— หน้าโรงหนัง (มุมมองของเออิจิ) —
“สนุกมากเลยนะคะ”
รุ่นน้องพูดออกมาอย่างตื่นเต้น
“ใช่เลย ฉากสงครามเวียดนามนั่นทำเอาฉันร้องไห้ทุกครั้งเลยล่ะ”
หนังเรื่องนี้ได้รับรางวัลมากมาย แม่ฉันก็มีบลูเรย์ของหนังเรื่องนี้ในคอลเล็กชัน ฉันเคยยืมดูซ้ำๆ หลายครั้ง
มันเป็นหนังที่ดีมาก ถึงแม้จะดูในบลูเรย์ก็ได้อรรถรส แต่พอได้มาดูในโรงยิ่งรู้สึกเข้าถึงเนื้อหาสุดๆ
“ตอนจบมันทำให้รู้สึกเหงาหน่อยๆ แต่ฉันชอบตรงที่มันเป็นเหมือนชีวิตของคนคนหนึ่งจริงๆ เป็นหนังที่ดูแล้วรู้สึกมีความสุขมากค่ะ ดีใจจริงๆ ที่ได้มาดูด้วยกัน”
อิจิโจซังยิ้มอย่างพอใจ คิดขึ้นมาได้ว่าเธอเคยคุยเรื่องหนังกับแม่ฉันด้วย แม่ฉันเองก็ชอบดูซีรีส์และหนังต่างประเทศมากจนถึงขนาดติดตั้งบริการสตรีมมิ่งไว้ที่ห้องพัก พอคิดถึงช่วงเวลาที่ไม่มีบริการแบบนี้ ต้องเช่าวิดีโอหรือดีวีดีทุกสัปดาห์แล้วดูในช่วงเวลาที่ว่างบ้างไม่ว่างบ้าง
“เป็นหนังที่ฉันเกิดไม่ทันจริงๆ ถ้าไม่ได้มีโอกาสแบบนี้ก็คงไม่ได้มาดูในโรงแน่ๆ”
ไม่คิดเลยว่าจะได้ดูหนังบนจอใหญ่ขนาดนี้
“ช่วงโควิดที่หนังใหม่ๆ ยังฉายไม่ได้ โรงหนังเลยจัดรอบฉายหนังเก่าๆ มาทดแทน เพราะมีคนเรียกร้องให้เอาหนังดังๆ กลับมาฉายใหม่อยู่ ตอนนี้เลยมีโปรแกรมหนังคลาสสิกฉายเรื่อยๆ ค่ะ”
“งั้นถ้ามีหนังดีๆ มาฉายอีกล่ะก็ มาดูกันอีกนะ”
ฉันพูดออกไปโดยไม่ทันคิด แต่ก็รู้ทันทีว่านี่เป็นการชวนเธอมาเดทอีกครั้ง
แต่ในขณะที่ฉันกังวล อิจิโจซังกลับยิ้มให้
“นัดเดทอีกแล้วนะคะ? ฟุฟุ ฉันจะรอนะ ยังมีหนังดีๆ อีกหลายเรื่องที่อยากดูด้วยกัน รุ่นพี่ช่วยบอกชื่อหนังที่รุ่นพี่ชอบมาด้วยนะ!”
เธอตอบรับทันที ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงด้วยความหวัง
— มุมมองของมิยูกิ —
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
ทำไมฉันถึงได้ทำเรื่องแบบนั้นลงไป
ความเสียใจเกาะกินฉันตลอดเวลา
ฉันแค่อยากรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเออิจิไว้ ไม่อยากให้มันพัง
ฉันรู้ว่าฉันผิด แต่ตอนที่ฉันมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับรุ่นพี่ ฉันกลัวมากว่าถ้าเออิจิรู้เข้าความสัมพันธ์ของเราจะต้องจบลง
ฉันจึงต้องทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับรุ่นพี่ไม่ถูกเปิดเผย ตอนที่รุ่นพี่เรียนจบก็จะค่อยๆ หายไปเอง เออิจิก็จะไม่รู้ ฉันบอกตัวเองว่ามันเป็นเพียงแค่ความสนุกชั่วคราว
มันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว ฉันพยายามหาข้ออ้างให้ตัวเองว่า ช่วงวัยรุ่นก็ต้องมีเวลาสนุกบ้าง มีแฟนที่เรารักอยู่แล้วก็ไม่เป็นไร
รุ่นพี่คอยช่วยให้ฉันหนีจากความกลัวไปได้ ฉันเลยปล่อยตัวไปตามเขา
วันนั้น วันที่เออิจิรู้ว่าฉันนอกใจ
ใจฉันเหมือนถูกบีบคั้น ฉันจะไม่มีวันกลับไปสู่ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นได้อีก ความกังวลและความเสียใจที่ว่า ถ้าฉันเสียเออิจิไป ชีวิตฉันจะเป็นอย่างไร เพราะเออิจิคือคนที่ฉันอยู่ด้วยมาครึ่งชีวิต
ทุกอย่างพังทลาย ฉันปล่อยให้ใจที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังเลือกทางที่เห็นแก่ตัว
เพื่อบรรเทาความกลัวว่าฉันจะถูกเออิจิรังเกียจ ฉันหันไปหาความรักจากรุ่นพี่ แต่สุดท้ายความเสียใจและความเห็นแก่ตัวที่ฉันก่อไว้ก็ทำให้ฉันต้องเสียทุกอย่างไป
“อยากย้อนกลับไป อยากกลับไปจริงๆ”
ฉันอยากกลับไปวันนั้น อยากฉลองวันเกิดเออิจิให้ดีๆ และมีความสุขไปด้วยกัน
อยากกลับไปก่อนจะได้เจอกับรุ่นพี่ เพื่อที่จะเป็นคนรักที่ซื่อสัตย์ต่อเออิจิ
ที่จริงแล้ว ฉันควรมีแค่เออิจิคนเดียวเท่านั้น
“ถ้าไม่เจอรุ่นพี่ ฉันก็คงยังได้หัวเราะไปด้วยกันกับเออิจิอยู่”
ฉันเกลียดตัวเองที่พูดแบบนั้น
รู้สึกแต่ความละอายใจ
ฉันเป็นคนหักหลังเขาเองแท้ๆ
รู้สึกไม่ดีจนต้องออกมาสูดอากาศนอกบ้าน
ฉันเห็นจดหมายอยู่ในกล่องไปรษณีย์ เลยหยิบขึ้นมาเปิดดู
สิ่งที่อยู่ข้างในคือรูปถ่าย รูปที่ดึงฉันลงสู่ความสิ้นหวัง
“ทำไมกัน ไม่นะ ไหนบอกว่ามีแค่ฉันคนเดียวไง รุ่นพี่ แบบนี้ไม่ได้นะ อย่าทิ้งฉันไปนะ”
ในซองจดหมายนั้นคือภาพที่รุ่นพี่เข้าไปในบ้านของนักเรียนหญิงอีกคนอย่างสนิทสนม กอดแขนกันด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข
TLN: คนเรามักรู้ว่าอะไรสำคัญ หลังจากที่สูญเสียมันไปแล้ว
พึ่งกลับถึงบ้านครับ ส่วนนี่
จะทยอยลงวันนี้ครับ แปลระหว่างนั่งรถกลับบ้าน(ออก 17:00 ถึงบ้าน 19:00????)
ถ้าถามว่าทำไมไม่ลงทีเดียว คือ เดี๋ยวมันไม่ค้างครับ ขอบคุณ????(เดจาวูป่ะ)
