―มุมมองของทาคายานางิ ณ อาโอโนะคิทเช่น―
“ขอบคุณมากครับ ผมดูวิดีโอของคุณอยู่เสมอ สู้ๆ นะครับ!”
ฉันพูดกับคุณลุงนักทำอาหารที่กำลังสตรีมอยู่ วันนี้เขาบอกว่าเขาถ่ายวิดีโอเสร็จแล้ว เขาก็ยิ้มตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี
“อ้าว จริงเหรอครับ ขอบคุณมากนะครับ ดีใจจังเลย”
“คือแบบนี้ครับ ขอโทษที่ถามแบบตรงๆ นะครับ แต่ในสตรีมครั้งก่อน ผมจำได้ว่าคุณเคยพูดถึงการที่เจอการทะเลาะกันของวัยรุ่นเมื่อไม่นานมานี้ครับ”
เขาทำหน้าสงสัยเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมา
“อืม… ใช่ครับ ผมเคยพูดไว้”
ในตอนนี้มันคงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรแล้ว เพราะแม่ของอาโอโนะก็มองมาทางนี้ด้วยท่าทางตกใจ
“ผมเป็นครูที่โรงเรียนมัธยมครับ ชื่อทาคายานางิ จริงๆ แล้วเมื่อเร็วๆ นี้มีนักเรียนที่ผมดูแลถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ ผมอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณเกี่ยวกับการหาหลักฐานในเรื่องนี้ พอดีไม่มีหลักฐานอะไรที่ชัดเจนที่จะใช้ในการตรวจสอบ ผมอยากให้คุณช่วยให้ดูวิดีโอที่คุณถ่ายในตอนนั้นหน่อยครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะยืนยันดูว่าเด็กที่ถูกทำร้ายนั่นคือนักเรียนของผมรึเปล่า”
ฉันคาดว่าโอกาสที่เขาจะยอมให้ดูนั้นคงยาก เพราะในปัจจุบันนักสตรีมมักจะระมัดระวังในเรื่องของการเผยแพร่ข้อมูลและต้องปฏิบัติตามข้อบังคับต่างๆ โดยเฉพาะกับผู้ที่ชื่นชอบสตรีมแบบเขาที่จะต้องขออนุญาตในการถ่ายหรือพยายามไม่ให้รบกวนคนอื่นในช่วงเวลาที่ยุ่งยาก
อย่างไรก็ตาม ถ้ามีโอกาสแม้เพียงน้อยนิด ฉันก็ยินดีที่จะขอร้องเพื่อช่วยเหลือนักเรียนของฉัน
“อืม… เดี๋ยวครับ”
ฉันหยิบบัตรนามบัตรที่พกติดตัวไว้ยื่นให้เขา
“อันนี้คือบัตรของผมครับ ผมคิดว่ามันคงไม่ใช่หลักฐานที่สามารถยืนยันได้แน่ชัด แต่ถ้าคุณต้องการ ผมสามารถแสดงบัตรประจำตัวขับรถให้ดูได้ครับ ที่สำคัญ ร้านนี้ก็เป็นของผู้ปกครองของนักเรียนที่ผมดูแลอยู่ด้วยครับ”
เมื่อเขามองไปที่ห้องครัว แม่ของอาโอโนะพยักหน้าให้เห็น
“ถ้าคุณพูดแบบนั้น ก็ได้ครับ ผมยังเก็บไฟล์วิดีโอไว้ เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้ดูครับ”
ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งใจ แต่ก็ยังไม่สามารถมั่นใจได้เต็มที่ เพราะมีความเป็นไปได้ว่าไม่ใช่เด็กของฉัน
“นี่ครับ”
เสียงจากเมืองที่พลุกพล่านเริ่มดังขึ้น เสียงกรีดร้อง “ทะ” ดังขึ้นตามมา
เสียงของใครบางคนตะโกนว่า “ทะเลาะกันแล้ว!” กล้องหันไปยังทิศทางที่เสียงนั้นดังออกมา
แต่มันไม่ใช่แค่การทะเลาะกันทั่วไป มันคือเหตุการณ์ที่ชายคนหนึ่งทำร้ายผู้ชายอีกคนโดยการทุบตีเขาอย่างรุนแรง
ผู้ชายที่ถูกทำร้ายกระเด็นล้มลงไปกับพื้น แม้ว่าฉันจะได้ยินเสียงพูดอะไรบางอย่างจากที่ไกลๆ แต่มันก็เหมือนกับคำด่าหรือคำพูดที่แข็งกระด้างจากชายที่ตีอยู่
ผู้หญิงที่อยู่กับชายคนนั้นไม่ได้เข้าไปหาผู้ชายที่ถูกตี กลับยืนเฉยๆ และพูดอะไรบางอย่างกับเขาก่อนจะเดินออกไปกับชายคนนั้น
กล้องวิ่งไปหาผู้ชายที่ถูกทำร้าย
“เฮ้ย นายไม่เป็นไรหรอ? อย่าฝืนเดินเลยนะ นอนพักดีกว่า… เอ่อ นาย!?”
ผู้ชายที่ถูกตีฟุบตัวลงไปและไม่มีเรี่ยวแรง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไป
“หวังว่าจะไม่เป็นอะไรนะ” นักสตรีมพูดด้วยความกังวลใจ หลังจากนั้นวิดีโอก็หยุดไปที่ตรงนั้น
ฉันหายใจเข้าลึกๆ เพราะในวิดีโอที่ดูอยู่นั้น มีผู้ชายที่ถูกทำร้ายนั้นคือนักเรียนของฉัน—อาโอโนะ เออิจิ—พร้อมกับอามาดะ มิยูกิและคอนโดะจากชมรมฟุตบอล
“เป็นยังไงบ้างครับ? ได้คลิปที่ต้องการไหมครับ? เอาจริงๆ ผมส่งคลิปนี้ให้ตำรวจไปแล้ว ถ้าคุณต้องการข้อมูลเพิ่มเติมลองติดต่อไปที่นั้นดูก็ได้นะครับ”
“ขอบคุณครับ เด็กในคลิปคือนักเรียนของผมแน่นอน ขอผมทราบว่าผมสามารถติดต่อสถานีตำรวจที่ไหนได้ไหมครับ?”
ฉันถามหาที่ตั้งสถานีตำรวจที่เขาไปส่งคลิป จากนั้นก็พูดเบาๆ ใกล้หูแม่ของอาโอโนะ
“เป็นเออิจิจริงๆ ครับ นั่นเขาคือเด็กที่ถูกทำร้ายในคลิป”
เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น ก็ให้คำตอบกลับมาด้วยเสียงที่เย็นชา
“คุณครู ถ้าจะสร้างความเดือดร้อนให้กับโรงเรียน ฉันคงต้องขออภัยล่วงหน้า แต่พวกที่ทำร้ายเอย์จิ ฉันจะไม่มีทางยอมให้พวกมันหนีไปได้ค่ะ”
สำหรับครูทั่วไป อาจจะพูดถึงอนาคตของเด็กที่ทำผิด แต่สำหรับโรงเรียนของเรามันไม่เหมือนกัน
“ไม่เป็นไรครับ นั่นคือการตัดสินใจของคุณอาโอโนะเอง โรงเรียนไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้ และถ้าเด็กทำผิด พวกเราก็มีหน้าที่ที่จะทำให้เขารับผิดชอบต่อสิ่งที่ทำไป ผมเชื่อว่าในบางกรณี เราต้องให้โอกาสในการชดใช้ความผิด”
“ขอบคุณค่ะ คุณพี่ชาย ขอโทษนะ ฉันจะไปกับครู อาโอโนะน่าจะยังไม่รู้เรื่องนี้นะ เดี๋ยวพอแน่ใจแล้วฉันจะเป็นคนบอกเองค่ะ”
เราทั้งสองคนเร่งฝีเท้าไปยังสถานีตำรวจที่เก็บคลิปวิดีโอเอาไว้
TLN: บอกผมทีว่ามันเป็นนิยายโรแมนติก,ดราม่า ไม่ไช่นิยายสืบสวน????
