—มุมมองของทนายซาวาเบะ—
สถานการณ์มันเลวร้ายเกินไปแล้ว ฉันรีบยื่นคำร้องขอพบคอนโดะ เซย์จิ ในฐานะทนายของเขาให้เร็วที่สุด
ฉันต้องฟังจากเขาว่าตำรวจพูดคุยอะไรกันถึงได้พาเขามาที่นี่
“อาจารย์ซาวาเบะ! ได้โปรดช่วยพาผมออกไปที ผมไม่อยากโดนจับ!”
น้ำเสียงที่เคยมั่นใจของเขาตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความอับจน เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หลังกระจกที่กั้นระหว่างเรา
“ใจเย็นๆ ก่อนนะ บอกฉันก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
ฉันพยายามสงบสติอารมณ์เขาและตั้งใจฟัง
ตำรวจเล่าให้เขาฟังถึงเหตุการณ์ที่เขาไปทำร้ายรุ่นน้องที่โรงเรียน และมาหาเขาที่บ้านเพื่อสอบถามเพิ่มเติม แต่แทนที่เขาจะอยู่ตอบคำถาม เขากลับตกใจและวิ่งหนีออกจากบ้าน
ที่แย่กว่านั้นคือ ในขณะที่เขากำลังหลบหนีในตรอก เขาได้ขว้างปาสิ่งของใส่ตำรวจ มันกลายเป็นข้อหาขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ แม้ในตอนแรกตำรวจอาจแค่ต้องการมาสอบถามเท่านั้น
“เซย์จิคุง นายต้องหยุดทำอะไรแบบนี้อีกแล้วนะ ต่อจากนี้ตำรวจจะถามอะไร นายก็อย่าตอบ พูดให้น้อยที่สุด เข้าใจไหม?”
ฉันบอกเขาอย่างเด็ดขาด เพราะตอนนี้การปกป้องตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
“แต่…ผมกลัว…ช่วยผมทีอาจารย์ แบบนี้ความฝันของผมก็พังหมดน่ะสิ!”
เขาเริ่มสะอื้นหนักขึ้น
“อาจารย์ ผมจะได้กลับไปเล่นฟุตบอลใช่ไหม? ได้โปรดบอกผมทีว่าได้ ผมอยากเป็นนักฟุตบอลและทำให้โลกต้องตกตะลึงกับฟุตบอลของพวกเรา…”
เขาพูดอย่างสะอึกสะอื้นจนฉันแทบไม่อยากมองภาพตรงหน้า
ฉันเริ่มรู้สึกหมดแรง แม้จะไม่ใช่ฉัน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าตาม
—มุมมองของอามาดะ มิยูกิ—
ฉันเดินออกจากห้องพยาบาลและกลับมาที่ห้องเรียน อาจารย์บอกให้ฉันหยุดเรียนจนกว่าจะมีคำสั่งลงโทษ ซึ่งอาจจะรุนแรง
เมื่อฉันเดินเข้าห้องเรียน เพื่อนสนิทอย่างมุราตะ ริสึ ก็เข้ามาถามฉันด้วยท่าทีที่ไม่ปกติ
“นี่ มิยูกิ เธอมีอะไรที่ปิดบังเราอยู่ใช่ไหม? ทำไมรุ่นพี่คอนโดะโดนตำรวจจับ? ที่เธอเล่าคือเขาช่วยเธอจากการถูกทำร้ายไม่ใช่เหรอ?”
น้ำเสียงของริสึเต็มไปด้วยความสับสน
สายตาของเพื่อนคนอื่นๆ ในห้องจับจ้องมาที่ฉัน ทุกสายตานั้นเหมือนกำลังตัดสิน
ความกลัวเริ่มแผ่ซ่านในใจฉัน ฉันตัวสั่นและรู้สึกเหมือนโลกกำลังถล่ม
“ขอโทษ…”
เสียงเบาหวิวของฉันหลุดออกมา
“ขอโทษเหรอ? นี่เธอหลอกพวกเรางั้นเหรอ? เราเชื่อใจเธอมาตลอดนะ!”
น้ำเสียงของริสึเริ่มเย็นชา
“ใช่ ฉันหลอกทุกคน เพราะฉันกลัวว่าความจริงจะถูกเปิดเผย ฉันขอโทษจริงๆ…”
ฉันพูดออกมาด้วยน้ำตาที่เริ่มไหลอาบแก้ม
บรรยากาศในห้องกลายเป็นความเยือกเย็น และฉันรู้ตัวว่าตัวเองทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างหนัก
—มุมมองของพ่อของคอนโดะ—
“ท่านประธานครับ เราพบว่าใครเป็นคนแจ้งความแล้วครับ เป็นเด็กที่ชื่ออาโอโนะ เออิจิ ครอบครัวของเขาเปิดร้านอาหาร ‘อาโอโนะคิทเช่น’ ที่หน้าเมือง”
เลขาของฉันรายงานพร้อมส่งตำแหน่งร้านอาหารมาให้
ดี นี่แหละที่ฉันต้องการ ฉันจะไปจัดการด้วยตัวเอง
“เงินสามารถซื้อทุกอย่างได้”
ฉันพูดด้วยความมั่นใจ(TLN: แต่ซื้อผมไม่ได้นะ…ถ้ามันไม่มากพอ????)
เพื่อรักษาชื่อเสียงของครอบครัว ฉันไม่มีทางเลือกอื่น ฉันรีบขับรถตรงไปยังร้านนั้นทันที
