―มุมมองของเอ็นโดะ―
ในตอนเย็นที่สวนสาธารณะ ฉันได้มาตรวจสอบความคืบหน้าของแผนการที่กำลังดำเนินอยู่
การทำลายความสัมพันธ์ในชมรมฟุตบอลของฉันสำเร็จไปได้ด้วยดี ตอนนี้ก็แค่รอให้มันแตกแยกไปเอง ตอนนี้ฉันก็สามารถทำให้มัตสึดะที่ใกล้ชิดกับคอนโดะกลายเป็นคนโดดเดี่ยวได้แล้ว เมื่อไหร่ที่ข่าวเกี่ยวกับภาพถ่ายนั้นไปถึงหูคอนโดะ เขาจะรู้สึกถึงความสิ้นหวังจากการถูกหักหลังจากคนที่เขาไว้ใจมากที่สุดในชมรม
เมื่อความสัมพันธ์ระหว่างคอนโดะกับอามาดะ มิยูกิพังลงไป คอนโดะจะเหลือแค่ตัวคนเดียว
แผนการนี้คือการตอบแทนความสิ้นหวังที่ฉันเคยเผชิญ ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่กลับถูกหักหลังจากเพื่อนที่เป็นเด็กสาวและยังถูกกล่าวหาว่าเป็นคนทำผิด และถูกทำให้โดดเดี่ยวในโรงเรียน ฉันรู้สึกว่ามันเป็นการกระทำที่โหดร้ายเกินไป
ฉันจะทำลายทุกอย่างที่เขามีไปทีละอย่าง เหมือนที่เขาทำกับเพื่อนของฉัน และเมื่อคอนโดะโดดเดี่ยวไปแล้ว เขาจะเข้าไปหาคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด ฉันจะค้นหาต้นเหตุทั้งหมดและล้มล้างมันให้หมด
หลังจากนั้น ฉันก็ยอมรับได้ที่จะได้รับบทลงโทษใดๆ เพราะถ้าฉันสามารถทำให้พวกเขาตกลงไปในนรกได้ ฉันก็ยินดีทำทุกอย่าง
“อ้าว เอ็นโดะเหรอ? ช่วงนี้เจอกันบ่อยจังนะ!”
ขณะที่ฉันนั่งอยู่บนม้านั่ง ก็ถูกเพื่อนที่ชื่ออิมาอิเรียกไว้
“อืม กำลังเดินเล่นน่ะ แล้วอิมาอิกำลังกายวิ่งอยู่เหรอ?”
เขาหายใจหอบและใส่ชุดกีฬา ดูเหมือนจะออกวิ่งมา แต่ตอนนี้ยังเป็นเดือนกันยายนอยู่ มันยังร้อนอยู่เลย เขานี่แหละเป็นคนที่สมบูรณ์ทั้งการเรียนและการกีฬา
“ใช่! เอ็นโดะอย่าฝืนเกินไปนะ ถ้ามีอะไรบอกได้เลยนะ”
เขายิ้มให้ฉัน แต่ในรอยยิ้มนั้นมีบางอย่างแฝงอยู่
ฉันมองเห็นแววห่วงใยในดวงตาของเขา
ใช่แล้ว อิมาอิเป็นคนที่ฉลาดและมีความสามารถ เขาคงไม่รู้สึกดีที่ฉันไปเกี่ยวข้องกับการวางแผนในชมรมฟุตบอลเมื่อไม่นานมานี้ แต่ฉันรู้ว่าเขาคงไม่ทำเรื่องให้คนอื่นรู้และเขาจะเคารพความตั้งใจของฉัน ดังนั้นเขาน่าจะมองข้ามมันไป
“อะไรน่ะ แค่เดินเล่นเองนะ ห่วงมากไปมั้ย? ถึงแม้จะเพิ่งหายจากโรคก็เถอะ”
ฉันพยายามพูดเพื่อกลบเกลื่อนและยิ้มออกไป แม้ว่าจะรู้สึกผิดบ้างก็ตาม
“ใช่แล้ว ก็แค่คิดมากไปเองน่ะ แต่สิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ก็แค่คำพูดที่คิดมากเกินไปก็เท่านั้นนะ ฟังข้ามไปเถอะ”
ฉันรู้สึกถึงความห่วงใยจากเพื่อนจนทำให้เกือบจะหลุดออกจากบทบาทของคนที่แสวงหาการแก้แค้น แต่ฉันก็พยายามกดความรู้สึกนั้นเอาไว้และยิ้มตอบกลับ
“ฉันไม่รู้ว่านายกำลังจะทำอะไร แต่ฉันรู้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น แต่ฉันคิดว่าไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวลึกเกินไปหรอกนะ แต่สิ่งที่ฉันกังวลคือการที่เธอจะเสียสละตัวเองมากเกินไป นายกำลังจะทำเรื่องที่ต้องเสียสละเพื่อชดเชยบุญคุณที่มีต่ออาโอโนะอย่างนั้นเหรอ?”
คำพูดนั้นทำให้ฉันสะดุ้งใจอย่างไม่คาดคิด หัวใจเต้นแรงและรู้สึกอึดอัดจนเกือบหายใจไม่ออก
“อะไรน่ะ? คุณพูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย”
“ใช่แล้ว ก็แค่พูดเพ้อเจ้อไปเองน่ะ แต่ว่าฉันแค่พูดในฐานะเพื่อนคนหนึ่งนะ ฉันอยากจะคบกับเอ็นโดะไปตลอดชีวิต อยากให้ยิ้มให้กับเพื่อนๆ เธอรู้ไหมว่าอาโอโนะคงคิดแบบเดียวกัน ถ้าเอ็นโดะเจ็บปวดไป อาโอโนะจะเสียใจมากนะ”
ฉันต้องเงียบไปและตะลึงกับคำพูดของเขา
ใช่แล้ว เขาน่าจะรู้เรื่องทั้งหมด รวมทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นตอนที่ฉันอยู่มัธยมต้น และการที่เขาพูดถึงชื่ออาโอโนะก็แสดงให้เห็นว่าเขารู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว
ความห่วงใยและความอบอุ่นที่เพื่อนมอบให้ มันทำให้ฉันตระหนักว่า ฉันได้กลับมาที่จุดที่เคยหายไปแล้ว ฉันซาบซึ้งในความกรุณานั้นจริงๆ
แต่ตอนนี้มันสายเกินไปที่จะกลับคำ ฉันไม่สามารถยอมแพ้ได้ ฉันต้องล้มคอนโดะและคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ให้ได้
“ขอบคุณนะ อิมาอิ”
ฉันออกคำพูดนั้นออกมาอย่างยากลำบาก เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“อืม งั้นไปละนะ”
พูดจบเขาก็วิ่งไปตามปกติ
วันพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าแล้ว ฉันจึงตัดสินใจกลับบ้าน
ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากสวนสาธารณะ ฉันเห็นหญิงสาวในชุดนักเรียนจากโรงเรียนอื่นคนหนึ่ง
ฉันไม่ได้สนใจเธอและคิดจะเดินเลี่ยงไป แต่แล้ว…
“เดี๋ยวสิ เอ็นโดะ อิซึกิ ใช่ไหม?”
เสียงที่คุ้นเคยเรียกฉันขึ้นมา
มันไม่ใช่เสียงของเอริ แต่เป็นเสียงของเพื่อนสาวคนหนึ่งจากสมัยเด็ก
เธอคือโดโมโตะ ยูมิ เด็กสาวที่พยายามช่วยให้ฉันลุกขึ้นจากการถูกเอริหักหลัง
TLN: ออกมาอีกคู่แล้วครับ????
