การไปช้อปปิ้งครั้งนี้ เราเดินเล่นในร้านขายของใช้ในห้างใกล้สถานี
“นี่เป็นครั้งแรกที่มาร้านพวกนี้เลยนะ แต่มันก็สนุกดีเหมือนกัน”
แม้ร้านจะเต็มไปด้วยลูกค้าผู้หญิง แต่สำหรับผู้ชายอย่างผมก็มีอะไรน่าสนใจ อย่างเช่น เครื่องนวดมือ หมอนบีดนุ่มๆ ไปจนถึงเกลืออาบน้ำและขนมแปลกๆ
“ใช่มั้ยคะ ฉันเองก็ชอบเดินดูพวกร้านแบบนี้เวลาว่างค่ะ เพราะมีของแปลกๆ เยอะแยะเลย”
อิจิโจซังยิ้มอย่างร่าเริง ขณะที่หยิบเกลืออาบน้ำและสมุดบันทึกน่ารักๆ ใส่ตะกร้า
“มีของแปลกตาที่ไม่เคยเห็นเยอะไปหมด ได้เห็นอะไรใหม่ๆ นี่ก็ดีจริงๆ”
ในโซนสินค้าต่างประเทศ มีขนมและน้ำอัดลมแบบอเมริกันวางขายด้วย ผมเลยลองซื้อโค้กเชอร์รี่มาดื่มดู ช่วยให้ได้เปิดโลกใหม่ๆ โดยที่ถ้ามาคนเดียวก็คงไม่คิดจะลองอะไรแบบนี้
“ดีใจที่สนุกนะคะ!”
เธอยิ้มด้วยความพอใจ
——————————
ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็น ซึ่งก็ดูเป็นเวลาที่เราควรจะแยกย้ายกันไปแล้วในฐานะนักเรียนม.ปลายที่ดี แม้ผมจะไม่รู้ว่าพ่อแม่ของอิจิโจซังเป็นคนแบบไหน แต่ก็รู้สึกลังเล
“รุ่นพี่คะ แล้วต่อจากนี้เราจะทำอะไรดี?”
เธอดูลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถามผม
“แล้วแต่เลย จะไปกินข้าวเย็นที่บ้านฉันเหมือนเคยก็ได้นะ ทั้งแม่กับพี่ก็คงดีใจนะ”
“เป็นคำชวนที่น่าสนใจค่ะ แต่ฉันก็ได้กินข้าวที่บ้านพี่บ่อยแล้ว วันนี้ขอปฏิเสธดีกว่า”
“งั้นเหรอ…”
ผมแอบรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันต่ออีกหน่อย
“อย่าทำหน้าเสียดายแบบนั้นสิคะ งั้นรุ่นพี่มาที่บ้านฉันบ้างดีไหม? ฉันไปบ้านพี่รุ่นบ่อยเกินไปแล้วนะคะ”(TLN:????)
“อุ๊บ!”
คำชวนกะทันหันทำให้ผมเผลอส่งเสียงแปลกๆ ออกมา
“อีกอย่าง ตอนนี้พ่อบ้านก็ไม่อยู่ด้วยนะคะ งั้นก็จะไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย”(TLN:????????)
อิจิโจซังพูดด้วยท่าทีหยอกล้อ
“เอ่อ แบบนี้มันไม่ดูแปลกไปหน่อยเหรอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำไง?”
“แหม รุ่นพี่คะ แค่นี้ทำหน้าแดงซะขนาดนั้น สนุกดีจังค่ะ แล้วก็ ฉันอยู่คนเดียวนะคะ ไม่มีอะไรต้องกังวลเรื่องพ่อแม่หรอกค่ะ”
ดูเหมือนเธอจะสนุกกับการแกล้งผมต่อไป แต่การกระทำของเธอทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความเศร้าในครอบครัวของเธอ
“งั้น ฉันไปด้วยก็แล้วกัน”
“เอ๊ะ!”
แม้เธอจะกล้าเชิญ แต่ดูเหมือนจะรับมือไม่เก่งนักเมื่อผมตอบตกลงบ้าง
“อิจิโจซังเองก็หน้าแดงนะ”
ผมแกล้งเธอกลับบ้าง เธอทำหน้าเขินก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“อย่ามาแกล้งสิคะ ไปกันเถอะ”
เธอดึงแขนผมเบาๆ เพื่อพาผมไปที่บ้าน
“ถ้าเป็นรุ่นพี่ล่ะก็ จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ”(TLN:????????????)
เสียงเธอแผ่วเบา แต่ผมก็ได้ยินชัดเจน
——————————
— มุมมองของคอนโดะ —
ผมออกจากบ้านของเอริ เธอเป็นผู้หญิงที่เริ่มใช้ชีวิตคนเดียวหลังถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง และกลายเป็นว่าผมมักมาที่นี่เพื่อกินข้าวเย็นในวันที่หิว แต่อย่างว่า เอริเป็นคนที่เอาแต่ใจ ขึ้นๆ ลงๆ ตามอารมณ์ เลยจัดการลำบาก แต่ก็เป็นผู้หญิงที่ใช้ประโยชน์ได้ดี ผมเลยจะคบไว้แบบนี้ไปก่อน ขณะที่เดินกลับบ้าน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“คอนโดะคุง พอมีเวลาไหม?”
สายโทรมาจากคนที่ผมสนใจอยู่ คนที่แนะนำมิยูกิให้ผมรู้จัก
“อืม มีอะไร?”
“ไม่มีอะไรสำคัญหรอก แค่ถามว่าพรุ่งนี้มีนัดอะไรหรือเปล่า ถ้ายังไงมาเจอกันหน่อยได้ไหม?”
ดูเหมือนยัยนี่จะหลงผมอีกคนแล้ว
“ได้สิ มีอะไรรึเปล่า?”
“ก็ฉันช่วยนายจัดการเรื่องอาโอโนะจนพังไม่เป็นท่าเลยนะ อย่างน้อยก็อยากเจอนายบ้างไงล่ะ”
“เธอนี่ก็พูดอะไรตลกดีนะ หลังจากหักหลังรุ่นน้องในชมรมที่เอ็นดูมาโดยตลอดน่ะ”
“ก็เพราะมันเป็นคำขอของนายไงล่ะ ฉันตั้งใจเต็มที่เลยนะ”
เสียงออดอ้อนของเธอทำให้ผมรู้สึกสนุก
“โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ คุณหัวหน้าชมรมวรรณกรรม”
TLN: ตัวร้ายอีกตัวคร้าบบบ~~
พอดีไปเห็นเม้นๆนึง เลยนึกขึ้นได้ครับว่ามิยูกินี่ สภาพเดียวกับคำสอน(?)นี้เลยครับ ถ่ายมาจากนิยายเล่มนึงที่ผมมีพอดี
[ถ้าภาพไม่ขึ้น: “โซเฟียจังเนี่ย สุดท้ายก็เอาแต่คิดเรื่องของตัวเอง รักแต่ตัวเอง ก็เลยไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่นเลย ตอนนี้เองก็เช่นกัน ถึงเธอจะบอกว่าตัวเองน่ารังเกียจจัง—ด้วยท่าทางน่าเลื่อมใสอยู่ก็จริง แต่นั่นคือการเสแสร้งให้เหมือนเกลียดตัวเองเท่านั้นแหละ ทำตัวเหมือนรู้สึกผิด เพื่อบอกว่าฉันรู้สึกผิดแล้ว เพราะงั้นไม่ผิด เธอแค่อยากทำให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูกแค่นั้นเอง”]
