―มุมมองของเออิจิ―
ขณะที่กำลังถ่ายรูปอยู่นั้น ผมได้ยินเสียงอึกทึกจากที่ไกลๆ มันดูเหมือนจะมีเรื่องทะเลาะวิวาทเกิดขึ้น
เพราะการที่มีคนจำนวนมากยืนอยู่ตรงนั้นทำให้ผมมองไม่เห็นอะไรชัดเจน
“รุ่นพี่คอนโดะ…โดนตำรวจจับ…”
ผมได้ยินเสียงคนตะโกนเหมือนกับการร้องไห้ เสียงนั้นพูดถึงชื่อของคอนโดะ ที่จริงแล้ว ถ้าจะพูดตามตรง ผมไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว และเหมือนกับว่าอิจิโจซังจะเข้าใจความรู้สึกนั้นของผม เธอพูดว่า “เข้าไปข้างในเถอะค่ะ อากาศเริ่มเย็นแล้ว แล้วก็ มีคนที่อยากเจอพวกเราด้วยค่ะ” เมื่อพูดจบ เธอก็พาผมเข้าไปในโรงเรียน ผมรู้ว่าครอบครัวของชายที่ล้มลงตอนนั้นกำลังรอพวกผมอยู่ในห้องของครูใหญ่
จากที่ได้ยินมา ชายสูงอายุคนนั้นคืออดีตสมาชิกสภาจังหวัดที่เคยมีอำนาจ และตอนนี้ ลูกชายของเขากำลังทำหน้าที่เป็นสมาชิกสภาจังหวัดต่อจากเขา
“พวกคุณเป็นผู้ช่วยชีวิตของครอบครัวเรา ผมไม่อยากรบกวนเวลา แต่ขอให้ถ่ายรูปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วจะได้ไปลงในข่าวเย็นด้วยนะครับ หลังจากนั้นก็อยากให้ผมได้ขอบคุณพวกคุณจริงๆ”
เขาพูดแบบนั้นและบอกพวกเราว่าจะรอในห้องรับรอง
นักข่าวคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะสนใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาก็พูดว่า “ขอโทษครับ ผมต้องไปตรวจสอบที่อื่นก่อนนะ” และก็วิ่งไปในทิศทางนั้น
※
―ในห้องรับรอง―
หลังจากการถ่ายรูปเสร็จสิ้น เราก็ไปนั่งดื่มชาในห้องรับรอง ในขณะที่ลูกชายของชายสูงอายุ กำลังรออยู่ในห้อง เมื่อเราก้าวเข้ามา เขาก็ลุกขึ้นยืนและมองเราด้วยสายตาจริงจัง
“ก่อนอื่นเลย ขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยชีวิตพ่อของผม พวกคุณเป็นคนสำคัญมากสำหรับครอบครัวเรา ผมชื่อยามาดะ มาซายูกิ เป็นสมาชิกสภาจังหวัดอยู่ตอนนี้ ขอบคุณจริงๆ ครับ”
ชายผู้ที่อายุมากกว่าผมหลายเท่าก้มหัวให้เราโดยไม่ลังเล ทำให้ผมและอิจิโจซังรู้สึกเกรงใจอย่างมาก
“ไม่เป็นไรครับ เราทำไปด้วยความตั้งใจ และที่สำคัญคือพี่พยาบาลที่ช่วยพ่อของคุณ เธอก็สำคัญมากครับ”
ผมพูดไปแล้วก็ยกมือไหว้ อิจิโจซังก็พูดเสริมนิดหน่อยให้เราทุกคนรู้สึกผ่อนคลายขึ้น
“พยาบาลคนนี้ก็พูดถึงพวกคุณเหมือนกันนะว่า ถ้าพวกคุณไม่ไปช่วย ก็อาจจะไม่ได้รู้เรื่องเลยก็ได้ พ่อของผมมีอาการเจ็บป่วยเกี่ยวกับหัวใจ อาการของท่านอยู่ในขั้นวิกฤต หมอเองก็ยังบอกว่าอาการของท่านถือว่าเสี่ยงมากที่ไม่สามารถรอดได้ การที่พวกคุณสามารถช่วยให้ท่านได้มีเวลาเพิ่มขึ้นมันเป็นเรื่องดีมากเลย”
เขาก้มหน้าขอบคุณเราอีกหลายครั้ง ผมรู้สึกว่าชายคนนี้ถึงแม้จะเป็นสมาชิกสภาจังหวัดที่มีตำแหน่งสูง แต่ก็ยังคงเป็นคนที่สุภาพและอ่อนน้อมมาก
“ดีใจที่ท่านไม่เป็นอะไรครับ เราก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน”
คำพูดของผมทำให้ยามาดะซัง เงยหน้าขึ้นมา
“พวกคุณทั้งสองคนดูมีมิติมากๆ เลยครับ นี่คือสิ่งที่น่าประทับใจมาก ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นจากคนที่ยังเป็นเด็กมัธยมแบบพวกคุณเลยครับ เอาล่ะ พ่อของผมอยากจะขอบคุณพวกคุณโดยตรงจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ วันไหนก็ได้เชิญไปที่บ้านหรือไปที่โรงพยาบาลได้ครับ ผมจะจัดเตรียมการเดินทางให้ เมื่อพ่อผมอาการดีขึ้นสามารถพบกันได้”
เขาพูดพร้อมยื่นนามบัตรที่มีข้อมูลโรงพยาบาลและห้องของพ่อเขาให้เรา
“ขอบคุณมากค่ะ เรายินดีมากเลยค่ะ”
อิจิโจซังพูดอย่างมีความมั่นใจในตัวเอง ขณะที่ผมยังรู้สึกเขินอายอยู่ในโลกของผู้ใหญ่ที่ค่อนข้างกดดัน
“ถ้ามีปัญหาอะไรสามารถบอกได้เลยนะครับ ครอบครัวของผมไม่เคยทิ้งคนที่ช่วยเหลือเราในยามที่เดือดร้อน เราพร้อมที่จะช่วยเหลือเสมอครับ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร”
คำพูดนั้นของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นและมั่นคง ทำให้ผมรู้สึกถึงความตั้งใจจริงของเขามากขึ้น
หลังจากนั้น การสนทนาก็ดำเนินต่อไปอีกพักใหญ่
※
―สำนักงานใหญ่ของคอนโดะ (มุมมองของพ่อคอนโดะ)―
ขณะที่กำลังทำงานอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ผมได้ยินเสียงร้อนรนจากเลขาของผม
“เกิดอะไรขึ้น?”
ผมถามออกไปด้วยความตกใจ ในขณะที่เธอมาหน้าตาตื่น
“ตอนนี้…ตำรวจโทรมา…บอกว่าคุณชายเซย์จิ…ถูกจับข้อหาทำร้ายร่างกาย…”(TLN:งั้นไอหน้าหล่อของเราก็ชื่อคอนโดะ เซย์จิ(เซอิจิ? seiji…เซย์จินั่นและ) สินะ)
เมื่อได้ยินข่าวนั้น ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงไป
ผมไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แน่ล่ะ ที่โรงเรียนมีปัญหากับการกระทำของเขา แต่ทำไมตำรวจถึงมาเร็วขนาดนี้?
“รีบติดต่อทนายซาวาเบะให้ฉัน”
ผมยังพูดไม่ทันจบ เลขาของผมก็ยื่นโทรศัพท์มาให้
“เชื่อมต่อเรียบร้อยแล้วครับ”
“ซาวาเบะท่านครับ ฟังจากเลขาของผมแล้ว สถานการณ์มันหนักหนาสาหัสเกินไปแล้ว หากข่าวนี้ออกไป ทุกอย่างของผมจะจบลง ผมไม่สามารถให้ลูกชายโดนจับเพราะคดีนี้ได้”
เสียงของทนายซาวาเบะในโทรศัพท์ฟังดูตกใจ
“มันแย่มากครับ ดูเหมือนจะมีการแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายแล้ว ผมจะรีบไปที่ตำรวจเพื่อสอบถามกับตำรวจและคุยกับคุณชายให้เร็วที่สุดครับ แต่ถ้ามันแย่ขนาดนี้ คงต้องไปเจรจาตกลงกับเหยื่อและขอให้ถอนฟ้อง”
“เข้าใจแล้ว คุณซาวาเบะ ขอให้คุณช่วยติดต่อลูกชายผมให้เร็วที่สุด ทุกอย่างสามารถคุยได้ถ้ามันเกี่ยวกับเงิน ไม่มีปัญหาครับ ขอแค่จะต้องให้เหยื่อถอนฟ้อง”
ในขณะนั้น หัวใจของผมเริ่มเต้นเร็วขึ้นเหมือนจะหยุดเต้นไม่ได้
