—มุมมองของมิยูกิ—
หลังจากล้มลงที่ตรงนั้น ฉันค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นเมื่อความรู้สึกหน้ามืดเริ่มหายไป และในที่สุดฉันก็ลุกขึ้นได้ โชคดีที่เออิจิกับคนอื่นๆ ไม่สังเกตเห็นอะไร
ฉันซื้อซุปที่อุ่นได้ง่ายจากร้านสะดวกซื้อ และกลับมาบ้านเพื่อลองกินมัน เวลาทานข้าวที่ควรจะเป็นเวลาที่สนุก กลับกลายเป็นแค่หน้าที่ที่ต้องทำไปเพื่อมีชีวิต ฉันกำลังคิดว่าเออิจิจะทำอะไรอยู่ตอนนี้ อาจจะนั่งทานข้าวที่ร้านอาโอโนะคิทเช่นอย่างสนุกสนาน หรือบางทีพวกเขาก็อาจจะไปที่ร้านหรูๆ กัน อาจจะเป็นคืนพิเศษสำหรับพวกเขาก็ได้…
ใจของฉันเหมือนจะพังทลาย ฉันหิวแต่กลับไม่อยากทานอะไรเลย
ในช่วงเวลานั้น โทรศัพท์ของฉันดังขึ้น
“ฮัลโหล มิยูกิค่ะ”
“อ้าว มิยูกิเองหรอ ตอนนี้ทำอะไรอยู่?”
“กำลังกินข้าวค่ะ…”
“เข้าใจแล้ว ก็แค่อยากจะคุยกับใครสักคนให้ใจสงบหน่อย”
ปกติแล้วคำชวนแบบนี้ ฉันคงตอบตกลงทันที แต่หลังจากที่รู้สึกไม่ไว้วางใจตัวเองแล้ว… ฉันรู้สึกได้เลยว่ามันไม่ถูกต้อง
เขารู้ดีว่าแม่ของฉันป่วยอยู่ แต่กลับไม่แสดงความเป็นห่วงเลยแม้แต่น้อย
“คือ… ฉันไม่ค่อยสบายค่ะ”
แล้วก็เหมือนกับว่าเขามองฉันแค่เป็นเครื่องมือหรือของเล่นที่ใช้แก้เหงาเท่านั้น
“ช่วยหน่อยเถอะ แค่สักครู่เอง ฟังฉันหน่อยนะ”
คำพูดของเขาทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้น
“ก็แค่คิดว่า… รุ่นพี่คอนโดะคงคิดว่าฉันเป็นแค่ของเล่นเท่านั้นเอง…ใช่ไหมคะ?”
ถ้าเป็นเออิจิ เขาคงจะเป็นห่วงแม่ของฉัน และใส่ใจสภาพจิตใจของฉันด้วย เขาคงจะรู้ทันทีเมื่อเห็นว่าฉันไม่ค่อยสบายและอาจจะมาเยี่ยมแม่ด้วย
แต่ฉันสูญเสียมันไปแล้ว
“หืม? ทำไมพูดอย่างนั้น?”
“รุ่นพี่ไม่เคยแสดงความเป็นห่วงฉันเลย แถมฉันยังเห็นภาพคุณอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วยังเข้าบ้านไปด้วยกันอีก”
“เอ่อ นั่นมัน… ภาพก่อนที่เราจะเจอกันนะ แล้วฉันก็เลิกกับเธอไปแล้ว จริงๆ แล้วฉันกำลังโดนก่อกวนอยู่ ภาพพวกนั้นมันถูกเอาไปเผยแพร่ในหมู่สมาชิกชมรมฟุตบอล ฉันแค่อยากจะปรึกษาเรื่องนี้กับเธอจริงๆ ตอนนี้ฉันก็ไม่ค่อยมีเวลา เลยพูดขึ้นมาแบบนี้ขอโทษนะ”
คำขอโทษของเขาฟังดูไร้ความหมายมาก
“งั้นเหรอคะ?”
“ใช่แล้ว เชื่อฉันเถอะ”
มันน่ารังเกียจจริงๆ ผู้ชายคนนี้
“แล้วทำไมในภาพนั้น แขนของคุณมีสายมิสซังกะที่ฉันทำให้คุณใส่อยู่ล่ะคะ? คุณจะบอกว่านั่นคือภาพเก่าได้ยังไง?”
“ห๊ะ…”
ในช่วงเวลานี้ฉันรู้สึกแย่กับตัวเองที่ยังคงแสดงความเป็นผู้หญิงออกมาได้แบบนี้ สายมิสซังกะที่ฉันทำให้เขาใส่ในตอนที่ชมรมฟุตบอลมีการแข่งขัน ก็ยังคงอยู่ในภาพนั้นอย่างชัดเจน
“อย่าโกหกเลยค่ะ”
เสียงของฉันเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“นั่น…คงเป็นการตัดต่อนั่นแหละ…”
ทั้งๆ ที่เคยรักเขามาก แต่มาตอนนี้แค่ได้ยินเสียงของเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกขุ่นเคืองแล้ว
“งั้นเหรอ?”
เหมือนเขากำลังยอมรับว่าเป็นภาพจริงแล้ว แต่กลับยังจะโกหกต่อไป
“…เฮ้อ” เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย จนทำให้ฉันเผลอพูดออกมา
“ห๊ะ?”
“ก็แบบนี้ไง คนอย่างแกที่มีปัญหาทางจิตใจเนี่ย มักจะทำตัวเป็นแฟนตลอด สร้างความยุ่งยากให้คนอื่น ฉันไม่ชอบหรอกนะ”
คำพูดนั้นเหมือนมีมีดเย็นๆ ปักเข้าที่ใจของฉัน ฉันรู้ดีว่าเขาคือคนแบบนี้ แต่การได้ยินมันจากปากเขามันก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี
“…”
“แล้วก็… จะบอกว่าเป็นการนอกใจอะไร? เราไม่ได้คบกันซะหน่อย จำไว้เลยนะ อย่ามาทำเป็นเหยื่อแบบนี้ล่ะ แกก็เป็นคนที่ก่อปัญหากับเออิจิเอง จากความสัมพันธ์ในอดีตระหว่างแกกับเขา แกต่างหากที่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปหมด เข้าใจไหม ผู้หญิงขยะ!”
หลังจากพูดจบ เขาก็วางสายไป
“ทำไมฉันต้องทิ้งทุกอย่างไปเพื่อคนแบบนี้… แต่ฉันทำไปแล้ว ย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้ว”
เสียงของฉันสะท้อนอยู่ในห้องที่เงียบเหงาและโดดเดี่ยว
