“ใบประกาศเกียรติคุณ สำหรับอาโอโนะ คุณได้พบชายคนหนึ่งที่ล้มลงที่หน้าสถานีในเมือง○○ และได้ทำการช่วยชีวิตชายคนนั้นโดยทันทีและมีประสิทธิภาพ ส่งผลให้ชีวิตที่มีค่าถูกช่วยเอาไว้ ขอขอบคุณอย่างลึกซึ้งจากใจจริง ผู้บัญชาการหน่วยดับเพลิง○○, โอคิตะ มะซะชิ”
ในงานประชุมใหญ่ของโรงเรียนครั้งที่สองในวันนี้, ผมได้รับการมอบรางวัลนี้จากการช่วยชีวิตชายคนหนึ่งที่ล้มลงหน้าสถานี แม้จะรู้สึกเขินอายแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่ามันคือเรื่องจริง
จากการจัดการส่งเครื่อง AED และช่วยเหลือทางการแพทย์จนทำให้ชายคนนั้นรอดชีวิตได้ เจ้าหน้าที่ดับเพลิงที่มาถึงที่โรงเรียนจึงได้มอบใบประกาศเกียรติคุณให้กับผม หลังจากนั้นเรื่องนี้ก็ได้ถูกเผยแพร่ในจดหมายข่าวของโรงเรียนและหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น
หลังจากพิธีมอบรางวัล มีการสัมภาษณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
ไม่นานหลังจากนั้น อิจิโจซังก็ได้รับการประกาศชื่อพร้อมกับรางวัลเดียวกันและเสียงปรบมือดังขึ้น
“อาโอโนะและอิจิโจ ทั้งสองคนยังเป็นแค่เด็กนักเรียน แต่กลับเป็นคนแรกที่รีบเข้าไปช่วยชีวิต คนที่เป็นพยาบาลยังชมเชยพวกคุณเลยนะ และคุณหมอบอกว่า ถ้าหากพวกคุณไม่ช่วยเหลือในทันที ชายคนนั้นอาจจะไม่รอด พวกคุณทำให้ชีวิตที่มีค่าถูกช่วยเอาไว้จริงๆ” เจ้าหน้าที่ดับเพลิงพูดชมอย่างอ่อนโยน
“ไม่ใช่หรอกครับ ถ้าไม่มีคนอื่นช่วย ผมก็คงไม่สามารถทำอะไรได้มาก” ผมพูดออกไป
“ฉันเองก็ทำได้แค่ตามคำแนะนำของรุ่นพี่เท่านั้นเองค่ะ” อิจิโจซังกล่าวเสริม
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจ้าหน้าที่ดับเพลิงก็ยิ้มเบาๆ
“เฮ้อ… พวกคุณยังเป็นแค่เด็กนักเรียนแท้ๆ ตอนผมอายุเท่าพวกคุณยังยุ่งอยู่กับการเรียนและกิจกรรมในชมรมอยู่เลย การที่คุณทั้งสองสามารถทำอะไรได้ทันทีแบบนี้มันเยี่ยมมากนะครับ จริงๆ แล้วก็แค่ทำดีไปแล้วก็ถือว่าเป็นการทำดีจริงๆ นะครับ พวกคุณมีสิทธิ์ที่จะชมตัวเองเลย”
คำพูดของเขาทำให้รู้สึกดีใจเหมือนกัน เมื่อหันไปมองที่หลังเวที ผมเห็นนักเรียนในห้องของเราหายไปหลายคน โดยเฉพาะมิยูกิที่ไม่ได้มาที่นี่
ผมนึกถึงคำพูดของครูทาคายานางิ ที่บอกว่าเขากำลังตรวจสอบเกี่ยวกับนักเรียนที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้ บางทีนักเรียนที่ไม่ได้มาที่งานวันนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น
แต่จะคิดไปทำไม การยอมรับในตัวเองก่อนคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะรุ่นพี่!”
นักเรียนรุ่นน้องข้างๆ มองมาที่ผมด้วยสายตาภาคภูมิใจ
“ขอบคุณมากนะ อิจิโจซัง” ผมพูดออกไป ถึงแม้เราจะรู้จักกันแค่หนึ่งสัปดาห์(TLN:นี่สัปดาห์เดียวนะ????) แต่การได้แชร์ประสบการณ์ที่ลึกซึ้งแบบนี้ทำให้ผมสามารถพูดแบบนี้ได้
ผมอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะเธอ…
※
—มุมมองของคอนโดะ ที่บ้าน—
“สวัสดีครับ ผมเป็นตำรวจนะครับ คิดว่าเป็นคุณคอนโดะใช่ไหมครับ? จริงๆ แล้วผมมีเรื่องอยากสอบถามเกี่ยวกับลูกชายของคุณหน่อยครับ ช่วยเปิดประตูให้ผมหน่อยครับ?”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนเย็น เมื่อมองผ่านกล้องวงจรปิด, ผมเห็นตำรวจหลายคนยืนอยู่ที่หน้าบ้าน
“ห๊ะ!?” ผมเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมตำรวจถึงมาที่บ้าน?
“คงไม่ใช่เรื่องจริงหรอก” ผมคิดในใจ
ผมไม่สามารถถูกจับได้ พ่อของผมคงทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยเหลือเรา
เราเป็นชนชั้นสูง ไม่สามารถถูกจับได้ นี่คงเป็นความผิดพลาดอะไรบางอย่าง
แต่เมื่อรีบวิ่งไปยังประตู พลาดชนโต๊ะอย่างแรง จนรู้สึกเจ็บปวดจนสุดตัว
ผมรู้ทันทีว่ามันไม่ใช่ความฝัน
“คุณคอนโดะครับ? ช่วยเปิดประตูให้หน่อยได้ไหมครับ อยากคุยแค่เรื่องเดียวครับ”
เสียงนั้นเหมือนกับมีดที่เย็นเยียบตัดใจผมไป
‘ต้องหนี’ ผมคิดในใจ
ตัดสินใจแล้ว ผมรีบวิ่งไปข้ามรั้วบ้าน หนีตำรวจไปยังที่ไหนก็ไม่รู้
“เฮ้ย! มีใครหนีไปทางนั้น!” เสียงตำรวจดังมา
ผมหนีไปโดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังวิ่งไปที่ไหน ยังไงก็ตาม ผมวิ่งไปด้วยความเร็วสุดชีวิต
“เดี๋ยวสิ!!” เสียงตะโกนของตำรวจดังมา
ในใจผมรู้ดีว่าบัลลังก์ของผมกำลังพังทลายลงไปอย่างเงียบๆ และผมก็วิ่งไปบนเส้นทางแห่งความสิ้นหวัง
