—ในห้องพยาบาล มุมมองของครูทาคายานางิ—
ช่วงคาบเรียนที่ 2 ไม่มีการสอน ฉันจึงอยู่ในห้องพยาบาลกับครูมิซึอิ รอให้อามาดะฟื้นขึ้นมา
เธอดูซีดเซียว เห็นได้ชัดว่าไม่ได้กินข้าวหรือพักผ่อนเพียงพอ ซึ่งคงมาจากความรู้สึกผิดที่เธอแบกอยู่
ในเทอมที่ 1 อามาดะกับเออิจิเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก การที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองต้องแย่ลงจนถึงขนาดนี้ทำให้ฉันรู้สึกเศร้า เพราะฉันเห็นพวกเขามาตลอด
“ที่นี่คือ…”
ประมาณ 10 นาทีผ่านไป อามาดะเริ่มรู้สึกตัว เธอยังคงดูไม่สบาย
“ที่นี่คือห้องพยาบาลนะ เธอเป็นลมล้มในที่ประชุมโรงเรียน รู้สึกดีขึ้นไหม?”
เธอยังดูสับสน และสีหน้าก็ยิ่งซีดกว่าเดิม
“เออิจิอยู่ไหน? ฉันต้องหยุดเขา เขาต้องตายแน่ เพราะฉัน…”
เธอพยายามจะลุกจากเตียงอย่างลนลาน แต่ร่างของเธอเซไป ฉันกับครูมิซึอิจึงช่วยกันพยุงเธอกลับมานอนที่เตียง
“ใจเย็นนะ เออิจิอยู่กับครูใหญ่ตอนนี้”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอก็ร้องไห้ออกมาทันที ความรู้สึกของเธอดูไม่มั่นคง และดูเหมือนจะอันตรายเกินไปที่จะถามรายละเอียดในตอนนี้
“งั้นเหรอ งั้นเหรอ ฝันไปสินะ…”
คำพูดของอามาดะเหมือนของเล่นที่พังแล้ว
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ค่ะ…” เธอเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยความสั่นสะเทือน เธอทำท่าทางเหมือนตัดสินใจบางอย่าง ก่อนจะก้มหน้าและพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก
“อามาดะ บางทีเธอควรจะบอกอะไรฉันหน่อยดีไหม?”
เพราะเรื่องคำเตือนสุดท้ายที่ได้ยินมาก่อนหน้า การที่เธอเป็นลมไปในตอนนั้นทำให้ฉันคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องเดียวกัน
“มีค่ะ…” อามาดะพูดพร้อมกับพยายามเอ่ยคำออกมาอย่างยากลำบาก
“ฉันนอกใจเออิจิไปหารุ่นพี่คอนโดะ ฉันทรยศเขา… แล้วตอนที่เออิจิรู้ ฉันกลัวว่าจะเสียทุกอย่างไป จึงทำตามที่รุ่นพี่บอก…ช่วยให้การว่าเขาทำร้ายฉัน ทั้งที่เออิจิแค่แตะไหล่ฉันนิดเดียว จากนั้นฉันก็ร่วมกันกีดกันเขาจนเกือบทำให้เขาคิดฆ่าตัวตาย ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง…”
คำสารภาพที่ว่าเออิจิเคยคิดฆ่าตัวตายทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก และฉันก็รู้สึกผิดหวังกับอามาดะที่เป็นเด็กที่ฉันเคยมองว่าเป็นแบบอย่าง แต่ก็คงจะเห็นแก่ตัวถ้าจะโทษเธอเพียงอย่างเดียว ฉันรู้มาโดยตลอดว่าเธอโกหก แต่การได้ยินจากปากของเธอเองทำให้รู้สึกสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก
“งั้นเหรอ… เธอโกหกในตอนนั้นจริงๆ สินะ?”
“ค่ะ…” อามาดะพยักหน้าอย่างช้าๆ
“อามาดะ ทำไมถึงทำแบบนั้น? ถ้าเออิจิเสียชีวิตไปจริงๆ คงไม่มีทางแก้ไขได้อีกเลย แม้ตอนนี้ก็ยังยากที่จะลบล้างรอยร้าว แม้ว่าเธอจะยอมรับผิดและขอโทษ คนอื่นอาจไม่ยอมเชื่อ คำครหาที่เขาได้รับจะยังคงอยู่ เธอทำแบบนั้นเพราะคิดไม่รอบคอบหรือเปล่า? มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำที่สุดของมนุษย์เลยนะ”
ฉันไม่สามารถเข้าข้างเธอได้อีกต่อไป
“ฉันสืบเรื่องนี้อย่างละเอียดมาแล้ว การสร้างหลักฐานเท็จเพื่อกล่าวหาใครบางคนเป็นอาชญากรรมเต็มรูปแบบ ถ้าโรงเรียนเชื่อคำพูดของพวกเธอ เออิจิคงถูกไล่ออกไปแล้ว เข้าใจใช่ไหม?”
ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมาย แต่ได้ศึกษาหาข้อมูลไว้บ้าง เห็นตัวอย่างจากข่าวที่คนกล่าวร้ายคนอื่นในสื่อและถูกดำเนินคดีหมิ่นประมาทได้ ฉันคิดว่าอามาดะก็คงเสี่ยงถูกดำเนินคดีเช่นกัน
“เข้าใจค่ะ…”
“การทำแบบนี้อาจทำให้เธอถูกจับกุมได้เลย ทำไมถึงเลือกทางนี้? เธอกำลังทำลายชีวิตของตัวเองนะ”
ความรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถช่วยลูกศิษย์ได้ผสมกับความโกรธที่เธอหักหลัง ฉันรู้สึกว่าทำได้เพียงปกป้องเธอไม่ให้ถูกจับต่อหน้าเพื่อนหรือพ่อแม่ ซึ่งจะเป็นภาพที่สะเทือนใจเกินไป
“ต่อไปฉันจะเป็นยังไง…”
อามาดะถามด้วยเสียงอ่อนแอ การกระทำของเธอที่พยายามทำลายชื่อเสียงของเออิจิและก่อให้เกิดการกลั่นแกล้ง คงจะนำไปสู่การลงโทษที่รุนแรง เช่นการพักการเรียนหรือให้ออกจากโรงเรียน
“ฉันคิดว่าจะมีการลงโทษที่เข้มงวด”
ฉันพูดได้แค่นั้น เพราะต่อให้เธออยู่ต่อไป ชีวิตในโรงเรียนก็คงไม่ง่าย เพื่อนๆ จะโกรธที่เธอหลอกลวงพวกเขา และการที่นักเรียนบางคนที่เคยดูถูกหรือก่อให้เกิดการกลั่นแกล้งก็จะถูกลงโทษไปด้วย บางคนอาจถึงขั้นเสียโอกาสเข้ามหาวิทยาลัยเพราะถูกลงโทษจากการทำร้ายเออิจิ
และเออิจิซึ่งเป็นเหยื่อหลัก คงต้องแบกบาดแผลทางใจที่ไม่มีวันลบเลือนได้
การกระทำแบบนี้ไม่มีทางที่จะได้รับการให้อภัย อามาดะและคอนโดะได้ทำลายชีวิตของคนหลายคนไปแล้ว
เสียงกรีดร้องอันทรมานของเธอดังขึ้นเหมือนเสียงร้องสุดท้ายของชีวิตที่สิ้นหวัง
หลังจากนั้น ฉันจึงฝากเธอไว้กับครูมิซึอิและเดินออกจากห้องพยาบาลไปยังทางเดิน
“ถ้าในตอนนั้น ถ้าเพื่อนคนนั้นไม่แนะนำให้ฉันรู้จักกับรุ่นพี่ ฉันก็คงไม่เป็นแบบนี้…”
เมื่อย้อนคิด ฉันรู้สึกเหมือนมีสัญชาตญาณบางอย่างบอกให้ฉันฟังประโยคนั้น ซึ่งกลายเป็นเบาะแสสำคัญที่จะนำไปสู่ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
