พวกเราค่อยๆ ไปยังประตูโรงเรียนโดยใช้หลังคาและที่จอดจักรยานเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาจากห้องเรียน
เนื่องจากทุกคนยุ่งกันอยู่ในวันนี้ ไม่มีใครหันมาสนใจพวกเราเลย
ระยะทางจากที่จอดจักรยานไปยังประตูโรงเรียนประมาณ 100 เมตร โชคดีที่พวกเรามาถึงโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ซึ่งทำให้รู้สึกปลอดภัย แม้ว่าจะมีคนในห้องพักครูเห็น แต่ก็อยู่ไกลเกินกว่าจะตามเราได้ทัน
ฝนที่ตกหนักเมื่อตะกี้หยุดลงแล้ว ท้องฟ้าแจ่มใสและดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงอย่างสวยงาม
“โอเค ไปกันเถอะ”
“แต่… รุ่นพี่คะ ประตูโรงเรียนล็อกไว้นะคะ จะเปิดยังไงคะ?”
รุ่นน้องกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย
“ปีนข้ามไปไงล่ะ”
“หนูใส่กระโปรงอยู่นะคะ!”
คำตอบของฉันทำให้เธอพูดเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
“ล้อเล่นน่า ฉันรู้ดีอยู่แล้ว เห็นประตูเหล็กข้าง ๆ ประตูหลักนั่นไหม มันเหมือนเป็นประตูเล็ก ๆ ที่ใช้ทางลัดน่ะ สามารถเปิดได้จากด้านในแล้วปิดเองโดยอัตโนมัติ แค่เราออกจากข้างในก็ง่าย แต่จะกลับเข้ามาไม่ได้ถ้าไม่มีคนช่วยเปิดจากข้างใน”
วิธีนี้เป็นวิธีการหนีจากโรงเรียนที่ถูกสืบทอดกันมา ใช้สำหรับแอบออกไปซื้อขนมข้างนอก ซึ่งถ้ามีคนในโรงเรียนคอยช่วยก็ยิ่งง่ายขึ้น ครูเองก็รู้เรื่องนี้ บางครั้งถ้าทำโจ่งแจ้งเกินไปก็อาจจะโดนดุ แต่พวกเขาก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นในบางครั้ง
“ทำไมถึงรู้เรื่องพวกนี้ล่ะคะ…”
รุ่นน้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องข่าวลือหรือเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ ของโรงเรียนเลย
“บางทีเธอก็ควรรู้บ้างนะเด็กเรียน ไปกันเถอะ!”
ฉันเผลอจับมือรุ่นน้องโดยไม่รู้ตัว แต่เธอกลับจับมือฉันตอบด้วย ทำให้ฉันรู้สึกเขิน
“ทำไมถึงหน้าแดงล่ะคะ ไปกันเถอะ”
เธอดูเขินเล็กน้อยเหมือนกัน
“ไม่คิดเหรอว่ามันแปลกหรอที่จะจับมือกับคนที่พึ่งเจอกัน?”
“จะว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็ไม่ใช่ แต่สถานการณ์แบบนี้ ผู้ชายกับผู้หญิงควรจะจับมือกันไม่ใช่เหรอ เหมือนในละคร ภาพยนตร์ หรือซีรีส์ต่างประเทศ”
ดูเหมือนว่าเธอจะมีความคิดโรแมนติกเล็กน้อย นำโลกของจินตนาการมาเชื่อมโยงกับความเป็นจริง
“งั้นไปกันเถอะ”
“แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจับมือกับผู้ชาย ดูแลดี ๆ ด้วยนะคะ”
สีหน้าของเธอแดงขึ้นอีกหน่อย ทำให้ฉันเขินขึ้นมาเหมือนกัน คิดมากไปก็เท่านั้น รีบหนีดีกว่า
“เริ่มเลย!”
ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น เราก็ออกตัววิ่ง
‘พวกเธอทำอะไรกันน่ะ!!’
เสียงครูพละจากห้องพักครูดังขึ้นมา แต่พวกเราไม่ได้หันกลับไปมองเลย เดินหน้าต่อเหมือนกับการตัดขาดจากอดีต
—ในห้องเรียน―
ขณะที่มองดูการหนีของอาโอโนะจากระยะไกล ฉันรู้สึกโล่งใจ
“(ช่างทำอะไรไม่คิดเลยจริง ๆ)”
แม้ว่าฉันจะให้รองครูใหญ่และครูพยาบาล มิซุอิ ซัง คอยติดตามอาโอโนะอยู่ ฉันก็ยังรู้สึกเย็นหลังเมื่อต้องคิดถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้น
ฉันชื่อทาคายานางิ ครูประจำชั้นของห้อง 2B สอนวิชาประวัติศาสตร์โลก ฉันอยู่ในวงการครูมา 10 ปีแล้ว แต่ตอนนี้กลับเผชิญกับปัญหาที่ยากที่สุด
ฉันถอนหายใจเบา ๆ เพื่อไม่ให้เด็กนักเรียนรู้สึกถึงความตึงเครียดนี้
เช้าวันแรกของภาคเรียนที่สอง ขณะที่กำลังจะกล่าวเรื่องทั่ว ๆ ไปเหมือนเคย ฉันก็สังเกตว่าอาโอโนะหายไป คิดว่าอาจจะขาดเรียนหรือโดดเรียนเพราะบรรยากาศหลังวันหยุดยาว เมื่อตรวจดูที่นั่งของเขาอีกครั้งก็พบว่ามีรอยขีดเขียนชัดเจน
ขณะที่ทำทีเป็นตรวจเช็คชื่อ ฉันเดินเข้าไปใกล้โต๊ะของเขาและเห็นคำว่า “ตายซะ” เขียนอยู่ จึงรับรู้ได้ทันทีว่าอาจมีปัญหาเกิดขึ้น เช่น การถูกกลั่นแกล้ง
“มีใครรู้เรื่องอาโอโนะบ้างไหม?”
นักเรียนคนหนึ่งตอบว่า “เขาบอกว่ารู้สึกไม่สบายเลยไปห้องพยาบาลค่ะ”
หลังจากนี้จะมีการประชุมทั้งโรงเรียน ช่างน่าเสียดายที่ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ทันที
“โอเค งั้นฉันจะไปดูอาโอโนะก่อน พวกเธอไปจัดแถวที่โรงยิมกันก่อนนะ”
ด้วยความที่ฉันเป็นครูที่มีบุคลิกสบายๆ ทำให้คำสั่งนี้ดูสมเหตุสมผล
เมื่อมองไปยังหน้าอามาดะ ซึ่งเป็นแฟนของอาโอโนะ เธอดูตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัด ฉันไม่แน่ใจว่ากังวลหรือเพราะอะไร
ฉันพบกับครูพยาบาล มิซุอิซัง ที่ทางเดินหน้าโรงพยาบาล เธอบอกว่าอาโอโนะดูมีท่าทีแปลกไป เมื่อพยายามถามเธอก็ตอบแค่ว่า “เขารู้สึกไม่สบาย ขอนอนพักสักครู่”
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ” มิซุอิซังกล่าว ฉันจึงขอใช้โอกาสนี้ไปบอกครูใหญ่ถึงสถานการณ์นี้อย่างสั้น ๆ
ครูใหญ่มีท่าทางตกใจ
“วันนี้เป็นวันประชุมใหญ่ของโรงเรียน ทำให้ไม่สามารถมาแก้ไขปัญหาได้ทันที งั้นตอนเย็นเรามาประชุมแก้ปัญหากันดีกว่า ทาคายานางิซัง ลองสอบถามนักเรียนให้ละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น บางทีอาจเป็นปัญหาที่มาจากโลกอินเทอร์เน็ตในช่วงปิดเทอมก็ได้”
เขากำหนดทิศทางการแก้ปัญหาให้ ซึ่งทำให้ฉันโล่งใจขึ้นเล็กน้อย
เมื่อเรื่องธุรการต่างๆ เช่น ตำแหน่งหัวหน้าห้องและคณะกรรมการเสร็จสิ้น ฉันก็คิดว่าถึงเวลาที่จะพูดเรื่องสำคัญ
ฉันเปลี่ยนน้ำเสียงให้จริงจังมากขึ้น
“พวกเธอรู้จักคำว่าทำลายทรัพย์สินสาธารณะไหม?”
การต่อสู้ที่ยาวนานของฉันกำลังจะเริ่มขึ้น
TLN: ตอนหวานๆ 1 ตอน เป็นของขอบคุณสำหรับยอดโดเนทครับ????
ดูช่องทางโดเนทได้ที่ตอน 989998 นะครับ
