
—————
“วีรกรรมของนักเรียนมัธยมที่น่าชื่นชมอย่างยิ่ง ช่วงเช้าของวันนี้นักเรียนม.ปลายสองคนได้รับใบประกาศเกียรติคุณจากหน่วยดับเพลิง ได้แก่ อาโอโนะ เออิจิ นักเรียนชั้น ม.5 และอิจิโจ ไอ นักเรียน ม.4 ทั้งสองได้ทำการปฐมพยาบาลชายคนหนึ่งที่ล้มลงกะทันหันในสถานีรถไฟเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา หลังจากนั้นพวกเขาได้ส่งตัวชายคนดังกล่าวขึ้นรถพยาบาลโดยไม่เปิดเผยตัว จนกระทั่งคลิปที่ถูกแชร์บนโซเชียลแพร่กระจายและได้รับการสรรเสริญเป็นอย่างมาก ทำให้ทางหน่วยงานตามหาตัวทั้งสองคนจนเจอในที่สุด”
—————
ผู้ประกาศข่าวเล่าเรื่องราวที่น่าประทับใจ ขณะเดียวกันภาพของวัยรุ่นชายหญิงที่ยิ้มแย้มกว้างก็ตัดเข้ามา เป็นการสัมภาษณ์ของอาโอโนะ เออิจิและแฟนสาวของเขา(TLN:ยัง~~~)
พอได้ยินชื่อ “อาโอโนะ เออิจิ” ผมเข้าใจทันทีว่านั่นคือลูกชายของคนในร้าน แต่สิ่งที่ยังไม่เข้าใจคือว่าเรื่องราวนี้มีความสำคัญอะไร
“คุณคอนโดะ คุณพอจะเดาได้ไหมว่าผู้ชายที่เออิจิคุงช่วยชีวิตไว้นั้นคือใคร?”
ชายสูงวัยถามผมพร้อมรอยยิ้มเยาะ ผมได้แต่ส่ายหัวเป็นคำตอบ
“เขาคือคุณยามาดะ อดีตประธานสภาจังหวัดไงเล่า ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่น่ากลัวจริง ๆ คุณก็คงจะรู้จักเขาดีใช่ไหม เพราะเขาอยู่พรรคเดียวกับคุณไงล่ะ”
พอได้ยินชื่อ “ยามาดะ” ใจผมแทบจะหยุดเต้น เขาเป็นนักการเมืองอาวุโสที่ใคร ๆ ก็ยกย่อง แม้จะเกษียณไปแล้ว แต่ลูกชายของเขาที่สืบทอดอำนาจก็เป็นนักการเมืองที่มีอิทธิพลอย่างสูง
“ท่านยามาดะ…?”
เหงื่อเย็นไหลซึมลงมาท่วมตัว
“ใช่แล้ว คุณคอนโดะ ผมอยากจะแนะนำให้คุณรู้จักใครสักคน โอ้ คุณยามาดะ!”
เสียงรองเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง ไม่นานชายหนุ่มที่มีบารมีน่าเกรงขามก็ปรากฏตัวตรงหน้า มันคือคุณยามาดะ บุตรชายของอดีตประธานสภาจังหวัด และเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงที่คาดว่าจะก้าวไปถึงระดับชาติได้ในอนาคต
“ทำไม…”
“ผมพึ่งได้พบเออิจิคุงที่โรงเรียนและอยากพบผู้ปกครองของเขาจึงให้คุณมินามิช่วยนัดมาเจอกันที่นี่ ผมตั้งใจจะมาขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของเออิจิคุง แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะมาได้ยินการกระทำอันน่ารังเกียจแบบนี้…น่าผิดหวังจริง ๆ”
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเปิดเสียงบันทึกเสียงที่ผมพูดก่อนหน้านี้ให้ทุกคนได้ยิน
—————
“คุณอาโอโนะ ผมเป็นสมาชิกสภาและทำธุรกิจรับเหมา หวังว่าทุกอย่างจะจบลงโดยสงบ คุณเป็นผู้ใหญ่ คงเข้าใจใช่ไหมว่าผมหมายถึงอะไร?”
“นี่เป็นแค่คำพูดทั่วไปนะครับ ร้านนี้เป็นร้านที่สามีผู้ล่วงลับของคุณสร้างขึ้นมา ผมว่าคุณไม่ควรจะทำเรื่องให้ใหญ่โตไปหรอก ถ้าผมเอาจริง ร้านนี้จะเป็นยังไงก็อยู่ที่ผมนั่นแหละ”
—————
“ไม่ต้องมาอ้างว่าเป็นคำพูดลอย ๆ หรอกนะ คดีที่นักการเมืองใช้ตำแหน่งกดขี่ข่มเหงชาวบ้านนี่เพิ่งเป็นข่าวดังทั่วประเทศ ถ้ามีข่าวนี้หลุดไป คุณจะมีหน้าไปไหนได้อีก! ตอนนี้พรรคกำลังพิจารณาการขับคุณออกจากพรรคแล้วด้วย!”
คุณยามาดะตะคอกใส่ผมด้วยความโกรธอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“นี่มัน…แค่…การพูดเล่นน่ะ…แล้ว…ท่านมินามิมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน…”
คุณยามาดะและคุณมินามิถอนหายใจเฮือกใหญ่
ชายสูงวัยที่วางตัวอย่างองอาจในตอนแรกเอ่ยอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าเข้ม
“เจ้าของร้านนี้ เป็นเพื่อนสนิทของผม เขาเป็นคนใจดีและมุ่งมั่นทำงานอาสาสมัคร เพื่อประโยชน์ของเมืองนี้ เรียกได้ว่าเขาคือคนที่อุทิศตนเพื่อเมืองนี้อย่างแท้จริง และเราก็ติดหนี้บุญคุณเขามาก แต่คุณกลับกล้ามาทำเรื่องเลวทรามใส่คนในครอบครัวของเขา คุณเตรียมใจรับผลที่ตามมาไว้แล้วหรือยัง?”
ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้ามาทำให้ผมแทบทรุด ทุกสิ่งที่สร้างมาจะพังทลายลงตรงหน้า
“ขะ…ขอโทษครับ…”
ทันใดนั้นเสียงตวาดดังขึ้นก้องร้าน
“แกขอโทษผิดคนแล้ว ลูกชายของแกทำร้ายคนบริสุทธิ์อย่างเออิจิคุงกลางที่สาธารณะ แถมยังปล่อยข่าวเท็จเพื่อปกป้องตัวเอง สร้างเรื่องเพื่อแยกเขาออกจากสังคม และแกเองยังกล้าข่มขู่ครอบครัวของเขาอีก!”
เสียงสารภาพหลุดออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ผมจำต้องทรุดลงกับพื้นจนหัวเข่ากระแทก เสียงหัวคะมำลงพื้นดังก้อง ผมคุกเข่าก้มกราบอย่างหมดรูป ศีรษะจรดพื้น ไร้ซึ่งความสง่างามใด ๆ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกอับอายและยอมแพ้โดยสิ้นเชิง
ความกลัวเอาชนะทุกอย่างในตัวผมแล้ว
“ผมขออภัยกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นครับ”
คำขอโทษพร้อมกับท่าทีที่น่าสมเพช ไม่ได้รับความเห็นใจใด ๆ ผมถูกทิ้งให้รับรู้ถึงความอัปยศราวกับนักโทษที่กำลังถูกประหาร
TLN: บังเอิญจริงๆเลยนะ
