—มุมมองของอุเอดะ—
พวกเรากลับจากโรงอาหารไปที่ห้องเรียน มันเกือบจะเลยเวลาเที่ยงไป 30 นาทีแล้ว
ขณะที่เดินไปตามทางเดิน ผมรู้สึกว่ามือถือในกระเป๋าของผมสั่นเล็กน้อย มันเป็นข้อความจากไลน์กลุ่มของทีมฟุตบอล
※
“แย่แล้ว! พี่คอนโดะหนีไปแล้ว”
“ห๊ะ!?”
“หลังจากการประชุมทั่วโรงเรียนเมื่อสักครู่เกี่ยวกับเหตุการณ์ความรุนแรง พอหลังจากนั้น อามาดะก็ล้มลง พวกที่อยู่ใกล้ๆ เห็นพี่คอนโดะวิ่งหนีจากในโรงยิมไปตอนเกิดความสับสน”
“นี่มันอะไรกัน พี่คอนโดะเป็นคนทำให้พวกเราต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย แล้วคนที่รับผิดชอบที่สุดกลับเป็นคนแรกที่หนีไป?”
“หมายความว่า ตอนนี้ตำรวจกำลังตามตัวพี่คอนโดะแล้วใช่ไหม? พวกเราก็อาจจะโดนด้วย”
“มันหลุดออกไปถึงไหนแล้ว? พวกเราก็ช่วยกระจายข่าวด้วย หรือไม่ก็ร่วมมือในเรื่องการกลั่นแกล้งใช่ไหม? แล้วความรุนแรงมันเริ่มจากไหนกันแน่?”
“จะทำยังไงดี? ผมต้องทำให้ได้คัดเลือกในโควตากีฬานะ อย่างน้อยก็ต้องเข้าไปถึงรอบ 4 ของจังหวัด ผมจะได้ลงแข่งขันไหมเนี่ย?”
“มันไม่น่าจะได้แล้วล่ะ ไอ้โง่เอ๊ย”
“แกพูดกับรุ่นพี่อย่างงั้นได้ไง…”
※
เสียงร้องไห้และการปั่นป่วนเกิดขึ้นทั่วทุกที่ ทุกคนร้องไห้และวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก เสียงโลหิตหมุนเวียนไปทั่ว ตัวผมเองก็รู้สึกว่าหากจะล้มลงไปก็คงจะสบายใจมากกว่า
และแล้วมันก็เหมือนกับการเติมเชื้อเพลิงให้กับนรก
※
“ถ้าเป็นแบบนี้ พี่คอนโดะโดนตำรวจตามตัว คงจะมีคนหนึ่งในพวกเราที่หักหลังสินะ”
“ถูกต้อง นี่มันเร็วเกินไป มันต้องมีคนที่ขายเราแน่ๆ”
“เฮ้ย พวกคุณรู้ไหมว่าผู้ฝึกสอนติดต่อมาแล้ว? บอกว่าทีมฟุตบอลจะต้องหยุดพักซักพัก ไม่สามารถบอกรายละเอียดได้”
“บ้าเหรอ…”
“ตอนนี้พวกเราถูกมองเป้าหมายแล้วล่ะ จะเป็นทีมฟุตบอลหรือจะเป็นพวกเรา…”
“ตอนนี้กัปตันถูกครูพาไปห้องเรียนอื่นแล้ว”
※
สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกกลัวอย่างหนัก บางทีครูอาจจะมาหาผมคนถัดไป
หรือจริงๆ แล้วมันอาจจะเป็นไอดะก็ได้ เพราะเมื่อไม่นานมานี้ เราถูกเรียกไปสอบถามเรื่องบางอย่าง ตอนนั้นมันจบไปด้วยดีแต่ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ อาจเป็นได้ว่าเราอาจจะถูกหลอกให้ตกอยู่ในความสงบเพื่อจะได้ถูกจับได้
ในขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ เสียงรองเท้าก็ดังขึ้น ผมหันไปมองและเห็นอิวาอิ หัวหน้าภาคปี ยืนยิ้มอยู่ที่ปลายทางเดิน คิดในใจว่าไม่ใช่คุณทาคายานางิที่เรียกตัวผมไป แต่…
หัวหน้าภาคปียิ้มเย็นๆ และพูดว่า
“ขอโทษนะ อุเอดะ มีอะไรจะถามหน่อย ไปที่ห้องชี้แจงนักเรียนหน่อยได้ไหม?”
ผมรู้สึกถึงความอันตรายทันที จึงพยายามจะปฏิเสธ
“เอ่อ…ตอนนี้ก็ใกล้จะเริ่มเรียนแล้วนะ แล้วก็…”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวนี้เรามีเรื่องสำคัญจะสอนนายมากกว่าการเรียน แล้วไม่ต้องห่วงนะ พูดคุยกับครูวิชาถัดไปแล้วว่าจะแจ้งเรื่องนี้ให้เขาทราบแล้ว นายคงรู้ว่ามีเรื่องอะไรใช่ไหม?”
“เอ่อ…คือว่า…”
ผมพูดไม่ออกเลย หัวหน้าภาคปียังคงยิ้มและหน้าตาเย็นชาด้วย
“อย่าพยายามหนีเลยนะ เรามีข้อมูลทั้งหมดอยู่แล้ว”
ในขณะที่พูดนี้ หัวหน้าภาคปีหยิบกระดาษออกจากกระเป๋าแล้วชูให้ผมเห็น
มันเป็นประวัติข้อความในกลุ่มไลน์ของนักฟุตบอลปีสอง ที่ผมและไอดะเคยพูดถึงการแกล้งอาโอโนะ ก่อนที่จะลงมือ
※
“จริงๆ แล้วอาโอโนะนี่ มันไปคบกับอามาดะก็เป็นเรื่องอันตรายนะ มันไม่เหมาะสมเลย”
“ใช่ พวกรุ่นพี่ก็เคยบอกพวกเราว่า ให้พวกเราที่อยู่ในรุ่นเดียวกันต้องสอนเขาให้รู้จักที่จักทางด้วย ต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ”
“ใช่เลย ไม่สามารถให้อภัยได้ถ้ามันทำร้ายแฟนสาวคนสวยของตัวเองแบบนั้น”
“รุ่นพี่คอนโดะกับกัปตันบอกให้พวกเราทำแล้ว เราก็ต้องทำ”
“โอเค งั้นหลังการฝึกเช้า พวกเรามารวมตัวที่ห้องของพวกเรานะ!!”
※
ข้อความที่เคยคิดว่าจะไม่มีทางหลุดออกไปได้ กลับมาเปิดเผยในตอนนี้
ผมเริ่มรู้แล้วว่าใครบางคนคงจะหักหลังเราเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
“มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ มันแค่เรื่องตลกเท่านั้นเอง…”
“อ๋อ งั้นเหรอ… แต่ครูใหญ่บอกไว้นะ ถ้านักเรียนคนไหนมีข้อมูลหรือรู้เรื่องอะไรให้แจ้งอาจารย์ประจำชั้นก่อนเที่ยงวันนี้ ซึ่งเป็นคำเตือนสุดท้ายแล้ว เข้าใจนะ? รายละเอียดจะมีการพูดคุยกันในห้องชี้แจงนักเรียนไปนะ เรื่องมันคงใช้เวลาไม่น้อย”
ผมรู้สึกเหมือนขาของผมกำลังทรุดลงไป
นี่คือจุดเริ่มต้นของสิ่งที่เรียกว่า “การปราบปรามครั้งใหญ่ของทีมฟุตบอล” หรือที่เรียกว่า “เหตุการณ์วันจันทร์สีเลือด” ที่จะมีการลงโทษในจำนวนมาก
TLN: คนแต่งก็แต่งชื่อตอนได้เหมือนนิยายแอ็คชั่นเลยครับ????
