—มุมมองของคอนโดะ(คนพ่อ)—
ทันทีที่ได้รับข่าว ผมขับรถตรงไปที่โรงเรียนโดยไม่รอช้า เรื่องแบบนี้ยิ่งจบเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี เพราะอย่างเรื่องที่เกิดในโรงแรมครั้งก่อนก็เป็นแบบนี้ ถ้าใช้เงินจำนวนมากพอ ส่วนใหญ่ก็จะไม่มีปัญหา นี่แหละคือวิธีใช้ชีวิตของผม
เวลาเลย 12:30 น. แล้ว ผมเลือกเวลาพักกลางวันพอดี เพราะคำนวณแล้วว่าช่วงนี้จะเจอครูที่ต้องการได้ง่ายที่สุด
เหตุการณ์ครั้งนี้เกี่ยวข้องกับครูทาคายานางิที่อายุประมาณ 30 ปี และอาจารย์ใหญ่ ครูทาคายานางิกำลังอยู่ในวัยที่ต้องสร้างอนาคต ขณะที่อาจารย์ใหญ่ก็ใกล้เกษียณ มีตำแหน่งหลังเกษียณเป็นเหยื่ออันดีที่ผมจะใช้ดึงความสนใจของพวกเขาได้
ผมแจ้งเหตุผลการมาเยือนกับพนักงานต้อนรับว่า “ผมเป็นสมาชิกสภานครครับ พ่อของนักเรียนปี 3 ชื่อคอนโดะ อยากพบอาจารย์ใหญ่กับครูทาคายานางิ” การเข้ามาในฐานะสมาชิกสภาทำให้เกิดแรงกดดันรอบตัว ทำให้การเข้าพบง่ายขึ้น
ไม่ผิดจากที่คาด พนักงานรีบแจ้งไปยังครูทั้งสองและพาผมไปที่ห้องอาจารย์ใหญ่ จากนั้นก็แค่เริ่มเล่นเกม
——————————
ประมาณ 10 นาทีต่อมา ครูทั้งสองก็เข้ามา ครูแนะนำตัวว่าเขาคืออาจารย์ใหญ่และครูทาคายานางิ
“ต้องขออภัยที่ต้องรบกวนเวลาของพวกท่านครับ พอดีมีเรื่องเกี่ยวกับลูกชายที่อยากปรึกษาด้วย” ผมทำท่าทีถ่อมตัวเพื่อให้พวกเขารู้สึกดี ถ้าแผนนี้ไม่ได้ผล ค่อยใช้วิธีข่มขู่
“โอ๊ะ เรื่องอะไรกันครับ?” อาจารย์ใหญ่ถาม
“คือผมได้ยินมาว่าท่านทั้งสองเหมือนจะสงสัยลูกชายของผมเกี่ยวกับเหตุการณ์ทำร้ายร่างกายเมื่อสองสัปดาห์ก่อน…” ทันทีที่ได้ยินคำนี้ พวกเขาทั้งสองแสดงสีหน้าตกใจแบบเสแสร้ง
อาจารย์ใหญ่ตอบว่า “เปล่าครับ เราไม่ได้สงสัยลูกชายของคุณเลย แค่แจ้งให้ทุกคนทราบในการประชุมของโรงเรียน ก็แค่เท่านั้น คำพูดของคุณแสดงว่ามีเรื่องที่ลูกชายคุณรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้?”
ชิ! เขาใช้คำพูดชี้นำจนผมพลาดท่า หมอนี่ไม่ได้พูดถึงตรงๆ งั้นสินะ ลูกชายปัญญาอ่อนของผมนี่มันจริงๆ เลย
“ใช่ครับ เหมือนจะเป็นแบบนั้น พอผมถามลูก เขาก็ยอมรับว่าเขามีปัญหาเกี่ยวกับความรักแล้วก็บันดาลโทสะไปลงที่รุ่นน้อง รู้สึกสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำไป ก็เลยอยากให้พวกท่านช่วยทำเรื่องนี้ให้สงบสุขจบไปได้ไหมครับ”
อย่างไรเสีย โรงเรียนก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เป็นข่าวเหมือนกัน เพราะงั้นผลประโยชน์เราน่าจะตรงกัน
“อย่างนี้เอง เราน่าจะได้ยินแบบนี้เร็วกว่านี้นะ ลูกชายของคุณเองก็โดนถามตรงๆ ไปแล้ว ไม่ทราบว่าคุณไม่รู้เรื่องนี้?” อาจารย์ใหญ่ยังคงทำท่าเฉยๆ ไม่แสดงทีท่า
“เรื่องนี้ผมไม่รู้จริงๆ คงเพราะเด็กวัยรุ่นช่วงนี้ไม่อยากแสดงด้านที่อ่อนแอต่อหน้าพ่อแม่ ลูกชายของผมเองก็อยู่ในช่วงที่ต้องเตรียมตัวเข้าเรียนต่อ มหาวิทยาลัยที่เราติดต่อไปก็ตอบรับดี หากเรื่องนี้เผยแพร่ไปจะมีผลเสียต่ออนาคตของเขา ครูเองก็คงไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่ พวกสื่อชอบขุดคุ้ยข่าวพวกนี้ ผมว่ามันแค่เรื่องทะเลาะกันเล็กๆ จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ก็ใช่ที่ไหมครับ”
ท่าทางของทั้งสองเริ่มแข็งค้าง ผมรู้สึกได้ถึงแรงกดดันเริ่มได้ผล
ครูทาคายานางิที่ยังเงียบอยู่ก็เริ่มพูดขึ้น “เรื่องเล็กๆ ของเด็กหรือครับ?”
“ครับ สมัยผมยังเด็ก เรื่องทะเลาะกันแบบนี้เป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวนี้พ่อแม่ก็แค่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขึ้นไปเอง ผมจะไปขอโทษพ่อแม่ของอีกฝ่ายด้วย และแสดงความจริงใจด้วย ท่านเองก็คงไม่อยากให้เกิดผลเสียต่อนักเรียนและภาพลักษณ์โรงเรียนใช่ไหม?”
ถึงเวลาข่มขู่ ผมพูดต่อว่า “เพราะงั้น มันก็จะดีกับทั้งสองฝ่ายถ้าเราทำให้เรื่องนี้เงียบๆ ไป”
ครูทาคายานางิยังคงแสดงสีหน้าหงุดหงิด แล้วถามผมตรงๆ ว่า “คุณต้องการให้โรงเรียนปกปิดเรื่องนี้หรือครับ?”
“ปกปิดน่ะฟังดูรุนแรงเกินไปครับ แต่ผมเองก็มีคอนเน็กชันอยู่มาก ถ้าโรงเรียนไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ผมก็ทำให้เรื่องนี้ไม่เป็นที่รู้จักไปได้ ถือเป็นผลดีกับทุกฝ่าย”
ครูทาคายานางิถึงกับอึ้งและถอนหายใจเบาๆ ใจจริงผมคิดว่าเขาคงยอมไปแล้ว
“คุณหยุดพูดเรื่องไร้สาระเถอะ” ครูทาคายานางิระเบิดขึ้น
ผมกดดันเขาต่อ “คุณทาคายานางิ นี่เป็นเรื่องธุรกิจ ถ้าคุณยอมเงียบ ผมจะช่วยเรื่องงานของคุณเอง หรือไม่คุณก็จะต้องอดทนกับเรื่องนี้ไป”
ผมถอดหน้ากากสุภาพออกและเริ่มข่มขู่โดยตรง
ครูทาคายานางิพูดไม่ออก สุดท้ายเขาคงเลือกปกป้องตัวเอง
“เข้าใจแล้วใช่ไหม ลูกชายของผมมีอนาคตที่สดใส และมันแค่เรื่องทะเลาะกันเบาๆ คุณลองคิดดูว่าถ้าเป็นบริษัทเอกชน คนแบบคุณคงโดนไล่ออกไปแล้ว”
ผมพูดรัวๆ อย่างสะใจ ส่วนครูทาคายานางิก็สั่นเครือไปด้วยความโกรธ
“ขอโทษนะครับ” เขาโต้ตอบอย่างแค้นเคือง
อาจารย์ใหญ่รีบขัดขึ้น “คุณทาคายานางิ ใจเย็นๆ หน่อย เรื่องนี้ให้ผู้ใหญ่จัดการดีกว่า”
อาจารย์ใหญ่มองผมด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนพูดต่อ “คุณคอนโดะ ช่วยเข้าใจด้วยว่าเหตุการณ์นี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ความเป็นจริงคือสิ่งที่ลูกชายของคุณทำทำให้อนาคตของนักเรียนอีกคนถูกทำลายไปแทบหมดแล้ว”
“อะไรกัน…?”
ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้
