―มุมมองของไอ―
วันนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันได้ทานราเม็งที่ร้าน
แน่นอนว่าฉันไม่เคยทานราเม็งมาก่อน หลังจากที่จากพ่อมาใช้ชีวิตคนเดียว ฉันได้ลองอาหารสำเร็จรูปที่เคยอยากลองบ้าง
บะหมี่สำเร็จรูปและบะหมี่ถ้วยอร่อยดี แต่ฉันก็มักจะเบื่อมันเร็ว แล้วก็กลับไปกินอาหารที่มีประโยชน์เหมือนที่ครอบครัวเคยสอนมา เพราะตั้งแต่เด็ก ฉันชอบทำอาหารพอสมควร และการทำอาหารเย็นกับแม่บ้านก็สนุกดี
แต่สักวันหนึ่ง ฉันก็อยากลองทานราเม็งที่ร้านดู แต่การเป็นผู้หญิงแล้วไปทานคนเดียวก็น่าจะลำบากเหมือนกัน
ดังนั้นเมื่อฉันบอกเรื่องนี้กับรุ่นพี่อย่างไม่ตั้งใจ ฉันก็ดีใจมากที่เขาจำมันได้ โดยเฉพาะวันหยุดสุดสัปดาห์ที่แม่บ้านก็หยุดพัก ฉันจะไม่ต้องทานอาหารเย็นอย่างเหงาๆ อีกต่อไป
แค่การที่เขาจำสิ่งที่ฉันบอกแบบไม่ตั้งใจแล้วชวนฉันไปก็ทำให้ฉันมีความสุขแล้ว ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับความไส่ใจแบบนี้จากคนที่ชอบ
ถึงแม้ว่าการไปทานข้าวด้วยกันแค่จะจบแค่การทานอาหารแล้วแยกย้ายกันไป แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่สนุก และมันก็ช่วยให้ความรู้สึกหม่นหมองในวันอาทิตย์ของฉันหายไป
“อ๊ะ ใช่แล้ว ฉันลืมซื้อชา”
ฉันสังเกตว่าไม่มีกาแฟที่จะดื่มตอนเรียนอยู่เลย ถ้าไม่มีมัน ความสามารถในการเรียนของฉันจะลดลงไป ดังนั้นฉันจึงออกไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ เดินออกจากประตูทางเข้าของคอนโดแล้วออกไปข้างนอก
หลังจากเดินไปสักพัก ฉันก็เห็นเงาของรุ่นพี่เออิจิอยู่ เขาอาจจะมาเดินซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตก็ได้ ฉันอาจจะรบกวนเขา แต่ฉันก็อยากจะไปกับเขาเช่นกัน
“รุ่นพี่เอ—”
แต่ในตอนที่ฉันกำลังจะเรียกเขาไป ฉันกลับเห็นเงาของคนอีกคน
อามาดะ มิยูกิ
“ทำไมกัน…”
ไม่น่าจะใช่… เขามารอฉันเหรอ หรือว่าเขาตามฉันมา?
จิตใจที่เคยรู้สึกดีในตอนแรกกลับเย็นเฉียบลงทันที
ตอนนี้ยังไม่พร้อม ยังไม่พร้อมที่จะให้รุ่นพี่ที่เพิ่งเริ่มหัวเราะได้หลังจากที่เจ็บปวดมา ได้พบกับอามาดะ
เพราะเขาพึ่งถูกเพื่อนที่สนิทที่สุดในชีวิตหักหลังมาไม่นาน และถึงแม้ว่าจะทำเหมือนไม่สนใจ แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ แบบนี้…
และนอกจากนี้จากการสนทนาเมื่อครู่ ฉันก็เห็นว่าอามาดะยังคงมีความรู้สึกกับรุ่นพี่ ฉันยังไม่รู้ว่าเธอจะมาทำให้รุ่นพี่กลับไปคบกับเธอได้หรือเปล่า
ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันกำลังกลัวอะไร
ฉันกลัวว่าเขาจะเลือกคนอื่นมากกว่าฉัน กลัวว่ารุ่นพี่เออิจิจะเลือกใครบางคนที่ไม่ใช่ฉัน จิตใจของฉันเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ฉันรู้ว่าเราทั้งสองไม่ได้อยู่ในสถานะที่สามารถแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของกันได้
กลัวเกินไป ฉันรู้ว่ามันไม่ถูก แต่ฉันกลับยืนอยู่หลังมุมเพื่อแอบฟังการสนทนาของทั้งคู่
※
“ไม่ใช่… ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่อยากกลับไปเหมือนเดิมสักนิด”
“พูดอะไรน่ะ?”
“ขอโทษนะ ฉันรู้ว่าฉันทำเรื่องแย่ๆ แต่นี่แค่สิ่งเดียวที่ฉันอยากพูด”
※
คำพูดแรกที่ฉันได้ยินคือการขอโทษของคุณอามาดะ ฉันเกือบจะโกรธทันที เพราะเธอไม่ควรมีสิทธิ์พูดอะไรแบบนี้
แต่รุ่นพี่เออิจิชะงักไปครู่หนึ่งแล้วตอบกลับด้วยสีหน้าไม่แสดงความรู้สึก
※
“ฉันนึกว่าฉันจะโกรธมากกว่านี้นะ แต่ที่จริงแล้ว…สิ่งที่ตรงข้ามกับความรัก คือการไม่สนใจล่ะมั้ง”
“เออิจิ… ถ้าเออิจิยอมให้อภัยฉัน… ฉันจะทำทุกอย่างให้เออิจิกลับมารักฉันอีกครั้ง”
※
“ความรักหายไปเพราะการไม่สนใจ” ถ้าคนที่ชอบพูดคำนี้กับคุณ คงไม่มีใครไม่ช็อก และคำพูดนี้ก็ทำให้ยามาดะดะคิดผิดไปจากสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อ
รุ่นพี่เออิจิที่ปกติเป็นคนดี ก็แสดงความผิดหวังอย่างชัดเจนจากคำพูดนี้ และน้ำเสียงของเขาก็กลายเป็นเย็นชาและไม่พอใจ
※
“มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก ฉันไม่อยากให้เราทั้งคู่ทำลายความทรงจำดีๆ ที่เรามีร่วมกันไปแล้ว ฉันคิดว่าเราควรหยุดคบกันไปเลยจะดีกว่า เพราะมันจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรา”
※
รุ่นพี่เออิจิเป็นคนที่ดีจริงๆ ถึงแม้ว่าเขาจะโดนทำร้ายแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธความทรงจำที่ดีๆ ร่วมกับเธอ
ถ้าเป็นฉันเอง ฉันคงอาจจะสาปแช่งความสัมพันธ์นั้นไปแล้ว แต่เขากลับพยายามกดความรู้สึกตัวเองไว้
แต่ในที่สุด เขาก็พูดออกมาอย่างเด็ดขาด
※
“ตอนนี้ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”
※
คำพูดนี้ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงทันที ฉันอาจจะคิดมากไป แต่ถ้ามันเป็นฉันล่ะก็ ฉันคงมีความสุขมาก
“หมายถึง… อิจิโจซัง?”
หลังจากที่อามาดะพูดคำว่า “ไม่เอา” ซ้ำหลายครั้ง เธอก็ทักชื่อของฉันออกมา
รุ่นพี่เออิจิไม่หันกลับมา แต่ก็ให้คำตอบ
“ฉันไม่คิดว่าเราควรพูดเรื่องนี้กันตรงนี้หรอก เพราะฉันคิดว่าอิจิโจซังควรจะได้ยินเรื่องนี้เป็นคนแรก”
แล้วรุ่นพี่เออิจิก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับ ขณะที่อามาดะยังคงร้องไห้อยู่บนพื้น.
