—มุมมองของกัปตันทีมฟุตบอล—
ผมถูกพาตัวไปที่ห้องเตรียมวิทยาศาสตร์ที่ว่างอยู่โดยครูประจำชั้น
บรรยากาศที่แปลกไปทำให้ผมรู้สึกถึงความไม่ดีลางร้าย
ไม่สิ ผมรู้ดีอยู่แล้ว แต่มันเป็นสิ่งที่ไม่อยากยอมรับในใจตัวเอง
ภาพถ่ายของพี่คอนโดะมันหลุดออกไปแล้ว สิ่งนี้ทำให้การสอบสวนเข้มงวดขึ้น และทุกอย่างก็ถูกเปิดเผยในระหว่างกระบวนการนั้น การคิดแบบนี้มันสมเหตุสมผลที่สุด
ในห้องนั้นมีรองผู้อำนวยการนั่งอยู่
“รู้ไหมว่าทำไมถึงถูกเรียกมาที่นี่?”
เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มักจะพูดจาดีๆ และดูร่าเริง แต่วันนี้เขากลับเป็นเหมือนกับผู้ลงโทษที่ไร้ความปรานี
“ไม่รู้ครับ”
ผมพยายามจะต่อสู้แม้รู้ดีว่าเป็นการพยายามที่ไร้ประโยชน์
“ผมเคยชื่นชมทีมฟุตบอลของคุณมากนะครับ พวกคุณทำผลการแข่งขันได้ดีในทุกครั้งที่ลงแข่งในระดับจังหวัด และพวกคุณก็ได้ต่อสู้ด้วยความกล้าหาญแม้ว่าจะเป็นโรงเรียนรัฐบาลก็ตาม แต่พวกคุณเริ่มที่จะหยิ่งผยองไปแล้ว เมื่อมีคนที่มีพลังมากเกินไปก็จะเกิดการเหลิงพลังนั้น นั่นคงจะเป็นความผิดของพวกเราครูที่ไม่สามารถแก้ไขได้ ผมรู้สึกเสียใจจริงๆ”
เขาพูดออกมาในท่าทางที่เหมือนจะรู้ทั้งหมดแล้ว
“….”
เสียงหัวใจของผมเต้นเร็วขึ้น ความกลัวเริ่มกัดกินผมไปทีละน้อย ผมคงหนีไม่พ้นแล้ว
“ตอนนี้ทางโรงเรียนได้ตรวจสอบหลักฐานการกระทำผิดหลายอย่างของคอนโดะแล้ว และได้ยืนยันว่าในปัญหาการกลั่นแกล้งอาโอโนะ นักเรียนปีสองนั้น ทีมฟุตบอลมีส่วนร่วมด้วย”
รองผู้อำนวยการพูดด้วยท่าทางเย็นชาและน่ากลัว เหมือนกับนักสืบในนิยายอาชญากรรม
“ผมไม่ได้ทำอะไร…”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ เขาก็ส่ายหัว
“เรารู้ว่ามันไม่เป็นความจริง เรารู้หมดแล้ว ดังนั้นอย่าพูดเรื่องไร้สาระอีกเลย คุณอาจจะไม่ได้มีส่วนร่วมโดยตรง แต่คุณได้สั่งให้รุ่นน้องไปแกล้งอาโอโนะและนี่คือประวัติข้อความในแอปฯ ที่พวกคุณใช้กัน และที่สำคัญเรารู้จักบัญชีโซเชียลลับที่คุณใช้อยู่แล้ว คุณแพร่ข้อมูลเท็จและยุยงรุ่นน้อง นอกจากนี้คุณยังเป็นหนึ่งในผู้นำการกลั่นแกล้งใช่ไหม?”
เหงื่อเย็นๆ และการเต้นของหัวใจที่เร็วกว่าปกติ ความเสียใจและความกลัวทั้งหมดถาโถมเข้ามาในตัวผมทันที เมื่อรองผู้อำนวยการถามมาอย่างเฉียบขาด ผมหลุดออกมาจากปาก
“ครับ ผมทำเกินไปจริงๆ ผมขอโทษ ผมทำให้โรงเรียนเดือดร้อน แต่ต่อไปนี้ผมจะทบทวนตัวเองและตั้งใจทำในเรื่องฟุตบอลมากขึ้น…”
ผมพยายามแก้ตัวและขอโทษ แต่รองผู้อำนวยการตบมือดังเป๊ะให้ผมหยุดพูด
“ขอโทษ? ทำให้โรงเรียนเดือดร้อน? จะทุ่มเททำฟุตบอลให้มากขึ้นเหรอ? นี่คือสิ่งที่คุณคิดจริงๆ หรือ?”
ท่าทางของเขาทำให้เหมือนกับมีความหวังหลุดออกมาบ้าง ผมพยักหน้าเร็วๆ
“ครับ มันไม่ใช่เรื่องโกหก ต่อไปผมจะตั้งใจจริง…”
“คนที่คุณต้องขอโทษคนแรกคืออาโอโนะสิ! ไม่ใช่เรื่องของตัวเองหรือการปกป้องตัวเอง”
เขาตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมพูดอะไรไม่ออก แค่จ้องไปที่เขาอย่างงุนงง
“คุณต้องขอโทษเหยื่อก่อน เรื่องของตัวเองและการปกป้องตัวเองไม่ควรมาเป็นอันดับแรก การกลั่นแกล้งคือการกระทำผิดกฎหมายแล้ว ในยุคนี้มันไม่มีใครยอมรับมันได้ คุณทำสิ่งที่ทำลายชีวิตของคนคนหนึ่ง คุณคงไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของมันสินะ? ครอบครัวของอาโอโนะได้แจ้งความกับตำรวจเกี่ยวกับการกลั่นแกล้งแล้ว และพวกเขาน่าจะฟ้องร้องเรียกร้องค่าเสียหายจากพวกคุณรวมถึงนักเรียนคนอื่นที่มีส่วนเกี่ยวข้องอีกด้วย ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วพวกคุณที่ยังเป็นแค่เด็กนักเรียนจะทำอะไรได้? ผู้ปกครองของพวกคุณจะต้องรับผิดชอบแทนพวกคุณเอง คุณในฐานะกัปตันทีมฟุตบอลที่ควรปกป้องเพื่อนร่วมทีม กลับทำให้สมาชิกในทีมของคุณตกลงไปในนรก คุณสมควรที่จะถูกตัดสินว่าเป็นกัปตันที่ไร้ความสามารถ”
คำพูดของรองผู้อำนวยการเหมือนกับน้ำแข็งที่เยือกเย็นแทงลึกเข้าไปในหัวใจ
เขามองมาที่ผมด้วยความโหดร้าย
“แล้วทีมฟุตบอลจะเป็นยังไงต่อไป?”
“จริงๆ แล้ว…เอาเถอะ ผมจะตอบให้ ทีมฟุตบอลในครั้งนี้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในเหตุการณ์กลั่นแกล้ง จะต้องได้รับโทษหนัก คุณคิดว่าโรงเรียนจะอนุญาตให้ทีมฟุตบอลที่เป็นแหล่งเพาะปลูกการกลั่นแกล้งได้อยู่ต่อไปแบบนี้หรอ? ทีมฟุตบอลจะถูกยุบ โดยกำลังอยู่ในกระบวนการเตรียมการเพื่อยุบทีมแน่นอน และแน่นอนว่า การเข้าร่วมการแข่งขันใดๆ ก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น”
“ถ้าผมไม่เข้ารอบ 4 ผมจะไม่ได้โควตากีฬา…”
“คุณพูดอะไรน่ะ? โรงเรียนจะไม่ให้การสนับสนุนเด็กนักเรียนที่ประพฤติผิดได้หรอก คุณทำให้อนาคตที่เคยสดใสของคุณต้องถูกทำลายไปเอง นั่นแหละสิ่งที่ทีมฟุตบอลทำกับอาโอโนะในตอนนี้ ขอให้คุณเข้าใจในความผิดที่คุณได้ก่อขึ้นด้วย”
รองผู้อำนวยการพูดเสร็จ เขาก็เดินออกจากห้องไป ในขณะที่ผมทรุดตัวลงร้องไห้อยู่ที่โต๊ะ
ผมเชื่อว่าพวกนักฟุตบอลคนอื่นๆ ก็คงจะอยู่ในสภาพเดียวกันตอนนี้
และความโกรธและความผิดหวังที่มีต่อพี่คอนโดะก็เริ่มขึ้นมาในใจ
