– มุมมองของครูทาคายานางิ –
ในที่สุดผมก็มาอยู่ที่บ้านของอาโอโนะจนได้ ตอนแรกแค่ตั้งใจจะหาทานราเมนง่ายๆ แต่เมื่อดูโซเชียลของนักชิมวัยกลางคนที่ผมติดตาม ก็เห็นภาพชุดอาหารหอยนางรมทอดที่ดูน่ากินมาก ทำให้ผมเปลี่ยนใจมาที่นี่แทน
พูดตามตรง ในฐานะครู การไปเยี่ยมบ้านของนักเรียนอาจไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่ แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
“อ้าว ครูทาคายานางิ วันนี้มาทำอะไรเหรอคะ?” คุณแม่ของอาโอโนะยิ้มต้อนรับอย่างอบอุ่น เรามีการติดต่อกันอยู่เสมอ ทำให้ความไว้วางใจระหว่างเราค่อยๆ สร้างขึ้น เมื่อผมส่งอีเมลแจ้งเรื่องสอบเสริมวิชาภาคปฏิบัติของอาโอโนะที่กำหนดไว้เสาร์หน้า คุณแม่ยังตอบกลับด้วยว่า “ขอบคุณที่สละเวลาช่วยนะคะ ถ้ามีโอกาสเชิญแวะมาทานอาหารที่บ้านเราได้ทุกเมื่อ” วันนี้ผมจึงขอรับคำเชิญของเธออย่างเต็มใจ
บ้านของอาโอโนะเป็นร้านอาหารเล็กๆ ที่คุณแม่กับพี่ชายช่วยกันดูแลหลังจากที่คุณพ่อจากไปเร็ว ด้วยประสบการณ์จากการทำงาน ผมยิ่งเข้าใจว่าความมุ่งมั่นของพวกเขานั้นยิ่งใหญ่เพียงใด การทำงานหนักเพื่อดูแลธุรกิจครอบครัวและอาโอโนะ รวมถึงการสร้างความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างครอบครัวและโรงเรียนเป็นสิ่งสำคัญที่พวกเราต้องทำร่วมกัน
“วันนี้ขอมาเป็นลูกค้าบ้างครับ ขอชุดหอยนางรมทอดตามฤดูกาลครับ”
“งั้นแม่จะเพิ่มกะหล่ำปลีให้เป็นพิเศษนะคะ” คุณแม่ยิ้มอย่างใจดี เธอเป็นคนที่ตั้งใจอ่านรายงานของพวกเราอย่างละเอียด หากมีข้อสงสัยเธอก็จะส่งอีเมลมาสอบถาม ซึ่งผมก็ตอบกลับอย่างครบถ้วน มันช่วยสร้างความเชื่อมั่นระหว่างครอบครัวและโรงเรียนได้อย่างแท้จริง ผมสัมผัสได้ว่าเมื่อพูดคุยกันทางโทรศัพท์ น้ำเสียงของเธอก็นุ่มนวลขึ้นเรื่อยๆ
“คุณครูคะ ช่วยดูแลเออิจิด้วยนะคะ” พี่ชายของอาโอโนะออกมาจากครัวพร้อมซุปมินิสโตรนมาด้วย พี่ชายคนนี้เป็นคนจริงจังทำงานหนัก เขาตั้งใจทำงานเพื่อครอบครัวและดูแลน้องชายของเขามากขึ้นเรื่อยๆ แม้ผมจะค่อยๆ ได้กลับมาพูดคุยกับอาโอโนะเหมือนเดิมแล้วก็ตาม แต่ความห่วงใยของครอบครัวก็ยังคงอบอุ่นและเข้มแข็ง
“ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องนี้ผมจะช่วยเขาอย่างเต็มที่” จากบรรยากาศที่โรงเรียน ผมรู้สึกได้ว่าความสงสัยของเพื่อนๆ เกี่ยวกับอาโอโนะลดลง ส่วนหนึ่งอาจเพราะความน่าเชื่อถือของอิจิโจ ไอ เพื่อนสนิทของเขา และยังเป็นเพราะนิสัยดีของตัวอาโอโนะเองด้วย
เพื่อนร่วมชั้นเก่าบางคนยังอาจสงสัยในตัวอาโอโนะอยู่ แต่ก็มีนักเรียนอย่างเอ็นโดะที่ยินดีช่วยเขาในการทำการทดลองหลังเลิกเรียน เพราะเอ็นโดะเห็นว่า “อาโอโนะเป็นเพื่อนที่สำคัญ ผมอยากช่วยเขาเท่าที่ทำได้” เรื่องแบบนี้แสดงถึงความเป็นคนดีของอาโอโนะที่มีเพื่อนพร้อมช่วยในยามที่เขาต้องการ
“ขอโทษครับ ขอข้าวเพิ่มหน่อย” ชายร่างใหญ่ตะโกนขึ้น “ได้เลยค่ะ” คุณแม่ของอาโอโนะตอบกลับทันที ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างของชายคนนั้น และรู้สึกคุ้นๆ ใช่แล้ว เขาคือนักรีวิวอาหารในโซเชียลที่ผมติดตามอยู่ เมื่อกี้ยังเห็นภาพถ่ายของเขาอยู่เลย ยังอยู่ที่นี่สินะ
รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกกับความบังเอิญนี้ และขอบคุณที่ได้เจอเขา
ในวิดีโอรีวิวร้านก่อนหน้านี้ เขาพูดถึงเหตุการณ์ที่พบเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งถูกทำร้ายร่างกายเพราะเรื่องความรัก ผมไม่มั่นใจว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอาโอโนะหรือไม่ แต่นักรีวิวคนนี้เป็นคนที่ติดตามเรื่องราวในพื้นที่อย่างละเอียดและลึกซึ้ง
แม้จะเป็นความหวังริบหรี่ แต่หากสิ่งนี้ช่วยให้อาโอโนะพ้นจากความเข้าใจผิด ผมยินดีที่จะเสี่ยง
ผมลุกจากที่นั่งแล้วเดินไปหานักรีวิวคนนั้น
“ขอโทษนะครับ คุณคือ…?” ผมเอื้อมมือไปสู่ประตูแห่งความจริง
