―มุมมองของคอนโดะ―
“บัดซบ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? ฉันคือดาวรุ่งของทีมฟุตบอลโรงเรียนและจะเป็นตัวแทนของญี่ปุ่นในอนาคต…”
ไม่ว่าอย่างไร เสียงตะโกนของตำรวจที่ไล่ตามก็ดังก้องอยู่ไม่หยุด
“อย่าหนีนะ! ใครสักคนช่วยล้อมมันหน่อย!”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ผมตัดสินใจวิ่งไปในซอยแคบๆ ซึ่งเป็นเส้นทางที่ผมคุ้นเคยจากการเดินทางไปโรงเรียน พอรู้เส้นทางนี้ดี ก็รู้ว่าตำรวจจะพยายามล้อมจากทางไหน
โชคดีที่ผมใส่ชุดนอนและรองเท้ากีฬา ซึ่งทำให้สภาพร่างกายพร้อมสุดๆ
“บัดซบ ถ้ามันเป็นแบบนี้ ฉันจะต้องหนีให้ได้”
ผมเชื่อว่าตำรวจไม่สามารถตามทันผมได้ เพราะผมเป็นนักฟุตบอลที่มีทักษะการวิ่งที่เหนือกว่า
ไม่คิดเลยว่าผมจะวิ่งมากกว่าการวิ่งในสนามฟุตบอล แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมกลับวิ่งได้เร็วกว่าเดิม
“ทางนี้แหละ ตำรวจคงตามไม่ทันหรอก” ผมพูดกับตัวเองแล้วเพิ่มความเร็วในการวิ่ง เมื่อเห็นโรงเรียนเริ่มใกล้เข้ามา
※
―มุมมองของเออิจิ―
“เอาล่ะ อาโอโนะซัง อิจิโจซัง ถ่ายรูปให้หน่อยนะ วันนี้เย็นจะเอาไปลงในหนังสือพิมพ์ พวกคุณดูเหมือนวีรบุรุษหนุ่มเลยนะ ยิ้มหน่อยนะ! ดีมากๆ ค่ะ!”
หลังจากการสัมภาษณ์สั้นๆ เราก็ยืนหน้าประตูโรงเรียนเพื่อถ่ายรูปกับป้ายโรงเรียน พร้อมกับใบประกาศเกียรติคุณที่เพิ่งได้รับจากหัวหน้าหน่วยดับเพลิง
การสัมภาษณ์เมื่อครู่จะถูกออกอากาศทางทีวีด้วย แม้จะรู้สึกเขิน แต่ก็อดภูมิใจไม่ได้
“…เอาหนังสือพิมพ์ไปวางให้พ่อที่หลุมศพเขาดีกว่า ทั้งๆ ที่เพิ่งไปมาเมื่อเดือนที่แล้ว แต่ก็อยากบอกเขาเรื่องนี้”
“เยี่ยมเลยค่ะ ยิ้มให้หน่อยนะ ยิ้มสวยๆ ค่ะ ถ่ายอีกหลายๆ รูปนะ!”
ช่างภาพที่ยิ้มแย้มและพยายามทำให้เราผ่อนคลายถ่ายรูปไปหลายใบ
ข้างๆ ผม อิจิโจซังยิ้มกว้างและกระซิบว่า
“เป็นครั้งแรกที่ได้ถ่ายรูปคู่กับรุ่นพี่นะคะ รู้สึกดีจังค่ะ”
หลังจากพูดแบบนั้น เธอก็หน้าแดงเล็กน้อย ทำให้ผมรู้สึกเขินตามไปด้วย นักเรียนคนอื่นๆ มองดูจากไกลๆ
จริงๆ แล้ว การได้รับรางวัลนี้ทำให้บรรยากาศรอบตัวผมเปลี่ยนไป ตอนแรกที่ผมรู้สึกว่าคนรอบข้างมองผมด้วยสายตาที่ดูเหมือนเป็นศัตรู แต่หลังจากการมอบรางวัลนี้ ผมเริ่มรู้สึกถึงการยอมรับและความอบอุ่นจากคนรอบข้างมากขึ้น
“รุ่นพี่ค่ะ อย่างที่เห็นค่ะ มีคนที่เข้าใจรุ่นพี่เสมอ อย่างน้อยที่สุด ฉันก็จะอยู่เคียงข้างรุ่นพี่ ถึงแม้ว่าจะมีคนที่หักหลังรุ่นพี่ ฉันก็จะอยู่เคียงข้างรุ่นพี่เสมอค่ะ อยู่ด้วยกันตลอดไปนะคะ”
รู้สึกว่าคำพูดของอิจิโจซังเหมือนกับการสารภาพรัก มันทำให้หัวใจของผมเต้นแรง
“ขอบคุณมากนะ อิจิโจซัง ต่อจากนี้ไปชีวิตในโรงเรียนคงจะสนุกมากขึ้นเพราะเธอแน่ๆ”
ผมพูดออกไปจากใจจริง จริงๆ แล้วผมอยากจะบอกอะไรเพิ่ม แต่ในที่สาธารณะแบบนี้คงไม่เหมาะ ผมอยากให้มันเป็นความทรงจำของเราสองคนเท่านั้น
“หนึ่งสัปดาห์ที่ได้เจอกับรุ่นพี่ มันมีค่าและเต็มไปด้วยความหมายกว่าหลายปีที่ฉันใช้ชีวิตมาก่อนหน้านี้อีกค่ะ”
เธอบอกกับผมเบาๆ จนแทบไม่ได้ยิน คำพูดเหล่านั้นเหมือนกับว่าเราเข้าใจซึ่งกันและกันโดยไม่ต้องพูดอะไร(TLN: มะกี้คืองานแต่งช่ะ?)
※
―มุมมองของคอนโดะ―
โรงเรียนใกล้เข้ามาแล้ว ถ้าผมหลบเข้าไปในโรงเรียน ตำรวจคงเข้าไปตามลำบาก ผมแค่ต้องหาทางเข้าประตูหลังแล้วทำให้พวกเขาหลงไป
แต่มีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
ยังไม่ถึงเวลาหลังเลิกเรียนเท่าไหร่ ทำไมบริเวณประตูโรงเรียนถึงมีคนเยอะขนาดนี้
การที่มีคนเยอะทำให้ผมวิ่งช้าลงไปมาก ถ้ายังเป็นแบบนี้ ผมคงจะโดนจับได้
“เฮ้ย! หลบไปซะ ฉันคือคอนโดะ นักฟุตบอลปีสามนะ!”
ผมตะโกนแล้วพยายามฝ่าฝูงชนไป
“เฮ้ย ใครก็ได้ช่วยจับตัวมันหน่อย!” ตำรวจคนหลังตะโกนเสียงดัง ผู้คนเริ่มชุลมุนกัน ผมคิดว่า ถ้าเกิดความวุ่นวายขึ้น ผมอาจจะสามารถหลบหนีได้
แต่โชคร้ายขณะที่ผมกำลังวิ่งไปข้างหน้า ขาทั้งสองข้างของผมไปชนอะไรบางอย่างจนทำให้ผมเสียสมดุล
“ห๊ะ!?”
ผมตกใจแล้วล้มลงไปอย่างแรง หน้าท้องโดนพื้นคอนกรีตชนเต็มๆ
ความเจ็บปวดที่วิ่งไปทั่วร่างกายทำให้ผมไม่สามารถเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น บางทีอาจจะเพราะการเจ็บปวดที่รุนแรงเกินไป
ขณะนั้นมีเสียงของตำรวจพูดดังขึ้น
“จับตัวมันได้แล้ว!”
และอีกเสียงที่ผมรู้สึกคุ้นเคย
“ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้มารบกวนเวทีสำคัญของเพื่อนฉันได้หรอก! พื้นดินเหมาะกับแกแล้วล่ะ” เสียงนั้นดังขึ้น ทำให้ผมอยากรู้ว่าใครคือคนที่ทำให้ผมล้ม
แต่ผมไม่ทันได้มองว่าใครเพราะผมถูกตำรวจจับและพลิกตัวขึ้นมาทันที
“ปล่อยฉัน! ปล่อย!!” ผมร้องตะโกน แต่การต่อสู้สุดท้ายก็ไร้ผล
นักเรียนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ใครบางคนจะตะโกนออกมา
“เฮ้ย! คนที่ตำรวจจับได้คือคอนโดะปีสามนะ! นักฟุตบอลคนเก่ง!!”
เสียงชัตเตอร์จากโทรศัพท์มือถือดังไปทั่วบริเวณ
