―มุมมองของเอ็นโดะ―
“ยูมิ…จะไปลืมได้ยังไงกันล่ะ ไม่เจอกันนานเลยนะ”
เสียงอันอ่อนโยนของเพื่อนสมัยเด็กที่ฉันได้ยินเป็นครั้งหลังผ่านมานาน น้ำเสียงเธอดูสงบกว่าที่เคย ตอนสมัยมัธยมปลายเธอไว้ผมสีน้ำตาลยาว แต่ตอนนี้เธอหั่นผมสั้นกว่ามาก ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันคือวันจบการศึกษาหลังจากที่ฉันปิดตัวเองออกจากสังคม
หลังจากที่ถูกเอริทิ้ง ฉันตกอยู่ในความสิ้นหวังและไม่ไปโรงเรียน เพื่อนหลายคนมาเยี่ยม แต่ฉันปฏิเสธพวกเขาทั้งหมดอย่างเย็นชา และในที่สุดพวกเขาก็หายไปทีละคนๆ แต่ยูมิยังคงมาเยี่ยมฉันเสมอจนถึงที่สุด
“ฉันดีใจนะ คิดว่าถูกลืมไปแล้วเสียอีกเพราะไม่ได้รับการติดต่อเลย” เธอพูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหงาเล็กน้อย พอเห็นแบบนั้น หัวใจของฉันก็รู้สึกเจ็บปวด
“ไม่มีทางหรอก แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะลืมหรอก” สุดท้าย ฉันก็กลัวความอ่อนโยนของเธอ ทิ้งบาดแผลจากการที่เอริคนใจดีคนนั้นเปลี่ยนไปจนฉันยังรู้สึกกลัวไม่หาย
“สิทธิ์? สิทธิ์อะไรกัน? ถึงอย่างนั้นฉันก็เหงานะที่ไม่ได้รับการติดต่อ” เธอพูดเหมือนน้อยใจนิดหน่อย ยังเหมือนกับเมื่อก่อน
“ฉันปฏิเสธเธอที่ดีกับฉันแบบนั้น ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะติดต่อไป ไม่มีสิทธิ์ที่จะมีความสุขด้วยซ้ำ” ในที่สุด ฉันก็รู้สึกว่าความอ่อนโยนนั้นน่ากลัวและเลือกที่จะหนีจากมัน จนกระทั่งไม่มีเพื่อนที่เคยรู้จักในวัยมัธยมอีกเลย
นี่แหละ คือจุดจบที่เหมาะกับคนขี้ขลาดแบบฉัน
“เธอใจดีนะ เหมือนเดิมเลย”
“ใจดี? ฉันเนี่ยนะ?” ฉันได้ยินคำพูดที่ไม่คาดคิดนั้นแล้วก็ตอบกลับไปอย่างงงๆ
“ใช่ ฉันคิดย้อนไปแล้วก็รู้ว่าฉันเองก็ทำตัวไร้ความคิดเกินไป ตอนนั้น ฉันข้ามเส้นบางอย่างไปโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเธอ ฉันเสียใจมาตลอด ฉันรู้ว่าเธอใจดีเกินไป จึงโทษตัวเอง ฉันเองก็ผิดเหมือนกัน ขอโทษนะ”
วันนั้น วันจบการศึกษาสมัยมัธยม ฉันหยุดเรียน เธอจึงเอาบทความเรียนและรางวัลของฉันมาส่งให้ พ่อแม่ฉันไว้ใจเธอมากพอที่จะเชิญเธอเข้ามาในห้อง
※
“คาซึกิ? ออกไปข้างนอกในช่วงปิดเทอมไหม? ที่ไหนก็ได้ อยู่แต่ในห้องก็มีแต่จะทุกข์ใจเปล่าๆ” เธอพยายามดูแลฉันตามปกติ
แต่เพราะความกังวลและรู้สึกผิดที่ตัวเองไม่ได้สอบเข้าและไม่สามารถไปร่วมงานจบการศึกษา ฉันเลยพูดจาทำร้ายจิตใจเธอไป
“หนวกหู ใครจะไปเข้าใจความรู้สึกของฉัน! ชีวิตเธอกำลังจะสนุก มีชีวิตมัธยมที่สดใสรออยู่ต่างจากฉัน ไม่ว่าจะมาด้วยความสงสารหรือความยุติธรรมจากการสั่งสอนของพ่อฉันก็ไม่สนใจ ฉันรำคาญ หยุดยุ่งกับฉันสักที”
แม้จะเป็นเพียงความทรงจำ แต่ฉันก็รู้สึกว่านั่นเป็นคำพูดที่โหดร้ายที่สุด ยูมิคอยเอาเอกสารเรียนต่างๆ มาให้ฉันทุกวัน รวมทั้งเอกสารสมัครสอบที่โรงเรียนรัฐบาล แต่ฉันกลับโยนคำพูดร้ายกาจใส่คนที่อุตส่าห์ทำเพื่อฉัน
เธอพยายามกลั้นน้ำตา แต่สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมา
“ขอโทษนะ ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอเลย ฉันก็แค่กำลังฝืนใจตัวเองอยู่ตอนนี้ ขอโทษนะ”
เพียงแค่ได้ยินคำพูดนั้น ความเสียใจอย่างรุนแรงก็ถาโถมใส่ ฉันมันแย่จริงๆ ฉันเต็มไปด้วยความเกลียดชังในตัวเองจนไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้
ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอพูดว่า “ขอโทษนะ ฉันกลับก่อน” และเดินออกจากห้องไป คำพูดสุดท้ายของเธอคือ “ลาก่อนนะ คาซึกิ ถึงจะอดทนมาตลอดเพราะรู้ว่าเธอคบอยู่กับเอริ…แต่บางทีฉันอาจจะชอบเธออยู่ก็ได้นะ”
※
“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณยูมิ เพราะเธอฉันถึงได้กลับมาเรียนที่โรงเรียนอีกครั้ง” มันเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริงๆ ครั้งแรกในรอบหลายปี
“งั้นเหรอ? ถ้าทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง ฉันก็ดีใจนะ บางทีการที่ฉันขี้กังวลอาจจะมีประโยชน์บ้างแล้วล่ะมั้ง?”
“มันไม่ใช่การยุ่งเรื่องของคนอื่น ตอนนั้นฉันพาลใส่เธอ แต่พอคิดดูดีๆ แล้วฉันซาบซึ้งมาก พึ่งรู้ค่าก็ตอนเสียไปแล้วนี่แหละ” เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน
“เอาล่ะนะ คาซึกิ ฉันได้ยินเรื่องทั้งหมดจากอิมาอิคุงแล้ว เขาฉลาดจริงๆ รู้ว่าเธอกำลังทุกข์ใจ เขาสืบค้นจากหลายๆ แหล่ง รวมถึงโซเชียลมีเดีย และใช้สายสัมพันธ์กับเพื่อนคนอื่นๆ เพื่อตามหาฉัน”
ในที่สุดก็รู้ว่ามันเป็นแบบนี้สินะ
“ดังนั้น ขอให้ฉันได้พูดเถอะนะ นี่คือคำพูดจากใจของฉันเอง ให้อภัยตัวเองเถอะนะ คาซึกิ ไม่มีทางที่เธอจะไม่มีสิทธิ์ที่จะมีความสุขได้ ฉันรู้ดีที่สุดเลย นอกจากนี้ เพื่อนๆ สมัยมัธยมทุกคนก็ยังเป็นห่วงเธอ แม้จะยุ่งกับการสอบเข้ามหาลัยหรือการหางาน แต่พวกเขาก็ใส่ใจกับคำปรึกษาของอิมาอิคุง พวกเขาดีใจที่รู้ว่าเธอกลับไปเรียน และยินดีที่เธอมีเพื่อนดีๆ อย่างอิมาอิคุง”
ความทรงจำของช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นนั้นหลั่งไหลเข้ามา ความรู้สึกที่ฉันเคยเก็บซ่อนไว้เพื่อเตรียมล้างแค้นได้กลับมาหาอีกครั้ง
“แต่ฉัน…”
ภาพหน้าของเพื่อนๆ ที่เคยปฏิเสธอย่างร้ายกาจนั้นปรากฏขึ้นในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า
“มีความสุขเถอะนะ คาซึกิ เธอเป็นคนที่แสนดีนะ” มือของเธอกุมมือเย็นชาของฉันไว้ ความอบอุ่นจากมือของเธอเริ่มซึมซับและทำให้มือฉันอบอุ่นขึ้นทีละนิด
TLN: อ่า~~ อบอุ่น น้ำตาคลอเลยครับ????
