—มุมมองของมิยูกิ—
ฉันฝันไป…
ฝันว่าฉันอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียนกับเออิจิ ฉันพยายามเรียกเขาหลายครั้ง แต่เขากลับทำเหมือนไม่เห็นฉัน เขาเพียงค่อย ๆ โยนตัวเองลงจากดาดฟ้าอย่างช้า ๆ
“อย่าทำแบบนี้เลย เออิจิ ขอโทษนะ ฉันขอโทษ ฉันไม่อยากให้เธอทำแบบนี้ คนที่จะต้องตายไม่ใช่เธอ แต่เป็นฉันต่างหาก ฉันไม่อยากเสียเธอไป เธอไม่ควรต้องโทษตัวเองแบบนี้ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว เพราะถ้าเธอจากไปจริง ๆ ฉันจะต้องอยู่คนเดียว”
เสียงของฉันไม่สามารถเข้าถึงเขาได้ เขาหันมามองฉันด้วยใบหน้าเศร้าและสิ้นหวัง จากนั้นก็ทิ้งตัวลงสู่ความว่างเปล่า ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาส่งสายตาที่ตัดพ้อมาให้ฉันเหมือนจะบอกว่า
“เพราะเธอ… ฉันจึงต้องมาตายแบบนี้”
เสียงดังสนั่นดังขึ้น พื้นสนามเบื้องล่างถูกย้อมด้วยสีแดงฉาน รู้สึกเหมือนบางอย่างในตัวฉันได้แตกสลายลาย
—————
“นี่มันแค่ฝันใช่ไหม”
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อเย็น ๆ ท่วมร่าง กัดฟันลุกขึ้นไปโรงเรียนด้วยร่างกายที่หนักอึ้ง ไม่รู้สึกอยากกินอะไรเลยสักนิด
เออิจิเกือบตายจริง ๆ และความรู้สึกผิดนั้นอาจทำให้ฉันเป็นบ้า ฉันกลัวความรู้สึกนี้เหลือเกิน…
เมื่อมาถึงโรงเรียน ฉันไม่พูดคุยกับใคร เอาแต่เหม่อลอยรอจนถึงเวลาเข้าเรียนคาบแรก รู้สึกว่าถ้าเป็นลมไปเลยก็คงจะดี ความตายคงไม่ใช่เรื่องแย่ขนาดนั้น
“นักเรียนทุกคนฟังทางนี้ วันนี้เรามีการประชุมใหญ่ฉุกเฉิน ให้ทุกคนไปที่โรงยิม”
ฉันได้ยินคำพูดจากอาจารย์ทาคายานางิ และเดินไปที่นั่นอย่างเชื่องช้าเหมือนซอมบี้ เพื่อน ๆ รอบข้างต่างก็บอกว่าให้ฉันระวังสุขภาพ แต่ฉันไม่สมควรได้รับคำพูดอ่อนโยนแบบนี้เลย ตรงกันข้าม ฉันอยากให้มีใครสักคนมาดุด่าฉันให้สาแก่ใจด้วยซ้ำ
หากเออิจิมาต่อว่าฉัน ด่าทอฉัน หรือแม้แต่ทำร้ายฉันบ้าง ฉันอาจจะรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยก็ได้ แต่เขาไม่ทำเช่นนั้น เขากลับแสดงท่าทางเฉยเมยเหมือนที่ใคร ๆ บอกว่า “ตรงข้ามกับรักคือความไม่สนใจ” เขาแสดงให้ฉันเห็นว่าเขาหมดใจแล้ว แม้เขายังปฏิบัติต่อฉันด้วยมารยาทขั้นพื้นฐาน แต่ความเย็นชานั้นกลับบาดลึกลงในใจฉันอย่างสุดซึ้ง
แม้จะเข้าใจว่าเขามีเหตุผลของเขา แต่ฉันก็ยังเจ็บปวดอย่างมาก รู้สึกอยากจะร้องไห้หลายครั้ง ขณะเดินเข้าไปในโรงยิมเพื่อร่วมประชุมใหญ่
“วันนี้ที่ให้ทุกคนมารวมตัวกันนั้น เพราะมีเรื่องสำคัญสองเรื่องที่อยากจะพูดถึง”
ผู้อำนวยการกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งไม่ใช่แบบที่เห็นกันบ่อย ๆ ปกติท่านมักจะพูดยาว แต่คราวนี้เข้าเรื่องทันที
“มีทั้งข่าวดีและข่าวร้าย ขอเริ่มจากข่าวร้ายก่อน ทางตำรวจแจ้งมาว่ามีนักเรียนของเราอาจเกี่ยวข้องกับเหตุทำร้ายร่างกายที่เกิดขึ้นเมื่อสองสัปดาห์ก่อนในเมืองข้างเคียง ขณะนี้ทางตำรวจยังไม่ได้ยืนยันตัวบุคคล แต่หากนักเรียนของเรามีส่วนเกี่ยวข้องจริง โรงเรียนก็มีหน้าที่จะต้องแก้ไขความผิดนั้น โดยเราจะไม่เปิดเผยตรงนี้ แต่หากมีนักเรียนคนใดที่รู้ตัว หรือมีข้อมูลอะไร ให้แจ้งครูประจำชั้นภายในเที่ยงนี้ อย่าปกปิดความจริง เพราะสุดท้ายเรื่องก็จะถูกตรวจสอบพบอยู่ดี ขอย้ำว่านี่คือคำเตือนครั้งสุดท้าย”
หัวใจของฉันเต้นรัว ความรู้สึกหนักอึ้งถาโถมเข้ามา น่าจะเป็นเรื่องของคุณคอนโดะกับเออิจิ ข้อมูลคงจะถูกเปิดเผยแล้ว โรงเรียนเริ่มเคลื่อนไหวแล้วงั้นหรือ? ตำรวจ? ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเราคงจะโดนจับอีกครั้งหรือเปล่า… บรรยากาศรอบข้างเริ่มกระซิบกระซาบกัน
“นี่ว่าใช่เรื่องของอาโอโนะ เออิจิที่แชร์กันใน SNS รึเปล่า?”
“ที่ว่าทำร้ายอามาดะ?”
“ใช่ละ เรื่องถึงตำรวจแล้วสินะ”
ไม่ใช่แบบนั้นเลย คนผิดคือตัวฉันเอง และทั้งหมดนั้นมันเป็นเพียงข่าวลือเท็จ… ขณะที่ฉันเกือบจะทนความรู้สึกผิดไม่ได้ ผู้อำนวยการก็กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงสดใสขึ้น
“และตอนนี้ก็ถึงข่าวดีแล้ว เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เออิจิ อาโอโนะ นักเรียนปีสอง และอิจิโจ ไอ นักเรียนปีหนึ่ง ได้ช่วยเหลือชายคนหนึ่งที่ล้มลงบนถนน ชายคนนั้นปลอดภัยเพราะการช่วยเหลืออย่างรวดเร็วของทั้งสอง และไม่นานนี้เจ้าหน้าที่ดับเพลิงจะมามอบรางวัลให้พวกเขา ผมภูมิใจในตัวนักเรียนของเราที่แสดงออกถึงความมีน้ำใจอันน่าชื่นชม ขอให้ทุกคนปรบมือให้พวกเขา”
“เอ๊ะ? อาโอโนะ เออิจิช่วยชีวิตคนเหรอ? ไม่ใช่ว่าทำร้ายใครหรอกเหรอ?”
“ก็จริงนะ ถ้าเขาไปทำร้ายใครมาจริง ๆ โรงเรียนคงไม่มาเชิดชูแบบนี้หรอก ข่าวลือนั่นอาจไม่ใช่เรื่องจริง…”
“นั่นสินะ จะมีทางที่ตำรวจจะมามอบรางวัลให้คนก่อคดีได้ยังไง?”
“แล้วงั้นใครกันแน่ที่โกหก?”
ความกลัวปกคลุมทั่วทั้งร่าง ฉันแทบไม่กินอะไรเลยทำให้ตามัวไปหมด และสุดท้ายก็เป็นลมล้มลงกับพื้นในโรงยิม
