—สถานีโทรทัศน์ท้องถิ่น—
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! งานเทศกาลราเมนที่เราตั้งใจจะถ่ายทอดสดถูกยกเลิกกระทันหันเนื่องจากลมแรง ผู้จัดงานบอกว่ามันอันตรายเกินไปที่จะจัดต่อน่ะ!”
“อะไรนะ!? แล้วเราจะทำยังไงดี? ช่องรายการห้านาทีนี้ว่างเปล่าซะแล้ว มีข่าวอื่นที่พอจะแทนได้มั้ย!?”
“ไม่มีเลยค่ะ…”
“บ้าจริง แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ในกรณีนี้คงต้องเจาะลึกข่าวอื่นแล้ว…”
“อ๊ะ! ผู้อำนวยการคะ พอมีไอเดียอยู่ค่ะ พอดีหน่วยดับเพลิงโพสต์วิดีโอนักเรียนที่ช่วยเหลือคนในสถานการณ์ฉุกเฉินลงในโซเชียลมีเดีย ตอนนี้ยอดวิวพุ่งสูงมากค่ะ ลองเอาข่าวนี้มานำเสนอไหมคะ? ได้ข่าวว่าพวกเขาช่วยเหลือคนแต่ไม่ยอมบอกชื่อแล้วหนีไป หน่วยดับเพลิงเลยกำลังตามหาตัวเพื่อมอบรางวัลให้ค่ะ”
“เยี่ยมเลยนะที่มีวิดีโออยู่แล้วแบบนี้ จะได้ไม่ต้องถ่ายใหม่ รีบขออนุญาตจากหน่วยดับเพลิงด่วนเลย พวกเขาน่าจะอนุญาตให้เราใช้เพราะจะได้เผยแพร่ในวงกว้างขึ้นด้วย”
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็วตามเวลาจริง
—ห้องพักตำรวจ—
“วิดีโอที่เราส่งไปให้หน่วยดับเพลิงถูกอัปโหลดขึ้นเรียบร้อยแล้ว ทำงานกันไวดีจริงๆ”
“อืม ได้ยินว่ามีอดีตประธานสภาท้องถิ่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย”
“ถึงว่าเรื่องนี้ถึงได้ขยับเร็วขนาดนี้”
“เฮ้ย มิโนวะ เป็นอะไรไป?”
“เปล่าครับ ผมแค่คิดว่าผู้ชายในวิดีโอดูน่าคุ้น เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนน่ะครับ”
“งั้นรึ รู้ตัวแล้วเหรอ?”
“ยังไม่ทราบชื่อครับ แต่จำได้ว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนมีเหตุการณ์เด็กหนุ่มถูกทำร้ายในย่านช้อปปิ้งนี่นา ใช่คนเดียวกันหรือเปล่าครับ?”
“อ๋อ เรื่องนั้นเหรอ จำได้ว่าผู้เสียหายหายไปเฉยๆ แล้วก็ไม่มีการแจ้งความด้วย มีแค่คลิปจากสตรีมเมอร์เท่านั้น”
“ใช่ครับ ถึงจะไม่ได้แจ้งความก็เถอะ แต่ผู้ชายในวิดีโอคล้ายคนเดียวกันนะครับ”
“จริงรึ ยังไงหมดพักแล้วลองไปเช็กดูอีกที เผื่อจะได้สร้างบุญคุณกับหน่วยดับเพลิงหน่อย”
—ประตูทางเข้าของโรงเรียนมัธยม (มุมมองของอุเอดะ)—
ให้ตายสิ วันนี้เป็นวันอาทิตย์แท้ๆ แต่โค้ชกลับสั่งให้มาซ้อมเพราะโมโหจากคะแนนการแข่งขันเมื่อวาน บรรยากาศยังคงอึดอัดตึงเครียด ส่วนรุ่นพี่คอนโดะก็ไม่มาซ้อม
อันที่จริงแล้วทุกคนไม่มีสมาธิและขาดพลังใจที่จะซ้อม ทุกคนต่างรู้สึกว่าการแข่งขันครั้งหน้าอาจจะล้มเหลว
“งั้นกลับกันเถอะ” เพื่อนพูดพลางเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า แล้วจู่ๆ เราก็ได้ยินเสียงหัวหน้าทีมตะโกนใส่มิทาดะ “เฮ้ มิทาดะ! อะไรของนายเนี่ย อธิบายมาให้เคลียร์!”
พวกเราต่างตกใจและรีบหันไปมอง เห็นตู้รองเท้าของมิทาดะเปิดออกและมีภาพถ่ายจำนวนมากตกเกลื่อนพื้น เป็นภาพที่ทำให้ทุกคนอึ้งพูดไม่ออก
“นายเองสินะที่เป็นคนทำ? แค้นที่ต้องเป็นเบี้ยให้คอนโดะจนไปแพร่ข่าวลือแบบนี้ ทำให้ชีวิตของพวกเราพังหมด แล้วนายก็ไปหัวเราะอยู่เบื้องหลังใช่ไหม?”
หัวหน้าทีมตะโกนใส่มิทาดะอย่างดุเดือด
“ไม่ใช่ ผมไม่รู้อะไรเลย ใครบางคนต้องแอบใส่ไว้ในนี้แน่ๆ ผมบริสุทธิ์นะ!”
คำพูดของมิทาดะทำให้ฉันนึกถึงเรื่องของอาโอโนะ พวกเราถูกใช้เป็นเครื่องมือของคอนโดะให้แพร่ข่าวและสร้างเรื่องร้ายๆ ทำให้ใครบางคนต้องเผชิญกับความทุกข์ ส่วนมิทาดะที่เคยกระตือรือร้นในการแพร่ข่าวลือกลับต้องรับเคราะห์กรรมที่เขาก่อไว้
“ใครจะเชื่อนายวะ ฉันไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว!” หัวหน้าทีมตะโกนก่อนจะจับตัวมิทาดะกระแทกเข้ากับตู้รองเท้าแล้วเดินจากไป ทิ้งให้พวกเรายืนอยู่ในบรรยากาศเงียบสงัดเหมือนงานศพ
“นี่ไม่ใช่ฟุตบอลที่ผมอยากจะเล่นเลย” มายาฮิระ นักเรียนปีหนึ่งพูดขึ้นเบาๆ พวกเราต่างหันไปมองเขาด้วยความตกใจ ปีหนึ่งไม่ได้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์นี้เลย พวกเขามองพวกเรารุ่นพี่ด้วยสายตาเย็นชาเหมือนเห็นสิ่งปฏิกูล
ให้ตายสิ ฉันไม่ได้เป็นคนผิด คอนโดะต่างหากที่ทำลายพวกเรา
มายาฮิระกับรุ่นน้องคนอื่นๆ ต่างเดินจากไปอย่างเงียบงัน ทิ้งไว้แต่ความสิ้นหวังและภาพถ่ายที่กระจัดกระจายอยู่ตรงหน้าพวกเรารุ่นพี่
