—ห้องชมรมฟุตบอล (มุมมองของอุเอดะ)—
ผลของการแข่งขันฝึกซ้อมจบลงด้วยความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ เราแพ้ทีมที่อ่อนกว่าด้วยคะแนน 4 ต่อ 1 โค้ชโกรธจัดจนโยนขวดน้ำใส่พื้นระหว่างการประชุมทีม แต่เราไม่ได้มีเวลามาสนใจเรื่องนั้น เพราะตอนนี้ชมรมของเราเหมือนกำลังจะล่มสลายอย่างช้าๆ ถ้ามีใครทรยศพวกเราแล้วล่ะก็ ความจริงเรื่องที่เราทำกับอาโอโนะจะต้องถูกเปิดเผย หากเป็นเช่นนั้น พวกเราอาจจะถูกลงโทษทางวินัยและอาจถึงขั้นถูกขับออกจากโรงเรียน
—————
คำพูดของครูทาคายานางิ
“เรื่องนี้เป็นสิ่งที่พวกแกต้องรับผิดชอบด้วยชีวิตของตัวเอง คิดไม่ออกจริงๆ หรือไงว่าทำไม? ครูตั้งใจจริงกับเรื่องนี้ จำคำพูดนี้ไว้ให้ดี!”
—————
คำพูดของครูทาคายานางิทำให้ความกลัวถาโถมเข้ามาในใจฉัน เมื่อถูกสอบสวนครั้งก่อนฉันยังสามารถแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรและหนีออกมาได้ แต่ครั้งนี้ดูจะไม่ง่ายอย่างนั้น คนที่ถ่ายรูปพวกนั้นอยู่ที่ไหนกันแน่ และเมื่อไหร่ที่มันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกครู? ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้อความอันแยบยลที่พวกเราใช้ในการกล่าวหาอาโอโนะก็จะเริ่มมีช่องโหว่ แล้วเราจะหนีการสอบสวนครั้งถัดไปไปได้อย่างไร
หลังจากโค้ชสั่งยกเลิกการประชุม ทีมก็แยกย้ายกันไป แต่บรรยากาศในห้องยังคงหนักอึ้ง
“เรื่องนี้มันปิดไว้ไม่ได้หรอก มันต้องถูกเปิดเผยสักวันหนึ่งแน่”
ฉันเผลอพึมพำออกมา แล้วอันดะที่อยู่ห้องเดียวกันก็มองฉันด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“เดี๋ยว นายคิดจะทรยศพวกเราใช่ไหมเนี่ย?” อันดะขึ้นเสียงด้วยความตกใจ
รุ่นพี่มิสึดะและหัวหน้าทีมก็เริ่มเข้ามาล้อมรอบฉัน สมาชิกคนอื่นๆ ก็มองมาด้วยสายตากดดัน
“เปล่า ฉันไม่ได้จะทรยศ…แต่แค่รู้สึกว่าเราจะหนีการสอบสวนครั้งนี้ไปได้ยาก” ฉันตอบกลับอย่างหวั่นวิตก
“อย่ามาล้อเล่นนะ! แกกับอันดะนั่นแหละที่เป็นคนทำลายโต๊ะของอาโอโนะ แต่กลับมาโทษพวกเราทำไม!”
รุ่นพี่มิสึดะคว้าเสื้อฉันไว้แน่น
“แต่ว่ารุ่นพี่ก็เป็นคนที่บอกให้ทำ…”
“หุบปากน่า! นี่แกกล้าขึ้นเสียงกับรุ่นพี่หรือไง แกนั่นแหละที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมด ถ้าไม่อยากถูกซัดทอดความผิดก็รีบไปตายซะ จะได้จบๆ ไป”
“อะไรนะ…!”
ฉันคิดว่าคงมีใครมาช่วยห้าม แต่กลับไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่คิดจะห้ามปราม มีแต่สายตาที่จ้องมองฉันราวกับฉันเป็นคนผิดทั้งหมด หัวหน้าทีมพูดขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย
“พอเถอะ มิสึดะ เข้าใจไหมอุเอดะ นายต้องเข้มแข็งไว้ ถ้านายอ่อนแอ มันก็จะพาให้เราทุกคนจบเห่ไปด้วย”
ทำไมถึงต้องเป็นฉันที่ถูกกล่าวโทษ? หัวหน้าทีมเองก็เป็นคนปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับอาโอโนะออกไปด้วยซ้ำ แล้วทำไมถึงมีแต่ฉันที่ผิด?
“ครับ…” ฉันยอมจำนนต่อแรงกดดันรอบข้าง
“ตอนนี้เราต้องหาตัวคนที่ถ่ายรูปพวกนั้นให้เจอ ถ้ามันเป็นพวกในทีมของเราก็แย่แน่” หัวหน้าทีมถามทุกคนในห้อง แต่ไม่มีใครยอมรับ
“รุ่นพี่ เราต้องรีบหาตัวคนที่ถ่ายรูปพวกนั้นให้เจอและทำให้มันหุบปาก ไม่งั้นพวกเราทุกคนจะพังกันหมด พวกปีหนึ่งก็น่าสงสัยนะครับ”
อันดะหันไปหาหนึ่งในเด็กปีหนึ่งด้วยแววตากลัวและเค้นถามออกไป
“นี่อิชิงามิ! แกนั่นแหละเป็นคนปล่อยข่าวเกี่ยวกับรุ่นพี่คอนโดะไม่ใช่หรือไง?”
สมาชิกปีหนึ่งอิชิงามิพยายามปฏิเสธด้วยความลุกลี้ลุกลน เขาโทษเพื่อนอีกคนต่อเพื่อเบี่ยงเบนความผิด
ตอนนี้บรรยากาศในชมรมฟุตบอลเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและความเกลียดชัง ทุกคนพยายามโยนความผิดไปให้คนอื่นเพื่อปกป้องตัวเอง ชมรมของพวกเราล่มสลายลงแล้ว
——————————
—มุมมองของเอ็นโดะ—
หลังจากจบการแข่งขันฟุตบอล ฉันก็แอบนำรูปภาพใส่ลงไปในกล่องจดหมายของอามาดะแล้วรีบออกจากที่นั่น พวกนั้นคงกำลังตกอยู่ในสภาพโกลาหลและหวาดระแวงอย่างหนัก ไม่มีทางที่พวกนั้นจะมาถึงฉันได้อีกแล้ว เมื่อจิตใจพวกนั้นเต็มไปด้วยความหวาดระแวง พวกมันจะเชื่อในสิ่งที่ง่ายและสะดวกสำหรับตัวเองเท่านั้น
“มิสึดะ นายมันแค่ลูกน้องของคอนโดะ ก็ขอให้ลงนรกไปพร้อมๆ กับเจ้านายของนายเถอะ”
ฉันถือซองที่มีรูปภาพอีกหลายใบในมือ แล้วเดินหน้าสู่แผนการถัดไป
