หลังจากดูหนังจบ ฉันกับอิจิโจซังไปทานมื้อกลางวันที่ร้านคาเฟ่ใกล้ห้างสรรพสินค้า ฉันเป็นลูกชายของร้านอาหารตะวันตก ชอบร้านบรรยากาศดีๆ อยู่แล้ว เลยพาเธอไปที่คาเฟ่สไตล์ฮาวาย
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาคาเฟ่สไตล์ฮาวายเลยนะคะ บรรยากาศดูแปลกใหม่และเก๋มากค่ะ”
ร้านนี้แม่ฉันก็ชอบมาบ่อยๆในวันหยุด
“ที่นี่มีข้าวหน้าไข่ลาวาสไตล์ฮาวายกับแพนเค้กที่อร่อยมาก”
เราสั่งข้าวหน้าไข่ลาวาแล้วก็แพนเค้กมาทานด้วยกัน เมนูกุ้งอบกระเทียมก็เด็ด แต่เพราะเป็นเดทเลยต้องยั้งไว้ก่อน
ตอนที่ตกลงนัดเดท ฉันนึกถึงร้านนี้เลยจองไว้ก่อนล่วงหน้า โชคดีเพราะช่วงวันหยุดร้านคนแน่น การจองล่วงหน้าทำให้เราไม่ต้องรอ
“แต่พี่เนี่ย ดูเหมือนจะคล่องเรื่องเดทมากนะคะ ทำตัวเหมือนชำนาญการเลยค่ะ พอฉันเห็นว่าร้านคนแน่นก็กังวล แต่พี่แค่บอกชื่อแล้วได้โต๊ะเลย บอกตรงๆ ว่าประทับใจมากค่ะ”
“ก็ประมาณนี้ล่ะนะ”
เพราะแม่กับแฟนเก่าทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรมามากมาย ถึงตอนนี้เรื่องแฟนเก่าจะเป็นฝันร้าย แต่ประสบการณ์ที่ได้มาก็มีประโยชน์ไม่น้อย
“ได้เห็นมุมนี้ของพี่ก็ดีใจนะคะ แล้วยังเสนอให้แชร์ของหวานด้วย สำหรับผู้หญิงแล้ว นี่เป็นอะไรที่ถูกใจมากเลยค่ะ”
อ้อ แม่ก็เคยบอกว่าผู้หญิงหลายคนอยากกินของหวานแต่ก็กลัวแคลอรี ถ้าแบ่งกันก็จะดี
“ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันก็อยากกินเหมือนกัน”
ในสถานการณ์แบบนี้ไม่ต้องพูดมาก แค่ทำตัวสุภาพเป็นพอ
“ขอบคุณค่ะ”
อิจิโจซังยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เหมือนเธอจะรู้ว่าฉันใส่ใจเธอขนาดไหน
เราใช้เวลาทานอาหารอย่างมีความสุข อาหารกับอิจิโจวซังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก
หลังจากทานอาหารเสร็จ เราออกมาข้างนอก เตรียมไปดูของที่ห้างใกล้สถานี เธออยากดูของแต่งบ้าน
แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด
ชายชราคนหนึ่งเดินผ่านเราพลางจับหน้าอกอย่างเจ็บปวดก่อนจะล้มลง
อิจิโจซังอึ้ง มองฉันด้วยความเป็นห่วง
ชายชราคนนั้นหายใจอย่างลำบากและหมดสติไป สถานการณ์นี้ไม่ดีแล้ว
ฉันนึกถึงการฝึกอบรมช่วยชีวิตที่ได้ตอนทำงานพิเศษในช่วงปิดเทอม ก็นึกถึงหน้าพนักงานดับเพลิงที่เคยสอนการช่วยเหลือไว้ ฉันจำวิธีที่พวกเขาสอนมาได้
“แย่แล้ว อิจิโจซัง ไปหาเครื่อง AED ให้ที”
สิ่งแรกที่ต้องทำคือช่วยชีวิตชายคนนี้ให้เต็มที่
“แต่เครื่องอยู่ที่ไหนคะ…”
เธอมีสีหน้าซีดเผือด ยืนนิ่งด้วยความตกใจ
“มีสถานีตำรวจใกล้ๆ นี่อยู่ เครื่อง AED น่าจะมีที่นั่น ถ้าไม่มีตำรวจก็น่าจะรู้ว่ามีที่ไหน หรือไม่ก็ในร้านสะดวกซื้อหลายๆ ที่ก็มี ฉันจะเรียกรถพยาบาลและดูแลคุณลุงให้เอง”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
เธอรีบวิ่งไปทางสถานีตำรวจ
ฉันทำตามที่เคยเรียน ตรวจสอบสติของคุณลุงและขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง
ชายใจดีคนหนึ่งช่วยโทรเรียกรถพยาบาลให้ ฉันพยายามช่วยชีวิตชายชราด้วยความทุ่มเท
อิจิโจซังกลับมาพร้อมกับตำรวจและเครื่อง AED จากนั้นพยาบาลที่อยู่ในวันหยุดก็เข้ามาช่วย
ไม่ค่อยจำเหตุการณ์ในช่วงสองสามนาทีต่อจากนั้นได้เท่าไร
(TLN: ถือว่าเป็นคนกล้าทำมากนะครับ แค่เคยเรียนมาแต่เลือกที่จะกล้าเข้าไปช่วย อย่างผมก็เคยอบรมตั้งหลายที แต่ก็ไม่เคยคิดว่าถ้ามีคนล้มตรงหน้า ผมจะเขาไปช่วยเขาเลย)
— ที่โรงเรียน —
“คุณทาคายานางิ ขอโทษจริงๆ ที่รบกวนในวันหยุด”
ผู้อำนวยการกล่าวอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรครับ ผมตั้งใจมาคุมชมรมซ้อมพอดี เพราะใกล้จะแข่งแล้ว”
ฉันเป็นที่ปรึกษาชมรมหมากรุกและตั้งใจจะมาดูการซ้อมในวันหยุด
“ขอบคุณที่ติดต่อมาเร็วเช่นนี้”
รองผู้อำนวยการพูดต่อ ตามปกติเราควรประชุมกันตั้งแต่เมื่อวาน แต่ผู้อำนวยการติดงานนอกโรงเรียน เลยต้องประชุมด่วนวันนี้
“แต่ถ้าคนที่ถ่ายรูปเป็นนักเรียน ต้องรีบหาตัวและดูแลทันที”
ผู้อำนวยการพูดด้วยความกังวล
“ใช่ครับ พวกเขาอาจอยู่ในอันตราย และถ้าเรื่องนี้รู้ถึงนักกีฬาฟุตบอล พวกนั้นอาจพยายามตามหาตัวผู้ถ่ายและทำร้ายได้”
รองผู้อำนวยการพูดพลางกุมหัว สถานการณ์แบบนี้คงเป็นสิ่งที่แย่ที่สุด
“ทาคายานางิ คุณมีความคิดอะไรบ้างหรือเปล่า? ฉันไม่อยากให้นักเรียนคนไหนต้องบาดเจ็บอีก”
ผู้อำนวยการมีสีหน้าเป็นห่วงจริงๆ
“ครับ ผมได้ทำการสอบสวนบางอย่างเมื่อวาน พบว่าคนที่ลาป่วยเมื่อวานมีทั้งใกล้ชิดกับคอนโดะและอามาดะ ถ้าใครสักคนมีความโกรธแค้นลึกๆ กับพวกนั้น หรือเป็นเพื่อนของอาโอโนะ พวกนี้น่าจะมีแนวโน้มสูง ผมคัดรายชื่อผู้ต้องสงสัยจากคนที่อยู่ในเงื่อนไขนี้เรียบร้อย”
ฉันส่งรายชื่อนักเรียนที่น่าจะเกี่ยวข้องให้ฝ่ายบริหารดู เราต้องหาตัวผู้ถ่ายให้ได้และปกป้องพวกเขา
