ผมกลับมาที่บ้าน เปิดเว็บไซต์นิยายออนไลน์ที่เคยสมัครไว้โดยไม่เคยใช้งานจริงจัง นี่คือเว็บไซต์ขนาดใหญ่ที่ผมสมัครไว้นานแล้ว แต่ยังไม่ได้โพสต์อะไรเลย
ผมระลึกถึงคำพูดของอิจิโจซังที่เคยพูดไว้ ไม่รู้ว่าตัวเองมีพรสวรรค์หรือไม่ แต่ผมไม่มีที่ๆจะแสดงผลงานของผมตั้งแต่สูญเสียชมรมวรรณกรรมไป ที่นี่คือที่เดียวที่ผมยังพอจะสร้างสรรค์ผลงานได้
แม้ว่าจะเคยช็อกจนไม่สามารถเขียนอะไรออกมาได้ แต่ด้วยกำลังใจจากเธอ ผมรู้สึกมีกำลังใจอีกครั้ง ผมคัดลอกต้นฉบับที่เคยเขียนไว้เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของวารสารชมรมแล้วนำไปแปะในแบบฟอร์มการโพสต์
เมื่อกรอกข้อมูลต่าง ๆ เสร็จ ผมคลิกปุ่มโพสต์ที่ครั้งหนึ่งเคยกลัวจนไม่กล้ากด เพราะการนำผลงานให้คนที่ไม่รู้จักอ่านนั้นน่ากลัวเสมอ ผมมักหวั่นใจว่าจะถูกตำหนิรุนแรง แต่ครั้งนี้รู้สึกว่าการกดปุ่มนี้กลับง่ายดายกว่าที่คิด
“ที่โรงเรียนยังโดนว่ารุนแรงกว่านี้อีก ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก”
ผมรู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้น ประสบการณ์เหล่านั้นช่วยสร้างความกล้าให้ผม
ผมอัปเดตหน้าเว็บไซต์ดูความคืบหน้า
“อ๊ะ มีคนดูตั้ง 10 คนแล้ว”
แม้ยังไม่มีคอมเมนต์ แต่แค่รู้ว่ามีคนอ่าน ผมก็มีความสุขแล้ว ขณะนั้นเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
“เออิจิ แม่เข้าไปได้ไหม?”
ผมตอบอย่างไม่คิดมาก “เข้ามาเลยครับ ประตูไม่ได้ล็อก”
แม่เปิดประตูเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นกว่าเดิม
“จริง ๆ แล้ว แม่เพิ่งไปที่สถานีตำรวจกับครูทาคายานางิ”
“ตำรวจเหรอ?”
ผมแปลกใจนิดหน่อย แต่เมื่อรู้ว่าแม่ไปกับคุณครูผมก็พอจะเดาออก
“ใช่ เรื่องที่ลูกถูกทำร้าย แม่เพิ่งรู้มาว่ามีคนบันทึกเหตุการณ์นั้นไว้ และครูก็ไปตามหาจนเจอ แม่เสียใจที่ไม่ได้สังเกตเห็น ลูกคงเจ็บปวดมากสินะ”
แม่กอดผมอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แม่ ทุกคนอยู่เคียงข้างผมตลอด”
“ใช่ เราโชคดีจริง ๆ ที่มีคนดี ๆ อยู่รอบตัว พ่อของลูกคงเฝ้าปกป้องเราอยู่ หลังจากได้หลักฐาน แม่ก็ไปแจ้งความแล้ว ชื่อคนร้ายคือคอนโดะ รุ่นพี่ปีสาม”
คำพูดของแม่ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจปนกังวลใจไปพร้อมกัน
“เข้าใจแล้วครับ”
มีหลักฐานที่สถานีตำรวจ นั่นหมายความว่าใครทำผิดก็ปฏิเสธไม่ได้ คอนโดะคงหลีกหนีไม่พ้น ผมกลัวเล็กน้อยว่าจะถูกล้างแค้น แต่คิดถึงเพื่อน ๆ ที่คอยให้กำลังใจ ผมรู้สึกมั่นใจขึ้น
“อีกอย่างนะ แม่ภูมิใจมาก พอรู้จากตำรวจว่าวันนั้นลูกช่วยชีวิตคนกับไอจัง แม่ตกใจเลยนะ ลูกของแม่เก่งมากจริง ๆ”
คำพูดของแม่ทำให้ความรู้สึกมากมายพรั่งพรูออกมา อยากร้องไห้เหมือนเด็กน้อย
“แม่รู้ได้ยังไง…”
“ตำรวจเขาบอกเอง คนที่ล้มลงปลอดภัยเพราะลูกช่วยไว้ แถมพรุ่งนี้เจ้าหน้าที่จะไปมอบรางวัลให้ที่โรงเรียนด้วยนะ”
“แล้วหลัฃจากนั้นคนที่ล้มเป็นยังไงบ้าง?”
ผมถามด้วยน้ำเสียงเหมือนเด็ก ๆ อย่างลืมตัว
“เขาปลอดภัยดี แม่ภูมิใจมาก พ่อของลูกคงดีใจด้วยแน่ ๆ”
“อืม…”
ผมรู้สึกว่าได้เข้าใกล้พ่อมากขึ้น ความรู้สึกอบอุ่นปนความภาคภูมิใจในตัวเองแผ่ซ่านออกมา
วันถัดมา เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป บรรยากาศในโรงเรียนเปลี่ยนไปอย่างมาก
หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ ดูเหมือนตำแหน่งของผู้คุกคามและผู้ถูกกระทำจะสลับกัน คอนโดะเริ่มตกที่นั่งลำบากอย่างเห็นได้ชัด
