—มุมมองของคอนโดะ—
“เห้อ น่ารำคาญจริงว่ะ ต้องเข้าร่วมประชุมโรงเรียนแบบเร่งด่วนตั้งแต่เช้าอีกแล้ว มีปัญหาอะไรอีกล่ะ ไม่อยากคิดหรอกนะว่ามันจะเป็นเรื่องโรงแรมนั่น แต่พ่อบอกแล้วว่าคงไม่มีทางที่ความลับจะถูกเปิดเผยได้”
ฉันพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นเข้าไว้ แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจที่ต้องมาได้ยินคำพูดจากปากของครูใหญ่
——————————
“วันนี้ที่เราเรียกพวกเธอมารวมตัวกันก็เพราะเรามีเรื่องที่จะบอก 2 เรื่อง เรื่องแรกคือข่าวร้าย ที่จริงแล้วตำรวจได้ติดต่อมายังโรงเรียนของเราเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเกี่ยวกับคดีทำร้ายร่างกายที่เกิดขึ้นที่เมืองข้างเคียง ซึ่งอาจมีนักเรียนของเราพัวพันอยู่ ยังไม่มีการยืนยันตัวผู้กระทำ แต่ถ้าหากพบว่านักเรียนของเราทำผิดจริง ทางโรงเรียนก็มีหน้าที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย”
ครูใหญ่กล่าวพลางส่งสายตามายังฉัน ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายใจ
——————————
“ช่างเถอะ มันต้องไม่ใช่เรื่องของฉันแน่ ๆ นี่คงเป็นเรื่องของไอ้อาโอโนะ ที่ว่ากันว่ามันชอบใช้ความรุนแรงกับมิยูกิแน่ ๆ” ฉันคิดในใจพลางหัวเราะเยาะ
แต่สิ่งที่ครูใหญ่พูดหลังจากนั้นทำให้ฉันหน้าซีด เขาประกาศว่านักเรียนอาโอโนะและอิจิโจได้ทำการช่วยชีวิตคนในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ซึ่งจะได้รับรางวัลจากหน่วยดับเพลิง
ทันใดนั้นฉันรู้ตัวทันทีว่าแผนการของฉันถูกรู้ทัน พวกมันจงใจทำให้เรื่องนี้ออกมาในจังหวะนี้เพื่อให้ทุกคนรับรู้ถึงสิ่งที่ฉันทำไว้
“โธ่เว้ย…ฉันถูกหลอกเข้าเต็มเปา” ฉันคิดพลางหันหลังเพื่อออกจากโรงเรียนและไปขอความช่วยเหลือจากพ่อ
——————————
-มุมมองของหัวหน้าชมรมวรรณกรรม-
“โถ่ คอนโดะ นายจะหมดตัวซะแล้วสิ แต่ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ”
ฉันพูดพร้อมกับกดลบบัญชีที่ใช้ติดต่อกับเขา รวมทั้งข้อความทั้งหมด เพราะไม่อยากให้ใครเชื่อมโยงฉันกับเขา หากมีการสอบสวนหรือหาความจริงในอนาคต ฉันสามารถอ้างว่าตัวเองถูกหลอกได้อย่างแนบเนียน
ถึงของบางอย่างของอาโอโนะที่ฉันแอบทำลายไปอาจเกินไปหน่อย แต่มันก็ไม่มีใครสงสัยหรอกตราบใดที่ทุกคนยอมปกปิดเรื่องนี้
“มาลองดูซิว่าตอนต่อไปมันจะสนุกแค่ไหนกันนะ”
(TLN: รออยู่นะครับ)
——————————
-มุมมองของครูทาคายานางิ-
ฉันมองดูคอนโดะวิ่งหนีจากห้องประชุมด้วยความหวาดกลัว พร้อมพูดกับตัวเองว่า
“หนีออกไปตอนนี้น่ะ ไม่ต่างอะไรจากสารภาพผิดเลย”
เมื่อมองเห็นเพื่อนร่วมชั้นที่เคยถูกใกล้เคียงกลั่นแกล้งทรมานได้รับความยุติธรรมบ้างแล้ว มันทำให้ฉันอดที่จะรู้สึกสบายใจไม่ได้
