—มุมมองของคอนโดะ(คนพ่อ)—
นี่สินะร้าน “อาโอโนะคิทเช่น” ที่ลือกันว่าเป็นร้านเก่าแก่สไตล์ตะวันตกที่ดูเงียบสงบ จากข้อมูลที่ได้มา เจ้าของร้านนี้คือพ่อของอาโอโนะ เออิจิ ซึ่งเสียชีวิตไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน ปัจจุบันแม่และพี่ชายของเออิจิเป็นคนดูแลร้าน นี่เป็นข่าวดี เพราะครอบครัวที่มีโครงสร้างแบบนี้มักขาดเงิน ถ้าฉันเสนอเงินมากพอ พวกเขาต้องยอมถอนแจ้งความแน่
ฉันเปิดประตูเข้าไป แม้ยังไม่ถึงเวลาเปิดร้านก็ตาม
“ขอโทษค่ะ ยังไม่ถึงเวลาเปิดร้าน…เอ๊ะ คุณคือคอนโดะ สภาเทศบาลสินะคะ?”
หญิงที่ออกมาต้อนรับคือแม่ของอาโอโนะ เออิจิ ดูเหมือนว่าเธอรู้จักฉันทันที เป็นไปได้ว่าเธอคือคนที่ยื่นแจ้งความเอง
“คุณเป็นคุณแม่ของเออิจิคุงใช่ไหมครับ?”
ฉันพยายามวางมาดสุภาพและกล่าวอย่างอ่อนโยน
“ใช่ค่ะ…มีธุระอะไรกับฉันหรือคะ?”
ท่าทีของเธอแสดงถึงการปฏิเสธอย่างชัดเจน ดูท่าว่าจะเป็นคนที่รับมือยาก
“ผมต้องขอโทษสำหรับความลำบากที่ลูกชายผมก่อขึ้นจริงๆ ผมเพิ่งทราบเรื่องไม่นานมานี้ จริงๆ แล้วผมควรจะมาขอโทษให้เร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ”
ฉันก้มศีรษะอย่างจริงจัง
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ ทางตำรวจกำลังดำเนินการสืบสวนอยู่”
“อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ช่วยถอนแจ้งความได้ไหม ลูกชายของผมมีการแข่งขันที่สำคัญรออยู่ ทั้งยังมีการสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วย ช่วยเห็นใจด้วยเถอะครับ”
“ลูกชายของฉันถูกทำร้าย คุณแค่ขอโทษแล้วคิดว่าฉันจะยอมเหรอคะ? นี่มันตลกมากเลยนะ!”
เธอขึ้นเสียงอย่างโกรธเคือง นี่อาจจะยุ่งยากกว่าที่คิด
“ครับ แน่นอนครับ ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณดี ผมไม่ได้จะมาแบบเปล่าๆ แน่นอน ผมยินดีจ่ายเงินชดเชยอย่างเต็มที่เลยครับ ได้โปรดเถอะครับ”
โดยปกติแล้วเมื่อพูดถึงเงิน คนมักจะมีท่าทีอ่อนลงบ้าง
“คุณคิดว่าฉันจะสนใจเงินหรือคะ? นี่มันหยาบคายมากจริงๆ”
แค่แกล้งทำตัวแข็งกร้าวสินะ ฉันคิดในใจว่าเรื่องนี้คงต้องใช้วิธีอื่น
“แต่ว่าคุณเองก็คงต้องการเงินไม่ใช่หรือครับ? เออิจิคุงเองก็กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย มีเงินจำนวนมากก็น่าจะดีไม่ใช่เหรอครับ”
ฉันพยายามโยนความเป็นจริงใส่หน้าเธอ หวังว่าเธอจะคิดหนักบ้าง
“อย่าดูถูกฉันนะคะ ถ้าไม่หยุดพูด ฉันจะเรียกตำรวจมาเดี๋ยวนี้!”
ฮึ่ม…โอกาสสุดท้ายของเธอแล้วนะ มาดูซิว่าจะทำยังไงต่อ
“คุณอาโอโนะ ผมเองเป็นทั้งสมาชิกสภาและผู้ประกอบการก่อสร้าง ผมต้องการให้เรื่องนี้จบลงอย่างสงบเช่นกัน คุณน่าจะเข้าใจว่าผมหมายถึงอะไร ใช่ไหม?”
“นี่คุณกำลังขู่ฉันเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ แค่มาแนะนำตัวเฉยๆ”
แม้คำพูดจะดูสุภาพ แต่ก็เป็นการข่มขู่โดยตรง ด้วยตำแหน่งของผมสามารถกดดันหน่วยงานราชการหรือกระทั่งขอใบอนุญาตได้ อีกทั้งผมยังมีเงินมากมาย
“คนแบบคุณนี่มัน…”
เธอเริ่มลังเลเล็กน้อย เหมือนจะเริ่มไขว้เขว
“นี่เป็นแค่คำพูดลอยๆ นะครับ ร้านนี้เป็นร้านที่สามีผู้ล่วงลับของคุณทิ้งไว้ใช่ไหม ผมแนะนำว่าอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลย ผมสามารถทำอะไรกับร้านนี้ก็ได้ตามใจผมถ้าผมต้องการ”
ยอมรับข้อเสนอซะเถอะ เอาเงินไปแล้วจบเรื่อง
ทันใดนั้นเอง เสียงปรบมือดังขึ้นมาจากด้านหลังของร้าน
เสียงฝีเท้าที่ตามมานั้นค่อยๆ ดังเข้ามาเรื่อยๆ นี่ใครกัน? ลูกชายคนโตหรือ?
“สุดยอดคำปราศรัยเลยนะ คอนโดะ”
เสียงแหบพร่าเรียกชื่อผมอย่างสนิทสนม คนนี้ไม่ใช่อาโอโนะคนพี่แน่ ผมเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน
เจ้าของเสียงปรากฏตัวออกมาอย่างช้าๆ ท่าทางการถอดหมวกของเขาดูทรงพลังและเป็นเหมือนนักแสดง
“คะ…คุณคือ…”
ผมพูดเสียงแหบพร่าออกมาเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนที่ปรากฏตัว
“ไม่นึกเลยว่าสมาชิกสภาอย่างนายจะมีอำนาจถึงขนาดนี้ น่าจะเป็นเพราะความรู้ของฉันยังไม่พอสินะ งั้นช่วยบอกให้ชัดๆ หน่อยสิว่าฉันจะได้เรียนรู้อะไรบ้างนะ…ให้คนแก่อย่างฉันฟังหน่อยสิ”
อดีตนายกเทศมนตรีนานาเอะ(TLN:ลุงมินามินั่นแหละ)พูดพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าและยิ้ม เขาแม้จะเกษียณมาหลายปี แต่ยังมีอิทธิพลและเป็นที่นับถือในหมู่เจ้าหน้าที่และสมาชิกสภา
มันเป็นไปไม่ได้!
“เอาล่ะ คอนโดะ บอกฉันอีกครั้งสิว่านายสามารถทำอะไรได้บ้าง?”
TLN: ทำไรได้น้าาาา
