—มุมมองของเออิจิ ขณะออกเดท—
“ในเมื่อรุ่นพี่ซื้อตั๋วหนังมาให้แล้ว งั้นค่าดริงก์กับป๊อปคอร์นขอให้ฉันจ่ายนะ!” อิจิโจซังบอกอย่างยืนยัน แล้วฉันก็ยอมรับข้อเสนอนั้นอย่างเต็มใจ
แม้ว่าอิจิโจซังจะดูผอมบาง แต่จริง ๆ แล้วเธอค่อนข้างจะกินเก่ง เธอทานเซ็ตอาหารหอยนางรมทอดและอาหารจานเดียวหมดเกลี้ยง แม้จะไม่ได้สั่งข้าวเพิ่มเหมือนผู้ชายในชมรมกีฬา ที่มักจะมาทานร้านของครอบครัวผมเพราะข้าวเติมได้ฟรี 1 ครั้งก็ตาม
พอมาถึงโรงหนัง เราก็สั่งเครื่องดื่มและป๊อปคอร์น แน่นอนว่าในโรงหนังย่อมต้องมีป๊อปคอร์น และอิจิโจซังเลือกชาเย็นเอิร์ลเกรย์ ส่วนฉันเลือกโคล่า ถ้าไม่ได้กินมื้อเช้าก่อนหน้านี้ฉันอาจจะสั่งฮ็อตด็อกหรือเฟรนช์ฟรายส์เพิ่มด้วยซ้ำ
“ชีวิตก็เหมือนกล่องช็อคโกแลตล่ะเนอะ ไม่มีใครรู้ว่ามันจะออกมาเป็นยังไง” อิจิโจซังพูดถึงประโยคดังจากหนังเรื่องนี้ด้วยท่าทีลึกซึ้ง “ถ้าพูดตามตรง ฉันเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าก่อนปิดเทอมหน้าร้อนจะได้มาดูหนังกับรุ่นพี่แบบนี้”
“ใช่เลย” ฉันยิ้มออกมาอย่างเห็นด้วย “ฉันเองก็รู้สึกขอบคุณที่เราได้เจอกัน เพราะถ้าไม่ได้เจออิจิโจซัง ฉันต้องยังจมอยู่กับความทุกข์แน่ ๆ”
“พูดอะไรน่ะรุ่นพี่!” เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะยิ้มอย่างอบอุ่น “รุ่นพี่มีคนที่คอยอยู่ข้าง ๆ ตั้งหลายคน ทั้งคุณแม่ พี่ชาย รุ่นพี่อิมาอิ แม้ว่าจะลำบากแค่ไหนก็ยังมีคนที่อยู่เคียงข้างนะคะ”
“แต่คนแรกที่ยื่นมือมาช่วยฉันก็คือเธอ อิจิโจซัง ความพิเศษนั้นไม่มีวันเปลี่ยนไปหรอก”
หลังจากนั้นหนังเรื่อง Forest Gump ก็เริ่มฉาย เป็นหนังดราม่าแนวอบอุ่นเรื่องราวของชายคนหนึ่งที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา แต่ได้รับความเข้าใจและยอมรับจากคนรอบข้างจนสามารถสร้างความสุขให้แก่ตนเองและผู้อื่นได้ แม้ว่าจะผ่านเรื่องราวที่ยากลำบาก แต่เขาก็ได้พบความสุขจริง ๆ จากการอยู่กับคนที่รัก
หนังเรื่องนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันควรจะให้ความสำคัญกับคนที่คอยอยู่เคียงข้างฉัน และเรียนรู้ที่จะตอบแทนสิ่งที่พวกเขามอบให้
ในขณะที่ฉันกำลังจะหยิบป๊อปคอร์น ฉันก็เผลอสัมผัสมือของอิจิโจซังโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบดึงมือกลับ สีหน้าเขินอายนั้นทำให้ฉันยิ้มออกมา เราดูหนังกันอย่างสนุกสนานโดยที่ฉันรู้สึกว่าช่วงเวลาอันแสนพิเศษนี้ยาวนานออกไป
——————————
—มุมมองของมิยูกิ ณ ห้องพยาบาล—
“ต้องขอโทษแทนลูกชายตัวแสบของผมด้วยนะครับ ค่าใช้จ่ายในการรักษาผมขอรับผิดชอบทั้งหมดเอง” พ่อของรุ่นพี่คอนโดะก้มหัวขอโทษอย่างจริงใจ แต่แม่ของฉันกลับไม่สนใจเลย
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันมีเงินมากพอจ่ายเอง ไม่อยากเจอหน้าคุณแล้ว กลับไปเถอะค่ะ” แม่พูดออกมาอย่างเย็นชา นั่นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนคำพูดเหล่านั้นเป็นคำต่อว่าที่มอบให้ฉันเช่นกัน
——————————
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันเห็นซาโตชิคุง เพื่อนสมัยเด็กของเออิจิยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน
“ซาโตชิคุง…” ฉันรู้ดีว่าเขามาที่นี่เพราะอะไร ในที่สุดวันที่ฉันต้องสูญเสียทุกอย่างก็มาถึง
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ มิยูกิ เธอคงรู้ดีว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่”
“อืม” ฉันรู้สึกเหมือนถูกปฏิเสธจากทุกคน แม้กระทั่งจากแม่ของตัวเอง
“ฉันอยากบอกให้ชัด ๆ เลยนะว่าฉันไม่สามารถเป็นเพื่อนกับเธอได้อีกแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา”
เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา ก่อนจะเดินจากไป ปิดฉากความสัมพันธ์ของเราลงอย่างเด็ดขาด
——————————
เมื่อกลับเข้าไปในบ้าน ฉันทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรงและปล่อยโฮออกมา น้ำตาของฉันไหลรินกับความว่างเปล่าที่ไม่อาจจะเติมเต็มได้อีกต่อไป
TLN: สำหรับเช้านี้ก็มีแค่นี้แหละครับ เจอกันพรุ่งนี้ครับ(หรืออาจจะตอนกลางคืนวันนี้)
