หลังจากพวกเราหนีออกมาจากโรงเรียน พวกเราก็พากันเดินไปยังบ้านของฉันซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียง 10 นาที
เมื่อวิ่งห่างออกมาจากโรงเรียนได้พอสมควร เราก็หยุดพักหายใจ
“แฮ่ก แฮ่ก… เธอไหวไหม?”
“ค่ะ… ต้องวิ่งตามผู้ชายให้ทันนี่เหนื่อยเหมือนกันนะคะ”
เธอปล่อยมือที่เคยจับเอาไว้ช้าๆ
“แค่ตามมาได้ก็นับว่าสุดยอดแล้วล่ะ”
ได้ยินว่าฝีมือทั้งด้านการเรียนและกีฬาเป็นเลิศจนเป็นที่เล่าลือ ในขณะที่เคยถูกชักชวนจากชมรมต่างๆ แต่เธอปฏิเสธไปทั้งหมดและแค่ช่วยเชียร์ในบางครั้ง แถมยังทำผลงานได้ดีระดับตัวหลักอีกด้วย
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”
เครื่องแบบที่เปียกฝนของพวกเรากำลังเริ่มแห้งลงเพราะแดดจ้า เราทั้งคู่เลยจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงโดยไม่รู้ตัว
“งั้นไปกันเถอะ”
“แต่…รุ่นพี่คะ บางทีนี่มันเกินไปหน่อยนะคะ ฉันชักสงสัยแล้วว่าอธิบายไม่เก่งจริงๆ หรือแค่แกล้งให้เข้าใจผิดกันแน่”
เธอพูดพร้อมพองแก้มเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ
“น่าจะเป็นอย่างแรกนะ”
จริงๆ แล้วแกล้งให้เธอเข้าใจผิดต่างหาก
“คนโกหก”
ดูเหมือนเธอจะจับได้
เราล้อเล่นกันแบบนี้จนกระทั่งมาถึงจุดหมาย ปลายทางคือ “อาโอโนะ คิทเช่น”(TLN: จากนี้จะเรียกว่า “ครัวอาโอโนะ” นะครับ) ร้านอาหารตะวันตกซึ่งเป็นทั้งบ้านและร้านของครอบครัวฉัน
พ่อของฉันเคยเป็นพ่อครัว เขาเคยฝึกงานที่โรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง เก็บเงินจนมีร้านเป็นของตัวเองในเมืองนี้ เขาตกหลุมรักแม่ที่ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับในโรงแรม ก่อนเปิดร้านอาหารตะวันตกด้วยกัน
เมนูขึ้นชื่อของร้านเราคืออาหารที่เข้าใจง่ายอย่าง “ข้าวห่อไข่” “แฮมเบอร์เกอร์” และ “สตูว์เนื้อ”
ก่อนพ่อจะเสียเพราะป่วย เขาทิ้งสมุดสูตรลับไว้ให้พี่ชายของฉัน ตอนนี้พี่ชายที่จบจากโรงเรียนทำอาหารก็มารับช่วงเป็นเจ้าของร้านรุ่นที่สอง ส่วนแม่ช่วยงานด้านบัญชีและเป็นพนักงานเสิร์ฟ
“กลับมาแล้วครับ”
ยังไม่ถึงเที่ยงเลยไม่ค่อยมีคน ที่นี่เป็นย่านสำนักงาน พอเที่ยงทีไรก็คนแน่นทุกที
“อ้าว กลับมาเร็วจังนะ”
แม่ทักทายด้วยความประหลาดใจ เธอเรียกตัวเองว่า “พนักงานต้อนรับ” ด้วยรูปร่างหน้าตาที่ดูอ่อนวัยจนเหมือนอายุยี่สิบต้นๆ ผมสั้นแต่งหน้าอ่อนๆ ดูสดใส
“กลับมาแล้วเหรอ”
เสียงพี่ชายดังมาจากหลังครัว
“ป่วยนิดหน่อยเลยลาออกมาก่อน แล้วเจอรุ่นน้องก็เลยชวนมากินข้าวเที่ยงด้วยกัน”
“อ๋อ เหรอ แบบนี้ก็เหมือนโดดเรียนน่ะสิ ทำตัวแบบนี้เป็นแล้วเหรอเนี่ย ดีจัง เข้าไปพักด้านในเถอะ อีกไม่นานคนจะเยอะแล้ว วันนี้แม่เลี้ยงเอง ถือว่าเป็นกรณีพิเศษเพราะลูกชวนเพื่อนมาด้วย”
แม่เข้าใจสถานการณ์ดี คงจะเชื่อใจฉันบ้างแล้วเพราะช่วงนี้ฉันสุขภาพไม่ค่อยดี
“อิจิโจซัง เข้ามาเถอะ ไม่เป็นไรหรอก”
ฉันเรียกรุ่นน้องที่รออยู่ข้างนอก เธอเดินเข้ามาด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อย
“สวัสดีค่ะ ดิฉันอิจิโจ ไอ รุ่นน้องของคุณอาโอโนะค่ะ รุ่นพี่ช่วยเหลือดิฉันเสมอ… วันนี้ต้องขออภัยที่มารบกวนกะทันหันนะคะ”
ท่าทีพูดคุยอย่างสุภาพทำให้ฉันประทับใจ
พี่ชายที่แอบโผล่มาดูหน้าก็ถึงกับยืนตัวแข็งไปเลย
“โอ๊ะ โอ…”
คงตกใจที่ฉันพาสาวน่ารักมาด้วย แม้ว่ามิยูกิก็เป็นสาวสวยคนหนึ่งเหมือนกัน
พูดถึงเรื่องนี้แล้ว แม่กับพี่ชายคงสังเกตได้ว่าฉันเลิกกับมิยูกิแล้วล่ะ เพราะฉันเก็บตัวเงียบตั้งแต่วันเกิดนั่นเลย
“ขะ… ขอโทษค่ะ…”
อิจิโจมองสองคนที่นิ่งไปแล้วเริ่มท่าทางลนลานเล็กน้อย
“ขอโทษนะ ไม่คิดว่าลูกจะพาสาวน่ารักแบบนี้มาด้วย… สถานที่เล็กๆ หน่อยอย่าถือสาเลยนะจ๊ะ เชิญตามสบาย เลือกสั่งได้ตามใจชอบเลยนะ”
※
—ในห้องเรียน (มุมมองของมิยูกิ)—
เมื่อครพูดถึงการทำลายทรัพย์สิน ทำให้ห้องเรียนฮือฮาขึ้นมาทันที
“ถ้าบอกแค่นี้ นักเรียนหัวดีอย่างพวกเธอก็น่าจะเข้าใจได้แล้วใช่ไหม เรื่องโต๊ะของอาโอโนะน่ะ”
เสียงของครูเอ่ยชื่อเออิจิออกมา ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรง
เขารู้ถึงไหนแล้ว? หรือว่า… รู้ทุกอย่างแล้ว…
ฉันเริ่มหวาดกลัว เหมือนจะได้ยินเสียงสิ่งที่ฉันสร้างมาทั้งหมดพังทลายลง
“ฉันยังไม่รู้ว่าใครทำ แต่จากร่องรอยที่เหลือไว้และท่าทางของอาโอโนะก็พอจะรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น โต๊ะที่มีคนเขียนข้อความใส่นั้นเป็นทรัพย์สินของโรงเรียนนะ โรงเรียนเราคือโรงเรียนรัฐบาล งบประมาณก็มาจากภาษีของพ่อแม่พวกเธอ มันเป็นสมบัติของส่วนรวม การทำลายมันถือเป็นอาชญากรรม พวกเธอน่าจะได้เรียนกันมาตั้งแต่มัธยมแล้วนี่ว่ามีความผิดทางอาญาได้”
ถึงฉันจะไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงกับการเขียนข้อความนั้น แต่เหงื่อเริ่มไหลไม่หยุด
“บางทีคนทำอาจจะพูดว่า ‘แค่ทำไปเพราะอยากแกล้งเขานิดหน่อย’ หรือ ‘เพราะอาโอโนะผิด’ อะไรแบบนั้น แต่มันไม่ถูกต้อง การเขียนข้อความหมิ่นประมาทใส่โต๊ะคนอื่นใครๆ ก็ไม่ควรทำ นี่ไม่ต่างจากพวกที่ขู่ฆ่าเหล่าคนดังหรือยูทูบเบอร์ในอินเทอร์เน็ตแล้วอ้างว่าแค่พูดไปเล่นๆ แต่ก็ยังโดนจับกุมเข้าไปอยู่ดี”
“…”
ปกติครูทาคายานางิเป็นคนที่ดูไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไหร่ แต่สอนเข้าใจง่ายมาก แถมยังรู้เรื่องฮิตๆ ในหมู่นักเรียน ทำให้มุขตลกของเขาก็มักโดนใจพวกเรา นี่เป็นครั้งแรกที่ครูผู้ใจดีคนนั้นแสดงให้เห็นความน่ากลัวออกมา เหมือนเขากำลังให้ตัวอย่างที่ชัดเจนเพื่อให้เรารับรู้ถึงความโกรธของเขา
“เรื่องครั้งนี้ คนที่ทำต้องชดใช้ไปตลอดชีวิต หวังว่าพวกเธอคงเข้าใจนะ คราวนี้พวกครูจะจัดการอย่างจริงจังกับเรื่องนี้จำไว้ให้ดี”
