―มุมมองของมิยูกิ―
เออิจิพยายามฆ่าตัวตายหรอ?
เมื่อได้ยินเรื่องที่น่าตกใจนี้ ฉันก็เริ่มระลึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำในอดีต
ตอนที่ฉันนอกใจเออิจิไปกับรุ่นพี่คอนโดะ
เลือกที่จะยกเลิกงานฉลองวันเกิดของเออิจิ แล้วเลือกไปเดทกับรุ่นพี่คอนโดะแทน
หลังจากที่เขารู้ ฉันก็ทำร้ายเออิจิด้วยความกลัวและเห็นแก่ตัว
มันทำให้เออิจิถูกกลั่นแกล้ง และถูกบีบจนคิดจะฆ่าตัวตาย
“ฉันมันผู้หญิงที่แย่ที่สุดเลย”
ในที่สุด ฉันก็เข้าใจแล้ว… หรือจริงๆ ฉันก็รู้มาตลอด แต่ไม่ยอมรับความจริง เพราะมันน่ากลัวเกินไป ตอนที่ความจริงเรื่องนอกใจถูกเปิดเผย ฉันกลัวจะเสียทุกอย่างที่ฉันสร้างมาในฐานะคนดีและเพื่อน
แต่ตอนนั้นฉันโง่มาก เพราะด้วยการรักษาภาพลักษณ์ตัวเอง ฉันกลับทำร้ายสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
โดยไม่รู้ตัว ฉันกลับมาที่สวนสาธารณะที่เราเคยไปเล่นกัน
สวนที่เราเคยไปด้วยกันเมื่อเด็กๆ
ที่นี่เราเคยเล่นกันมากมาย ปีนบันไดสไลด์และนั่งบนชิงช้า คุยกันไปตลอดเวลา ขณะนั่งอยู่ที่ชิงช้าฉันก็คิดถึงอดีต
“โตขึ้นฉันจะเป็นเจ้าสาวของเออิจิ”
คำพูดของฉันตอนเรียนชั้นประถมปีที่ 1
“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป”
ตอนที่พ่อของเออิจิเสียชีวิตไป เขาก็เสียใจมาก ฉันปลอบเขาที่นี่
“ในที่สุดก็สารภาพรักแล้วนะ… ฉันก็รักเธอมาตลอด”
ความทรงจำที่สำคัญที่สุดของฉันหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับ Flash back ช่วงเวลานั้น ฉันได้รู้ว่า 10 ปีที่ฉันใช้ไปกับเออิจิเป็นช่วงเวลาที่มีค่าที่สุดในชีวิต แต่ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นไปนะ?
เออิจิอยู่ข้างๆ ฉันมาตลอด
แต่ฉันกลับหักหลังเขาเอง…
น้ำตาเริ่มไหลออกมาเมื่อเห็นป้ายประกาศเกี่ยวกับการรื้อถอนเครื่องเล่น “การรื้อถอนอุปกรณ์สำหรับการปรับปรุงจะมีการดำเนินการในช่วงเวลานี้” ซึ่งเป็นการทำลายความทรงจำทั้งหมดของฉันกับเออิจิ ไม่ว่าจะเป็นชิงช้า สไลด์ หรือเครื่องเล่นที่เราเคยเล่นด้วยกัน มันกำลังหายไป
“ฉันรักเธอมากๆ เลยนะ… ฉันรักเธอมาก… ฉันรักเธอมาก… ทุกอย่างมันหายไปเพราะฉัน”
ความจริงที่เจ็บปวดทำให้หัวใจของฉันยับเยิน
ฉันหักหลังเออิจิซึ่งเป็นคนอ่อนโยนที่สุดในโลก… ฉันควรตกนรกไปแล้ว ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะมีความสุข แล้วตอนนี้ฉันกำลังจะถูกรุ่นพี่คอนโดะทิ้ง แม่ของฉันก็เริ่มหันหลังให้ฉัน
มันโง่มากจริงๆ
ฉันไม่มีทางกลับไปในที่ที่อบอุ่นและมีความสุขนั้นได้อีกแล้ว
※
ฉันร้องไห้อยู่ในสวนสาธารณะจนหมดแรงและกำลังจะกลับบ้านที่ว่างเปล่า
ขณะที่เดินกลับบ้าน ฉันก็เห็นเงาคนที่ไม่ควรจะเห็นในฝูงชน
คนที่ฉันรักมากที่สุด
“เออิจิ?”
ฉันร้องเรียกเขาโดยไม่รู้ตัว แม้ว่าฉันจะไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้น
เออิจิมองมาที่ฉันด้วยท่าทางตกใจ ก่อนจะหันกลับมามองฉัน
“มิยูกิ?”
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความกลัว ไม่มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนเคย เมื่อเห็นแบบนั้น ฉันก็รู้ทันทีว่า ตอนนี้มันสายไปแล้ว…
※
“เออิจิเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน แต่… เขาเป็นแฟนที่ขี้บ่น และเป็นสตอล์กเกอร์ที่ใช้ความรุนแรง”
※
คำพูดที่ฉันพูดออกไปยังคงก้องอยู่ในหัวฉัน
“จะมาเยาะเย้ยฉันหรอ? เป็นเธอเองนะที่เคยบอกว่าอย่ามาพูดกับฉันอีก”
เสียงของเออิจิแปลกไปมาก เขาฟังดูเย็นชาและโกรธ
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าฉันทำร้ายเขามากขนาดไหน
“ไม่… ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมบ้าง”
ความสัมพันธ์ของเราที่เคยเป็นเพื่อนสมัยเด็กมันถูกทำลายไปแล้ว เสียงของเออิจิที่ระวังตัวเจาะลึกเข้าไปในใจฉัน
“เธอพูดอะไรน่ะ?”
คำพูดที่เย็นชาเหมือนมีน้ำหนักของก้อนหินทับหัวใจฉัน ฉันก้มหน้าลงและพูดเสียงสั่นๆ
“ขอโทษนะ ฉันรู้ว่าฉันทำผิดมากแค่ไหน แค่ขอโทษคงไม่พอ แต่ฉันแค่อยากบอกเธอแบบนั้น…”
เมื่อได้ยินคำขอโทษของฉัน เออิจิก็ถอนหายใจโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย
※
―มุมมองของเออิจิ―
ฉันรู้สึกตัวว่าฉันเย็นชาและโกรธขนาดไหน
ตอนนี้ฉันตระหนักแล้วว่า เพื่อนสมัยเด็กที่เคยสำคัญมากในชีวิตของฉัน ตอนนี้ไม่เหลือที่สำหรับเขาในหัวใจของฉันแล้ว
“ฉันคิดว่าฉันจะโกรธมากกว่านี้นะ แต่จริงๆ แล้ว… ความหมายตรงข้ามของความรักคือความไม่สนใจสินะ”
“เออิจิ… ถ้าเออิจิยกโทษให้ฉัน ฉันจะทำทุกอย่างที่นายต้องการ…”
ฉันคิดว่าไม่น่าจะเป็นการขอโทษที่จริงใจของมิยูกิ เพราะมันไม่สามารถเข้าถึงหัวใจของฉันได้เลย
ฉันไม่ต้องการคำขอโทษแบบนี้
“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก ฉันไม่อยากให้เธอมาทำลายความทรงจำของเราอีกแล้ว ฉันคิดว่าเราไม่ควรจะติดต่อกันอีกต่อไป มันจะดีกับทั้งสองฝ่าย”
หลังจากพูดออกไปแบบนั้น มิยูกิก็หยุดนิ่ง
“หะ…?”
ในขณะที่รู้สึกผิดเล็กน้อย ฉันพูดต่อไป
“ตอนนี้… ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“หมายถึง…อิจิโจซังหรอ?”
“…ฉันว่าฉันไม่ควรพูดตรงนี้หรอก เรื่องนี้ควรจะให้เจ้าตัวได้ยินเป็นคนแรก”
หลังจากนั้นฉันก็เดินจากเธอไป
“ไม่เอา ไม่เอา… เออิจิ… เออิจิ…”
เสียงของมิยูกิที่ร้องตามนั้นฉันไม่รู้สึกว่าต้องตอบรับเลย
ฉันเดินตรงไปข้างหน้าโดยไม่หันหลังอีก
