“โดดเรียนเหรอ คุณเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ไหม?”
ในสถานการณ์ที่กดดันขนาดนี้ ฉันดันเสนออะไรที่ไร้สาระไปเช่นว่า “ไปโดดเรียนด้วยกันเถอะ” ฉันเองก็รู้สึกงงกับตัวเองเหมือนกัน
ทั้งสองคนเปียกปอนจากฝน สภาพเละเทะไปหมด
“มันช่วยไม่ได้นี่นา ตอนแรกฉันตั้งใจจะมาตายแท้ ๆ ไม่นึกเลยว่าจะกลายเป็นคนมาห้ามการฆ่าตัวตายของรุ่นน้องแทน”
เสียงที่แผ่วเบาน่าสงสารเอ่ยออกมา
“ใช่เลย”
ไอดอลของโรงเรียนทรุดตัวนั่งลงอย่างหมดแรง อย่างน้อยตอนนี้สถานการณ์แย่ ๆ ก็ดูเหมือนจะบรรเทาลงได้บ้าง
เธอพูดว่า “เหมือนคนโง่เลย” แล้วก็หัวเราะขึ้นมา ฉันเลยพลอยหัวเราะตามไปด้วย
“เอาล่ะ กลับไปทางเดินกันเถอะ”
“ค่ะ ได้เลย”
ถึงทั้งสองจะตกอยู่ในสภาพที่เละเทะแบบนั้น แต่ก็ไม่สามารถหยุดหัวเราะได้
※
“เอ้านี่ ใช้ผ้าเช็ดตัวนี่ไปก่อนนะ”
ฉันยื่นผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในกระเป๋าออกไป
“เอ่อ แต่ว่า…”
แววตาเธอสื่อความหมายออกมาอย่างชัดเจนว่า “คุณควรใช้ก่อนนะ” แต่ถ้าฉันใช้ก่อน ผ้าเช็ดตัวจะเปียกเกินไปจนเธอใช้ไม่ได้
“ไม่เป็นไร ฉันควรจะสุภาพกับผู้หญิงน่ะ”
แม้จะเริ่มรู้สึกหวาดระแวงกับผู้หญิงเพราะเรื่องของมิยูกิ แต่ฉันก็รู้สึกเปิดใจให้กับรุ่นน้องคนนี้ที่เหมือนเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรม
“ขอบคุณค่ะ แต่กรุณาอย่าจ้องมองฉันนักนะคะ”
ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเพราะอะไร เครื่องแบบฤดูร้อนที่บางเบาของเธอเปียกฝนจนบางจนเสื้อสายเดี่ยวสีชมพูที่อยู่ข้างในเผยให้เห็นได้ชัด ถึงจะรู้ว่ามันเสียมารยาท ฉันก็อดไม่ได้ที่จะมองแวบ ๆ
“พึ่งจะพูดแท้ ๆ แต่ยังจะ… ลามกจังนะคะ”
“ขอโทษนะ”
เธอทำหน้างอนเล็กน้อย แต่ก็รับผ้าเช็ดตัวและเช็ดตัวเองต่อไป เธอดูงดงามเหมือนนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์ ดูแล้วสวยงามมาก
“แล้วจะทำไงต่อคะ คุณชวนฉันโดดเรียน คงมีแผนอะไรบ้างใช่ไหม ยังไงวันนี้ก็มีเรียนแค่ช่วงเช้า บ่ายเป็นวันหยุดอยู่แล้ว”
เวลาที่จะโดดเรียนเหลือแค่ 30 นาที
“แบบนี้มันไม่เท่เลยนะ”
ฉันยิ้มแห้ง ๆ เธอก็พลอยยิ้มตาม ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เธอแสดงออกอย่างผ่อนคลายขึ้นมาก ในความทรงจำของฉัน เธอมักเป็นรุ่นน้องที่ดูเคร่งขรึมและมีบรรยากาศที่ทำให้ใคร ๆ หวั่นเกรง ฉันเคยได้ยินว่ามีเพื่อนในชั้นบางคนไปสารภาพรักกับเธอด้วย
※
“ทำไมคุณถึงคิดว่าจะคบกับคนที่ไม่รู้จักได้ล่ะ?”
“รู้ไหมว่าความรู้สึกของคนที่ถูกคนแปลกหน้าสารภาพรักน่ะเป็นยังไง? พูดตรง ๆ ก็คือรู้สึกกลัว”
“สรุปแล้ว คุณสนใจแต่รูปร่างและสถานะของฉันเท่านั้นใช่ไหม? ฉันอ่านจดหมายแล้ว และมันมีแต่เรื่องแบบนั้น มันทำให้รู้สึกเจ็บนะ”
※
จากคำบอกเล่าของคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ฉันได้ยินว่าเป็นอย่างนั้น
ใช่เลย มันเจ็บช้ำหัวใจราวกับมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ
ฉันเลยประหลาดใจที่เธอยอมรับข้อเสนอของฉันอย่างง่ายดาย นึกว่าเธอจะด่าฉันชุดใหญ่ซะอีก
“….ของคุณใช้ต่อไม่ได้แล้ว แต่ก็ขอคืนให้ละกันค่ะ”
เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ดูสะอาดให้ คงเป็นเพราะรู้สึกผิดที่ทำให้ผ้าเช็ดตัวใช้ไม่ได้แล้ว ฉันรับไว้ด้วยความขอบคุณ
พอทุกอย่างเริ่มสงบลง ฉันก็รู้สึกหิวขึ้นมา จะกินคนเดียวก็กระไรอยู่
ฉันแบ่งข้าวปั้นที่มีอยู่ออกครึ่งหนึ่งแล้วส่งให้เธอ ไส้ข้างในเป็นทูน่ามายองเนส แต่ก่อนนี้ฉันไม่เคยรู้สึกว่าอาหารมีรสชาติอะไรเลย แต่คราวนี้กลับรู้สึกอร่อยอย่างน่าประหลาด
“อร่อยจัง นี่ทูน่าใช่ไหม? ผสมกับมายองเนสด้วย?”
คำพูดดูเหมือนคุณหนูผู้สูงศักดิ์
“ใช่แล้ว ไม่เคยกินเหรอ? ข้าวปั้นทูน่ามายองเนสน่ะ ขายทั่วไปในร้านสะดวกซื้อเลยนะ”
“อย่างนั้นเหรอ ทุกคนกินของอร่อยแบบนี้กันหรอคะ”
เธอดูจะเป็นคุณหนูจากตระกูลผู้ดีจริง ๆ
“ยังมีของอร่อยอีกเยอะเลยนะ ถ้าตายไปซะก่อนคงน่าเสียดายแย่”
“พูดดีจัง ฟังแบบนี้แล้วก็ทำให้อยากรู้ขึ้นมาเลย”
แววตาของเธอเป็นประกาย ดูเหมือนเธอจะเป็นคนที่อยากรู้อยากเห็นเอามากๆ
แต่ว่าข้าวปั้นที่มีอยู่ก็มีแค่ก้อนเดียว ตอนนี้ฉันไม่ค่อยอยากอาหารมากนักเลยเตรียมกินแค่นิดเดียว แต่สำหรับเธอ ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงแต่แค่ครึ่งก้อนก็คงไม่พอ
ถ้าจะโดดเรียนก็มีแค่ที่นั่นเท่านั้นแหละ
“นี่ อิจิโจซัง มาที่บ้านฉันไหม?”(TLN:????)
“ห๊ะ!?”
※
—มุมมองของเพื่อนสมัยเด็ก—
เออิจิไม่กลับเข้าห้องเรียนตั้งแต่ก่อนเริ่มโฮมรูมในเช้า
คนที่เขียนข้อความบนโต๊ะของเขาก็พยายามลบออกอย่างรีบร้อน แต่เพราะใช้ปากกาเคมีเขียนมันก็เลยลบไม่ออก โต๊ะของเออิจิที่มีรอยเปื้อนจาง ๆ ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนใจตัวเอง
เขาอาจลาออกจากโรงเรียนไปก็ได้ เพราะฉัน ความกลัวที่ทำให้ชีวิตของคนสำคัญพังเพราะฉันเอาแต่คิดถึงตัวเอง
ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี
ไม่นึกเลยว่ารุ่นพี่คนโดะจะเป็นคนปล่อยข่าวลือนั่น ฉันไม่ผิด ฉันไม่ผิด ถ้าขอโทษเขาต้องให้อภัยแน่ๆ
พอคาบเรียนสุดท้ายของช่วงเช้าจบลง ฉันมองออกไปที่สนามก็เห็นเออิจิ
แค่ได้เห็นเขาก็ทำให้ดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่แล้วอารมณ์ของฉันก็ดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความสิ้นหวัง
ที่ด้านหลังของเขามีผู้หญิงที่ฉันไม่รู้จักอยู่ด้วย ทั้งสองคนจับมือกันแล้ววิ่งไปยังประตูโรงเรียน ดูราวกับเป็นพระเอกนางเอกในภาพยนตร์
ทำไม ทำไม ทำไม
ความหึงหวงแผดเผาความคิดในหัวฉันจนหมดสิ้น
มือของเขาที่เคยเป็นของฉัน กลับยื่นให้ผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน
ทำไมล่ะ?
ทั้งที่ตอนนั้นฉันเป็นฝ่ายพูดเรื่องเลิกเองแท้ ๆ แต่ตอนนี้ก็ลืมไปหมดแล้ว เหลือแค่เปลวไฟแห่งความหึงหวงที่ลุกโชน
น้ำตาหยดใหญ่ไหลออกมา ฉันซบหน้าลงบนโต๊ะเพื่อซ่อนมันไว้
“ยัยแมวขโมยนั่นเป็นใครกัน!”
TLN:มีสิทธิ์หึงด้วยหรอ?????
ถ้าเห็นผมลงเร็วก็ไม่ต้องสงสัยนะครับ ปกติผมแปลดองไว้ก่อนลง 1-2 ตอน เพราะงั้นก็เหลือแค่ก็อปเอามาลงเว็ปนี่แหละ(ฮา)
