―มุมมองของไอ―
ฉันรีบเดินหนีจากบ้านของฉันไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับความรู้สึกผิดที่ทำตัวเกินเลยไป
เรื่องการพยายามฆ่าตัวตายของรุ่นพี่เออิจิที่ฉันไม่ควรพูดออกไป ฉันกลับไปบอกคุณมิยูกิ ทั้งๆ ที่เขาตั้งใจจะเก็บมันเป็นความลับ
ความรู้สึกของฉันมันพุ่งไปข้างหน้าและหยุดไม่ได้
“ก็เพราะว่าเขาคือคนที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้… เขาคนที่อ่อนโยนขนาดนี้และเกือบจะตัดสินใจฆ่าตัวตายจากความชั่วของคนอื่น แต่คนที่ทำเรื่องนั้นกลับทำตัวเหมือนเหยื่อ ฉันไม่อาจทนดูได้ คนที่อ่อนโยนขนาดนี้ไม่ควรถูกทำลายไปเพราะความน่ารังเกียจของคนอื่น”
ความรู้สึกผิดและความโกรธเต็มไปด้วยร่างกายของฉัน แต่มันก็แปลกที่ไม่มีความเสียใจเกิดขึ้น
รุ่นพี่เออิจิซึ่งเป็นคนดี คงจะถอยออกไปเอง ฉันรู้ดีว่าเขาจะเป็นแบบนั้น ฉันก็เลยพยายามที่จะเก็บเรื่องนี้กับมิยูกิตามเขา อย่างน้อยๆ ฉันก็ช่วยเขาได้บ้าง แม้ว่าใครจะเกลียดฉันหรือไม่ ฉันก็อยากยืนอยู่ตรงหน้าคนเหล่านั้นและตอบแทนบุญคุณรุ่นพี่ไปบ้าง
ถ้าเราไม่เจอกันบนดาดฟ้านั้น รุ่นพี่เออิจิคงจะตัดสินใจจบชีวิตตัวเองแล้ว คนนิสัยดีอย่างเขาคงไม่ควรจะตายโดยไม่มีใครรู้ เขาควรจะมีชีวิตอยู่ต่อไปและจากไปท่ามกลางครอบครัวที่รักและดูแลเขา
เขาคือคนที่มีสิทธิ์ที่จะมีความสุขต่างจากฉันที่ต้องเอาชีวิตคนอื่นไปแลกเพื่ออยู่รอด
เขามีหน้าที่ที่จะต้องมีความสุข เขาคือคนที่สมควรได้รับสิ่งนั้น
※
“ไอ มีความสุขมากๆนะ”
“ขอโทษนะ แม่ควรจะบอกลูกดีๆ มากกว่านี้ ขอโทษที่เป็นแม่ที่ไม่ดี และขอให้ยกโทษให้แม่ที่ไม่สามารถบอกได้ในตอนนั้น แม่รักลูกเสมอนะ”
“ไม่ต้องห่วงนะ แม่มั่นใจว่าเธอจะเจอคนที่รักลูกอย่างแท้จริง”
“แม่จะอยู่กับลูกตลอดไป ถ้ามีสิ่งหนึ่งที่แม่จะดีใจมากที่สุด ก็คืออยากเห็นลูกสวมชุดเจ้าสาว”
(TLN:จุก)
※
คำพูดสุดท้ายของแม่ที่ฉันพยายามจะไม่คิดถึงกลับกลับมาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า คำพูดที่ฉันหนีจากมันมาตลอดกลับดังขึ้นในใจ
ขอบคุณนะ แม่ ถึงแม้ว่าฉันจะเกือบยอมแพ้ไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจความหมายที่แม่สอนฉันแล้ว
ขอโทษที่พยายามหนี ขอโทษที่เลือกทางที่ง่ายกว่า
แต่ตอนนี้…
ฉันเจอคนที่ฉันชอบแล้ว คนที่ให้ความสำคัญกับฉันมากกว่าตัวเอง
“อยากเจอรุ่นพี่จังเลยค่ะ”
ฉันตระหนักถึงความรู้สึกที่มีให้เขาอย่างชัดเจน ความรักของวัยรุ่นมันเป็นแค่เรื่องชั่วขณะเท่านั้น ฉันเกลียดตัวเองที่เคยคิดว่าแบบนั้น
ฉันอยากเชื่อว่าความรู้สึกที่มีต่อเขาจะคงอยู่ตลอดไป
ฉันเดินกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของตัวเองด้วยความเร็ว แต่โชคชะตาก็ยิ้มให้ฉันในวันนี้
ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนโบกมืออยู่ไกลๆ เขาคือรุ่นพี่เออิ ฉันที่เพิ่งรู้จักความรักเลยเชื่อว่าความบังเอิญนี้คือโชคชะตา
“รุ่นพี่!!”
ฉันรีบวิ่งไปหาทันที ทั้งๆ ที่มันแค่บังเอิญ แต่เพราะฉันอยากเจอเขามากเลยเชื่อว่ามันคือโชคชะตา
“อิจิโจซัง บังเอิญจริงๆ เลย วันนี้ผมจะไปกินราเม็ง ถ้าสนใจไปด้วยกันไหม?”
เขายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ฉันจำได้ว่าเมื่อวานเขาบอกว่าไม่เคยไปทานราเม็งที่ร้านนี้มาก่อน
ฉันตื่นเต้นมากเลยตอบกลับไปทันทีโดยไม่คิดอะไร
“ได้เหรอคะ? อยากไปมากเลยค่ะ!!”
ความใจดีของเขาทำให้ฉันดีใจอย่างมาก
※
―มุมมองของเออิจิ―
วันนี้ฉันไปที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อพิมพ์บันทึกการเรียนที่ซาโตชิให้มา ในระหว่างทางฉันบังเอิญเจออิจิโจซัง และเราไปทานราเม็งด้วยกัน เธอบอกว่าเป็นลูกสาวของครอบครัวดีๆ เลยไม่เคยไปที่ร้านราเม็งแบบนี้มาก่อน
การที่เธอกินอาหารที่ฉันแนะนำไปทำให้ฉันรู้สึกมีความสุข
หลังจากพาเธอกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเธอแล้ว ฉันก็กลับบ้านของตัวเอง
“ดีใจที่เธอชอบนะ”
ฉันพึมพำในใจและเดินกลับไป ขณะที่เดินไปข้างหน้า ฉันเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเดินมา
มันไม่สามารถผิดพลาดได้
ความรู้สึกใจเต้นแรงไม่หยุด
เธอคนนั้นคือคนที่ฉันไม่อยากเจอเลย
“เออิจิ?”
ยามาดะ มิยูกิ แฟนเก่าของฉันยืนอยู่ตรงหน้า เธอเรียกฉันด้วยใบหน้าซีดเหมือนซอมบี้
เธอก็คือแฟนเก่าที่ฉันไม่อยากจะเจออีกแล้ว
TLN: น้ำตาคลอเลยครับ อนาคตมีเล่าเรื่องเกี่ยวกับแม่ของไอจังอีกครับ…แต่ถ้าจำไม่ผิดน่าจะอีกไกล
