—มุมมองของมิยูกิ—
“อ่า…วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยสินะ”
ฉันนั่งซุกตัวอยู่คนเดียวด้วยความสิ้นหวัง รู้ตัวอีกทีก็เย็นมากแล้ว ฉันนั่งอยู่ในบ้านเงียบๆ ไร้แสงไฟและไม่ได้ปิดม่าน ตอนนี้ฉันโดดเดี่ยว ไม่มีใครสักคนที่พร้อมจะปลอบโยนฉัน
“ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง”
เออิจิและคุณป้าผู้ใจดีที่เคยอยู่เคียงข้างฉันตลอด ตอนนี้พวกเขาจากไปหมดแล้ว วันที่แม่กลับบ้านดึก ฉันก็จะไม่เหงาเพราะได้ไปบ้านเออิจิ ที่นั่นเต็มไปด้วยความอบอุ่นและให้ความรู้สึกเหมือนบ้านจริงๆ ครอบครัวของเขาต้อนรับฉันเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง แต่ฉันกลับทรยศความไว้ใจนั้น
แม่โกรธฉัน เพราะฉันทรยศคนที่เคยช่วยเหลือฉัน และสุดท้ายรุ่นพี่คนที่ฉันคบหา ก็แค่มองฉันเป็นแค่ของเล่น ฉันรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่ก็ยังหลงไปกับเขา ตอนนี้พอมองดูรูปนั้น ความรู้สึกตื่นเต้นในรักครั้งนี้กลับหายไปสิ้น ความเย็นชาท่วมท้นจนรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในร่างกายแข็งตัว
ฉันพูดอะไรกับเออิจิวันนั้นนะ…
—————
“ได้โปรด อย่าทิ้งฉันนะ ถ้ารุ่นพี่ทิ้งฉันไป ฉันอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ๆ”
“เออิจิเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็ก เขาน่ารำคาญ นิสัยเหมือนสตอล์กเกอร์ เป็นแฟนที่ใช้ความรุนแรง”
“ขอโทษนะ เออิจิ เราคงคบกันต่อไม่ได้แล้ว อย่ามาคุยกับฉันที่โรงเรียนด้วยนะ”
—————
เมื่อคิดถึงวันนั้น ความรู้สึกคลื่นไส้และความเกลียดตัวเองถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง ฉันยังจำได้ว่ารู้สึกผิด แต่วันนี้ความเกลียดตัวเองยิ่งทวีคูณ ตั้งแต่วันที่ฉันนอกใจไปหาผู้ชายอีกคน ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง
คลื่นไส้เข้ามาจนฉันแทบทนไม่ไหว
ทั้งที่เออิจิเป็นคนใจดีที่ฉันรัก ฉันเองที่เริ่มชอบเขาก่อนด้วยซ้ำ เออิจิเป็นรักครั้งแรกของฉัน ฉันพยายามเข้าใกล้เขาและสุดท้ายเราก็กลายเป็นคู่รักกัน
ฉันรักในความใจดีของเขา รักที่เขาชอบเขียนเรื่องราวอันอบอุ่น รักบรรยากาศของบ้านเขาที่ทำให้ฉันมีความสุข
แต่นั่นจะไม่มีวันหวนคืนมาอีกแล้ว หลังจากเรื่องวุ่นวายครั้งนั้น เออิจิไม่ได้กลับมาที่ห้องเรียนอีกเลย เขาถูกกล่าวหาด้วยความผิดที่ไม่ได้ก่อ ถูกคนในห้องกลั่นแกล้ง และมีถ้อยคำหยาบคายเขียนอยู่บนโต๊ะ แต่ฉันกลับไม่เคยหยุดเรื่องพวกนั้น ไม่สิ ฉันเองก็มีส่วนร่วมในการทำร้ายเออิจิด้วย
ฉันเคยเรียกเออิจิว่าเป็นสตอล์กเกอร์ เคยกล่าวหาว่าเขาทำร้ายฉัน ทั้งที่เออิจิไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย ที่จริงแล้วคนผิดคือฉันต่างหาก
ฉันมันแย่ที่สุด วันเกิดแฟนตัวเองแท้ๆ แต่กลับไปนอกใจเขา สิ่งที่ควรจะโดนประณามไม่ใช่เออิจิ แต่เป็นฉันเองต่างหาก
ฉันพยายามออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อหาอะไรทาน แต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อเห็นภาพคู่รักคู่หนึ่งเดินผ่านไป
คนที่เดินยิ้มแย้มอยู่ตรงนั้นคือเออิจิ ข้างๆ เขาคือ อิจิโจ ไอ ไอดอลประจำโรงเรียนที่ดูสวยงามไม่แพ้ใคร แม้แต่ฉันที่เป็นผู้หญิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงเสน่ห์ของเธอ เธอแต่งตัวสวยราวกับกำลังเดทกับคนรัก
เออิจิเองก็มีรอยยิ้มอ่อนโยนแบบที่เคยมีให้ฉันเช่นกัน ฉันซ่อนตัวเพื่อไม่ให้พวกเขาเห็น
“ขอบคุณมากนะคะ วันนี้สนุกมากกับการเดทครั้งแรก” อิจิโจ ไอ พูดพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนมีความสุข
“ดีใจนะที่เธอรู้สึกแบบนั้น”
“ครั้งหน้า…ช่วยรอฉันด้วยนะคะ ถึงจะช้าไปนิด แต่ขอฉลองวันเกิดให้หน่อยได้ไหมคะ?”
“เอ๋? เธอรู้วันเกิดฉันได้ยังไง?”
“แม่ของรุ่นพี่บอกฉันค่ะ วันนี้รุ่นพี่ทำให้ฉันมีความสุขมาก ก็เลยอยากจะตอบแทนบ้าง”
เสียงของอิจิโจ ไอน่ารักเหมือนเด็กสาวที่มีความรัก รอยยิ้มของเธอเปี่ยมไปด้วยความน่ารักและอ่อนหวาน จนฉันที่เป็นผู้หญิงยังต้องใจเต้น
“ขอบคุณนะ ฉันก็จะรอเช่นกัน”
ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีที่ยืนอีกต่อไป เออิจิอยู่กับอิจิโจ ไอ เขาได้รับการยอมรับจากแม่ของเขา และกำลังวางแผนฉลองวันเกิดร่วมกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของฉัน ตอนนี้กลายเป็นของเธอไปหมดแล้ว
ด้วยความสิ้นหวังและอาการอ่อนเพลีย ฉันเริ่มเวียนหัวและหายใจติดขัด ร่างกายเหมือนจะหมดเรี่ยวแรง ฉันร้องไห้เงียบๆ โดยไม่ให้ใครได้ยิน
แม้จะรู้สึกว่ามีหินหรือดินเลอะอยู่ในปาก ฉันก็ไม่สนใจที่จะหยุดร้องไห้
เพราะนรกที่แท้จริง เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
TLN: วันนี้จบแค่นี้นะครับ ง่วง+เหนื่อยแล้วครับ แต่พรุ่งนี้ว่างทั้งวันครับ รออ่านต่อได้เลย
