——————————
—มุมมองของคอนโดะ—
หลังจากแอบพบกับเอริเสร็จ ฉันก็กลับมาถึงบ้าน แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่เลย พ่อคงไปทำงาน ส่วนแม่คงออกไปไหนสักที่ ทั้งสองเป็นคู่รักที่เสแสร้งต่อกันจนใครๆ ก็รู้ดี
สำหรับฉัน ขอแค่ใช้งานพวกเขาได้ก็พอ เพราะถ้าฉันมีสถานะทางสังคมที่สูงพอ ฉันก็สามารถใช้ประโยชน์จากมันได้ ถ้าพ่อแม่ฉันยิ่งใหญ่ ทุกอย่างก็จะเป็นไปตามที่ฉันต้องการอยู่ดี แถมฉันยังมีพรสวรรค์ในด้านฟุตบอลและเรียนได้ดีพอสมควรด้วย
ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงสามารถเดินไปในเส้นทางนักฟุตบอลได้ และถ้าเลิกเล่น ฉันก็ยังสามารถสืบทอดบริษัทของพ่อได้ หรือถ้าพ่อก้าวหน้าทางการเมือง ฉันก็สามารถสืบทอดตำแหน่งต่อได้ นี่แหละ ข้อดีของระบบการสืบทอดในญี่ปุ่น
“ชีวิตฉันช่างราบรื่น ดั่งโลกที่ปูด้วยกลีบกุหลาบ เพราะเกิดมาในครอบครัวที่ดี นี่แหละชีวิตแบบง่ายๆ ที่แสนสวยงาม ขอบคุณจริงๆ ที่มีพ่อแม่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้”
ฉันพูดคำพูดเหล่านี้เพื่อขับไล่ความไม่สบายใจในใจตัวเองออกไป ในบ้านอันกว้างใหญ่ เสียงของฉันสะท้อนกลับมาเพียงลำพัง
จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์จากตู้โทรศัพท์สาธารณะ น่าสงสัย แค่โทรตรงมาหาก็น่าสงสัยแล้ว
ฉันเมินมันไป
แต่โทรศัพท์ก็ยังดังไม่หยุด
“รบกวนจริง ใครวะ!”
เมื่อรับสาย ฉันตะคอกกลับไปด้วยความโมโห เสียงประหลาดราวกับใช้เครื่องเปลี่ยนเสียงดังมาจากปลายสาย
“คอนโดะ แกจบเห่แล้ว” น้ำเสียงนั้นเหมือนตัวตลกที่เย้ยหยันฉัน ใช้เครื่องเปลี่ยนเสียงสินะ น่าขำสิ้นดี ฉันจะวางสาย…
“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันเป็นคนถ่ายรูปนั่นนะ”
มันเองสินะ ที่ตามรังควานฉันและทำให้ทุกอย่างยุ่งยาก
“แกเรอะ ที่เอารูปนั้นไปปล่อยในห้องชมรมฟุตบอลน่ะ ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้แกเด็ดขาด”
“ปล่อยงั้นเหรอ อ้อ ฉันแค่เผลอทำมันตกไว้หน้าห้องชมรมน่ะ”
“อย่ามาทำหน้าใสซื่อ!” คำพูดของฉันเริ่มหยาบคายขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าแกโกรธมากขนาดนี้ ก็ไม่แน่ว่าครั้งหน้า ฉันอาจเผลอทำมันตกในที่ไหนอีกก็ได้”
หมอนี่…
“อย่ามาทำเล่นกับฉันนะ ฉันจะจัดการแกให้ได้ พ่อฉันเป็นนักการเมืองนะ จะกวาดล้างปัญหาแค่นี้สบายๆ ครูหรือใครก็ตาม ฉันก็ทำให้เงียบได้ทั้งนั้น ทำมาตลอด แล้วจะทำอีก!”
น่าหงุดหงิดจริงๆ
“งั้น ฉันก็จะเริ่มลงมือแล้วนะ”
ยังไงมันก็แค่คำขู่
“ลองดูสิ ฉันจะหาตัวแกให้เจอแล้วอัดแกให้ยับ ฉันมันคนที่ถูกเลือกมาแล้ว จะทำอะไรก็ไม่มีใครกล้าห้าม ฉันจะสั่งสอนให้แกเสียใจที่มายุ่งกับฉัน”
“งั้นเหรอ น่าเสียดายที่ดูเหมือนแกจะคิดว่าไม่เคยทำผิดอะไรเลยสินะ”
“แน่นอนสิ ฉันคือคนที่ถูกเลือกมา”
“แล้วเรื่องที่ใส่ร้ายอาโอโนะ เออิจิล่ะ? ฉันอยู่ใกล้ๆ แกนะ คอยจับตาดูแกอยู่”
คำพูดนั้นยิ่งทำให้ฉันเดือดขึ้นไปอีก ทำไมหมอนี่ถึงรู้เรื่องเออิจิ เรื่องการใส่ร้ายเขามีแค่คนในชมรมฟุตบอลกับพวกผู้หญิงเท่านั้นที่รู้
“เออิจิเป็นแค่พวกอ่อนแอ ที่จะโดนคนแข็งแกร่งเหยียบย่ำ ไม่มีสิทธิ์จะปริปากบ่น”
ฉันวางสายและปาโทรศัพท์ลงกับพื้นจนหน้าจอแตกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนกับจิตใจของตัวเองที่แตกสลายไปพร้อมๆ กัน
ใช่แล้ว ฉันมันคือคนที่ถูกเลือกมา ทุกอย่างต้องไม่มีปัญหา ถึงแม้ว่าสมาชิกชมรมฟุตบอลจะเลิกตามฉัน แต่นี่มันแค่การสะดุดเล็กๆ ระดับโรงเรียนชั้นกลางที่ไหนก็ยังต้อนรับคนมีความสามารถแบบฉันอยู่ดี
ต่อให้ล้มเหลวในครั้งนี้ แต่ฉันจะต้องกลับมาชนะในมหาวิทยาลัยให้ได้
“ล้มเหลวเหรอ? ฉันจะล้มเหลวงั้นเหรอ?? ไม่มีทาง…”
ฉันถึงกับอึ้งกับการที่ตัวเองรู้สึกแง่ลบแบบนี้ได้
“ให้ตายสิ ให้ตายเถอะ!!”
——————————
—มุมมองผู้โทร—
“หมอนั่นนี่มันน่าสมเพชจริงๆ” หลังจากเดินออกจากตู้โทรศัพท์ ฉันถอนหายใจใส่ตัวตนที่เรียกตัวเองว่า “ราชา” ด้วยความสมเพช พร้อมกับเริ่มเดินหน้าแผนการขั้นต่อไป ฉันได้หว่านเมล็ดแห่งความหายนะไปหลายจุดแล้ว และตอนนี้ก็แค่รอให้มันงอกเงย
TLN: อย่างที่บอกครับ ว่างทั้งวัน เพราะงั้นเข้ามาดูทุก 20 นาทีได้เลย…..ล้อเล่นนะ ไม่ได้ถี่ขนาดนั้น ขอเวลาเล่นเกมส่วนตัวมั่ง????
