-มุมมองของพ่อของคอนโดะ-
“พ่อครับ ช่วยผมด้วย แย่แล้ว”
ทันทีที่ลูกชายมาถึงบริษัท เขาก็ร้องไห้ขอความช่วยเหลือ
“เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมไม่ไปโรงเรียน?” ฉันรู้สึกไม่สบายใจ ลูกชายของฉันก็เหมือนฉันที่เจ้าชู้ เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งก่อนคงจะไปถึงโรงเรียนแล้วล่ะสิ น่ารำคาญจริงๆ
“คือว่า…” ลูกชายเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น
เขาเกิดปัญหาจากเรื่องความรัก ต่อยเด็กผู้ชายที่เป็นรุ่นน้อง และกระจายข่าวให้คนอื่นรังเกียจเด็กคนนั้น จนตอนนี้มันเริ่มเป็นข่าวลือเกี่ยวกับการทำร้ายร่างกาย ตำรวจเริ่มติดต่อกับโรงเรียนเพื่อสอบถามเรื่องนี้
เมื่อได้ฟัง ฉันรู้สึกเลือดไหลเวียนลดลง ในช่วงสำคัญก่อนการเลือกตั้งนายกเทศมนตรี ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยอาจเป็นหายนะที่รุนแรงยิ่งกว่าปัญหาที่เกิดขึ้นในโรงแรมครั้งก่อน
ฉันต้องทำให้เรื่องนี้หายไปจากสายตาคนให้ได้ ยังไม่มีการสืบสวนอย่างจริงจัง แปลว่ายังพอมีเวลาจัดการ
ฉันจะใช้พลังอำนาจกดดันให้โรงเรียนปกปิดเรื่องนี้ หรือหากจำเป็นจะใช้เงินและอำนาจไปกดดันครอบครัวฝั่งนั้นให้ตกลงยอมความ เพราะตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้องก็แปลว่าทางนั้นได้แจ้งความ
“ฟังนะ ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดโปง ฉันและแกจะต้องพังทลาย อย่าทำอะไรเพิ่มอีก เชื่อพ่อไว้ ส่วนที่เหลือพ่อจะจัดการเอง เรื่องนี้พ่อจะใช้เงินและอำนาจแก้ไขให้ได้”
ฉันย้ำกับเขา สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วแก้ไขไม่ได้ เราจะทำยังไงต่อจากนี้ต่างหากที่สำคัญ ทุกอย่างจะโอเค พ่อเคยแก้ปัญหามาหมดแล้ว
“ดีแล้ว ฉันจะไปเจรจากับทางโรงเรียน ส่วนแกอยู่บ้านไป อย่าออกไปข้างนอกเด็ดขาด เข้าใจมั้ย?”
※
-มุมมองของหัวหน้าชมรมวรรณกรรม-
ชั้นเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นที่น่าเบื่อเริ่มต้นขึ้น ฉันไม่เข้าใจเลยว่าครูคนนี้จะสอนอะไร
ฉันเปิดหนังสือเรียนอ่านไปเรื่อยๆ จนเจอเรื่องวรรณกรรมต่างประเทศที่มีบทแนะนำวรรณกรรมรัสเซีย ฉันชอบผลงานของดอสโตเยฟสกี้ เรื่อง อาชญากรรมและการลงทัณฑ์ มาก
“ความผิดเพียงเล็กน้อยสามารถไถ่โทษด้วยความดีมากมายได้” “ดังนั้นอัจฉริยะที่สามารถสร้างความก้าวหน้าให้สังคมไม่จำเป็นต้องถูกผูกมัดด้วยหลักจริยธรรมเล็กน้อย”
ฉันชอบแนวคิดแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ฉันรักการเขียนและได้รับรางวัลเหรียญทองจากการประกวดเรียงความระดับประเทศ ไม่ว่าจะเป็นสโลแกนหรือรีวิวหนังสือ ฉันก็มักจะได้รางวัลเสมอ ทุกคนเรียกฉันว่าอัจฉริยะ
ตอนมัธยม ฉันรู้สึกว่านี่เป็นโลกแห่งเรื่องราวที่ฉันควบคุมได้ ฉันแค่แทรกแซงเล็กน้อย ชะตาชีวิตของคนโง่ก็จะถูกทำลาย ฉันไม่ต้องทำให้มือตัวเองเปื้อน แค่กระตุ้นให้คนอื่นทำแทน
ตัวอย่างเช่น ฉันบอกคอนโดะว่า “เด็กผู้หญิงคนนั้นน่ารัก แต่เธอเหมือนมีแฟนแล้ว เป็นคู่รักวัยเด็กด้วยล่ะ” เขาจะทำลายความสัมพันธ์นั้นเอง มันง่ายดาย
ชะตาชีวิตของคนอยู่ในกำมือของฉัน ฉันคือคนเขียนเรื่องราว และของเล่นอย่างคอนโดก็เป็นตัวละครที่เชื่องที่สุดในบรรดาตัวละครทั้งหมด(TLN:Bro what?. Bro think bro is a main character?)
แต่การได้เจอกับอาโอโนะ เออิจิ ทำให้ฉันพบกับความล้มเหลวครั้งแรกในชีวิต
ในเรื่องความสามารถด้านการเขียน ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีใครเทียบได้ แต่เขากลับมีพรสวรรค์ที่เหนือกว่าฉัน เมื่อฉันได้อ่านนิยายของเขา ฉันรู้สึกเย็นวาบที่หลัง ทำไมเด็กผู้ชายรุ่นน้องที่ไม่เป็นที่รู้จักถึงได้เขียนได้ขนาดนี้?
ฉันรู้สึกอิจฉาและอยากให้เขาตาย มันทำให้ฉันกลัวว่าตำแหน่งของฉันจะพังทลาย ฉันถึงขนาดลบผลงานที่ฉันภาคภูมิใจ
ฉันจึงตัดสินใจทำลายพรสวรรค์ของเขา อัจฉริยะก็แค่ถูกทำลายด้วยความขัดแย้งในความสัมพันธ์เท่านั้น ฉันเข้าใจดี
ฉันคิดจะหลอกเขาให้ตกต่ำลง แต่เมื่อรู้ว่าเขามีแฟนที่เป็นเพื่อนวัยเด็กและเขาก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์ ฉันเลยต้องยอมแพ้ สิ่งนี้ทำให้ฉันเจ็บใจขึ้นอีก ที่ไม่ได้รับเลือกในฐานะผู้หญิงด้วย
ฉันจึงหันมาใช้คอนโดะ ฉันถูกปฏิเสธในฐานะผู้หญิง ดังนั้นฉันจะทำลายความภาคภูมิใจในความเป็นผู้ชายของเขาแทน ฉันจูงใจคอนโดให้ไปยุ่งกับอามาดะ มิยูกิ แล้วจัดการให้พวกเขาไปพบกันในโรงแรมวันเกิดของเอจิ ฉันตั้งใจจะเอาภาพพวกเขาหายเข้าโรงแรมไปใส่ไว้ในโต๊ะของเออิจิ
แต่เกิดเรื่องที่น่าสนใจกว่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะเจอกันพอดี ชะตากรรมมันช่างสนุกจริงๆ ฉันจึงเปลี่ยนเรื่องให้สนุกกว่าเดิม ฉันยุให้คอนโดะทำให้เอจิโดดเดี่ยว
แอปที่เราใช้สื่อสารกันมีระบบลบประวัติหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งลบข้อความ แอปนี้เป็นของต่างชาติและมีเซิร์ฟเวอร์อยู่ต่างประเทศ ตำรวจก็คงจัดการไม่ได้ ตำรวจคงไม่ยุ่งกับแค่เรื่องกลั่นแกล้งหรอก ฉันลบประวัติแล้ว และเมื่อคอนโดเปิดแอปอีกครั้ง ข้อความจะหายไปหมด
น่าเสียดาย ต่อให้คอนโดะกล่าวหาว่าฉันเกี่ยวข้อง ก็ไม่มีหลักฐาน คอนโดะก็มีพฤติกรรมไม่ดีอยู่แล้ว ฉันซึ่งสวมหน้ากากนักเรียนดีเด่นคงไม่มีใครสงสัย
เออิจิคงต้องลาออกจากชมรมวรรณกรรมและเลิกเขียนไป เป้าหมายสำเร็จแล้ว สนุกดีจัง
