หลังจากตัดขาดจากมิยูกิ ฉันก็เริ่มเดินหน้าต่อไป ความรู้สึกเจ็บปวดในใจไม่ได้แย่เท่าที่คิดไว้ จริงอยู่ที่มันไม่ได้เป็นศูนย์ แต่ความเจ็บนั้นก็ตื้นกว่าที่คาดไว้มาก
จริงๆ แล้ว ฉันใช้เวลากับเธอมากว่า 10 ปี มีความทรงจำมากมาย แต่ตอนนี้มันก็กลายเป็นแค่ความทรงจำในอดีตไปแล้ว
จากเหตุการณ์ครั้งนี้ ฉันเริ่มเข้าใจว่าฉันไม่เพียงแต่เสียสิ่งต่างๆ ไป แต่ยังค้นพบสิ่งที่มีค่ามากมายที่มากกว่าที่เคย
เพื่อนที่ช่วยเหลือฉันเหมือนกับนางฟ้า แม้ฉันจะทุกข์ใจก็ยังคอยช่วยฉัน
เพื่อนที่แสดงความจริงใจให้ฉันเห็น
แม่และพี่ชายที่รักฉันไม่ว่าจะเป็นอย่างไร
ลุงมินามิที่รับช่วงต่อเจตนารมณ์ของพ่อ
และครูที่สละเวลาที่มีค่าของพวกเขาเพื่อฉัน โดยพยายามทำทุกอย่างไม่ให้เป็นภาระ
แม้ว่าฉันจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญอย่างมิยูกิไป แต่ยังมีสิ่งสำคัญมากมายที่ยังเหลืออยู่
“ฉันต้องทำให้คนที่ช่วยเหลือฉันมีความสุข ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม” ฉันตัดสินใจอย่างแน่วแน่ เมื่อเดินไปตามทางกลับบ้าน ฉันก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อจากด้านหลัง
“รุ่นพี่เออิจิ!!”
เมื่อหันไป ฉันก็เห็นอิจิโจซังที่เพิ่งแยกจากกันเมื่อครู่ ยืนยิ้มอยู่
“มีอะไรเหรอ?”
รู้สึกเหมือนกับว่าฉันฝันไป ไม่อยากเชื่อว่าวันนี้คนที่ฉันอยากเจอที่สุดอยู่ตรงหน้า
“จริงๆ คือ ฉันลืมซื้อชาน่ะค่ะ เลยแวะมาซื้อที่ซุปเปอร์ แล้วก็เห็นรุ่นพี่เลยทักทายค่ะ”
เธอดูเหมือนจะเขินเล็กน้อย แถมหน้าเธอก็แดงนิดๆ
“อ้อ งั้นเหรอ แต่ตอนนี้มันดึกแล้วนะ เดินคนเดียวอันตราย ไปด้วยกันดีกว่า”
“ขอบคุณค่ะ ถึงจะทำให้รุ่นพี่ถือของเป็นสองเท่า แต่ว่าก็ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”
“อืม วันนี้ฉันรู้สึกอยากอยู่กับเธออีกนิดหน่อยนะ”
ฉันเผลอพูดคำที่ไม่ตั้งใจออกไป รู้สึกเหมือนเปิดเผยความรู้สึกเกินไปหน่อย
อิจิโจซังยิ้มอย่างเขินๆ
“ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่เออิจิเป็นคนที่ใจดีจังเลย”
“ก็เธอเป็นผู้หญิงนี่นา แล้วก็… เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก”
อิจิโจซังเป็นสาวที่สวยใครๆ ต่างก็เห็นกัน จึงไม่อยากพูดอะไรมากเกินไป
“ฮิๆ ถ้าเป็นแบบนั้น รุ่นพี่ก็เป็นห่วงฉันสินะ ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้น วันนี้คงต้องขอเอาใจตัวเองหน่อยแล้วล่ะ”
เธอยิ้มอย่างน่ารัก ทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอสวยและสดใสขึ้นไปอีก
“รู้สึกดีจัง”
“หืม? อะไรเหรอคะ?”
“ก็แค่รู้สึกดีที่เธอเอาใจฉันแบบนี้ คือปกติแล้วอิจิโจซังมักจะเป็นคนที่ไม่ค่อยพึ่งพาคนอื่น เท่าที่เห็นก็คือมักจะมีคนมาขอให้เธอช่วยมากกว่า”
รู้สึกดีที่เห็นอีกด้านหนึ่งของเธอ รู้สึกว่าเราเริ่มมีความสัมพันธ์ที่พิเศษขึ้นมา
“มีแค่กับคนพิเศษเท่านั้นแหละค่ะ ที่ฉันจะทำแบบนี้”
คำพูดที่มีแอบล้อเลียนนิดๆ ทำให้ฉันยิ้มได้กว้างขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีใจนะ เพราะถือว่าเป็นคนพิเศษที่เธอจะมาพึ่งพาแบบนี้”
ฉันตอบกลับไปอย่างขำๆ และอิจิโจซังก็หน้าแดงขึ้นทันที ก่อนจะหายใจลึกๆ พยายามสงบจิตใจ
“รุ่นพี่ทำให้ฉันต้องตอบอย่างจริงจังแบบนี้อยู่เรื่อยเลย รุ่นพี่เออิจิ บ้าที่สุด”
การที่เธอพูดว่า “บ้า” อย่างน่ารักแบบนั้น ทำให้ฉันรู้สึกว่าเราสองคนมีความสุขจริงๆ
“งั้นไปกันเถอะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เราทั้งสองคนเดินไปข้างหน้าเหมือนกับการทิ้งอดีตและเริ่มต้นใหม่ไปพร้อมกัน
※
―มุมมองของอิจิโจ ไอ―
เราทั้งสองคนเดินออกไป
เราเข้าใจกันดีว่านี่คือการก้าวไปข้างหน้าจากอดีต
จนถึงตอนนี้ ฉันก็ได้รับคำพูดที่เหมือนการสารภาพรักจากเขาหลายครั้ง โดยที่เขามองฉันตรงๆ และพูดคำที่จริงใจโดยไม่มีการโกหก
ผู้ชายที่เคยสารภาพรักกับฉันก่อนหน้านี้ ไม่เคยพูดถึงฉันด้วยคำพูดจากใจของตัวเองเลย พวกเขาพูดแค่สิ่งที่คนอื่นพูดถึง เช่น บอกว่าฉันหน้าตาดี หรือเป็นที่นิยมจากคนอื่นๆ เท่านั้น
ดังนั้นฉันถึงเคยคิดว่าคงต้องอยู่คนเดียวไปตลอด
แต่นี่ครั้งแรกที่ฉันมีคนที่มองและเดินเคียงข้างฉันด้วยความรู้สึกจากข้างใน
เมื่อครู่ก็เหมือนกัน เขารู้ว่าฉันกำลังทำตัวขี้อ้อนและเขาก็รับมันอย่างอ่อนโยน
คนดีๆ แบบเขา ฉันไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้อยู่ข้างๆ เลย แต่เพราะความบังเอิญของหลายสิ่งหลายอย่าง
เขาทำให้ฉันมีความสุขและฉันก็อยากทำให้เขามีความสุขเช่นกัน
“ฉันอยากให้เขารู้สึกว่าถ้าเลือกฉันแล้วมันจะเป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิดหวัง…”
