มีคนเข้ามาบนดาดฟ้าก่อนผม ที่ซึ่งไม่ควรมีใครอยู่เลย แน่นอนว่าทำให้ผมต้องระวังตัวมากขึ้น เวลานี้เป็นช่วงที่ห้องเรียนควรจะเต็มไปด้วยนักเรียนหลังการประชุมใหญ่ของโรงเรียน ถือว่าเป็นช่วงสำคัญของชีวิตนักเรียน แต่ตอนนี้กลับมีคนมาที่นี่
ผมยาวสลวยสวยงามปลิวเบา ๆ ผิวดูสดชื่นไร้เหงื่อทั้งที่เป็นหน้าร้อน สีหน้าแฝงความลึกลับ โบว์สีแดง นั่นหมายความว่าเป็นนักเรียนปีหนึ่ง แม้จะเป็นรุ่นน้องแต่กลับมีความสง่างามอย่างไม่ธรรมดา
ผมไม่เคยได้พูดคุยกันอย่างจริงจัง แต่เธอเป็นคนที่ใคร ๆ ในโรงเรียนก็รู้จักดี ชื่อของเธอคือ อิจิโจ ไอ หญิงสาวที่สอบเข้าโรงเรียนได้อันดับหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว ด้วยความงดงามและบุคลิกที่อ่อนโยน ทำให้เธอกลายเป็นเหมือนไอดอลของโรงเรียนในเวลาเพียงเดือนเดียว
เธอเป็นเหมือนขั้วตรงข้ามของผม ไม่สิ จริง ๆ แล้วเธอเป็นคนที่ไม่ควรจะได้พบเจอกันในที่แบบนี้เลย
“ผมชื่ออาโอโนะ อยู่ปีสอง ผมไม่อยากอยู่ในห้องเรียนเลยเดินเล่นในโรงเรียนจนมาเจอที่นี่น่ะ”
คำแก้ตัวที่แสนกระอักกระอ่วน ทั้งที่เมื่อครู่นี้ผมเองก็แอบคิดอยากหลบหายไปจากทุกอย่าง แล้วทำไมตอนนี้ผมถึงพูดอะไรแปลก ๆ ออกไป
“…รุ่นพี่อาโอโนะ?”
เสียงน่ารักของเธอทำให้ผมรู้สึกใจเต้น เธอเป็นคนสวยแต่กลับมีเสียงที่ฟังดูน่ารัก เพื่อนชายหลายคนในชั้นมักจะถูกเธอดึงดูดไป แต่ผมกลับไม่เคยสนใจเลย เพราะตอนนั้นผมกำลังมีความสุขที่ได้คบกับมิยูกิ
ใบหน้าของอิจิโจแสดงความหมองลงชั่วขณะหนึ่ง เธอคงรู้เรื่องข่าวลือของผมสินะ ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ผมยิ้มเจื่อน ๆ อย่างปลงตก
“ทำไมถึงมาที่นี่ตอนนี้นี้กัน…” เธอพึมพำด้วยเสียงอ่อนโยน ในดวงตาของเธอไม่มีแววของความเป็นศัตรูเหมือนที่เพื่อนร่วมชั้นหลายคนมี
“ขอโทษนะ เธอคงรู้ข่าวลือแล้วใช่ไหม ขอให้ผมได้อยู่ที่นี่จนถึงเวลาอาหารกลางวันก็พอ ผมแค่อยากอยู่คนเดียว กินข้าวกลางวันคนเดียวเงียบ ๆ”
แม่ทำข้าวปั้นมาให้ผม ตอนออกจากห้องเรียน ผมถือกระเป๋ามาด้วย เพราะฉะนั้นผมอยากจะอยู่ที่นี่ตลอดกลางวัน ผมอยากจะอยู่คนเดียว คิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ อีกครั้ง
ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจความรู้สึกของผมหรือเปล่า แต่เธอกลับแสดงความไม่พอใจออกมา
“ไม่ค่ะ ที่นี่เป็นที่ของฉัน ฉันไม่ยอมค่ะ รุ่นพี่ต่างหากที่ควรจะไป”
ดูเหมือนเธอเป็นคนที่พูดตรง ๆ ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอดีขึ้นนิดหน่อย
“แน่ใจหรือ เธอรู้ข่าวลือของฉันใช่ไหม?”
ผมพูดออกไปด้วยความเจ็บปวด ข่าวลือที่ยังไม่ได้ทำใจยอมรับ
“รู้ค่ะ”
“ถ้างั้นก็….”
“ไม่ค่ะ”
ดูเหมือนไอดอลของโรงเรียนเราจะเป็นคนที่ดื้อรั้นพอตัว
“อะไรนะ?”
ผมเผลอใช้เสียงแข็งใส่ไป เพราะไม่คิดว่าเธอจะตอบกลับมาแบบนี้
“ฉันรู้ข่าวลือนั้นค่ะ แต่มันก็แค่ข่าวลือ ไม่ใช่ว่าความรักเป็นเหมือนโรคชนิดหนึ่งหรือคะ ทำไมถึงต้องเชื่อในคำพูดหรือข่าวลือที่คลุมเครือเช่นนั้นด้วยคะ? มันอันตรายเกินไป”
คำพูดที่คาดไม่ถึงแทรกเข้าไปในใจของผม ประโยคที่ผมอยากจะได้ยินจากเพื่อนร่วมชั้นหรือสมาชิกในชมรม กลับได้ยินจากรุ่นน้องที่เพิ่งเคยคุยกันครั้งแรก ความรู้สึกประหลาดที่ทั้งตกใจและโล่งใจเข้ามาเติมเต็มใจที่แตกสลาย
“ถ้างั้นเธอเชื่อฉันหรอ?”
“ไม่ใช่เรื่องของเชื่อหรือไม่เชื่อค่ะ ข่าวลือนั้นดูเหมือนมาจากแฟนของรุ่นพี่ใช่ไหมคะ มันเป็นข้อมูลที่เอนเอียงไปข้างเดียว ฉันแค่บอกว่าการเชื่อข่าวลือเช่นนั้นมีความเสี่ยงมากค่ะ”
เธอพูดด้วยเหตุผลล้วน ๆ ถึงจะดูเป็นคำพูดของรุ่นน้องที่ค่อนข้างถือดี แต่สำหรับผม มันคือคำพูดที่ผมต้องการจะได้ยิน
“ขอบใจนะ”
“ขอบคุณฉันทำไมคะ?”
เธอมองผมด้วยความงุนงง
“ถ้าไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรหรอก”
ผมมองเธอรุ่นน้องที่แสนมีเหตุผล น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นเอาไว้ไหลออกมาเล็กน้อย
จากนั้นฝนก็เริ่มตกลงมาหนักขึ้นทันที
“ฝนตกหนักแล้ว ไปหลบฝนข้างในกันเถอะ”
แต่ข้อเสนอของผมกลับถูกปฏิเสธ
“ไม่ต้องมาสนใจฉันค่ะ”
“แต่…”
“ทำไมถึงไม่เข้าใจสักทีคะ ที่ฉันมาอยู่ที่นี่คนเดียวก็เพราะมีเหตุผล!!”
น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธนั้นแตกต่างจากเสียงเหตุผลเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
“เหตุผล?”
“ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะว่าฉันจะเป็นหวัด เพราะจะไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับฉันแล้วค่ะ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“ใจเย็นก่อน”
“ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวเถอะค่ะ ฉันไม่อยากจะใช้ชีวิตต่อไปแล้ว!!”
พูดจบ เธอก็เดินไปที่รั้วกั้นช้า ๆ ผมรีบคว้ามือเธอไว้ทันที
“อย่าทำแบบนี้!”
ตัวผมที่เคยคิดจะหลบหายไปจากทุกอย่างเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ตอนนี้กลับมาหยุดรุ่นน้องไม่ให้ทำแบบเดียวกัน มันเป็นเรื่องที่ผมไม่คาดคิดจริง ๆ
“มันไม่เกี่ยวกับคุณ ปล่อยให้ฉันทำตามใจเถอะ”
เธอพยายามจะสะบัดมือออก แต่ผมก็จับเธอไว้แน่น
“พอเถอะ…”
ทั้งคู่เปียกปอนไปด้วยฝน แต่ไม่มีใครสนใจ เธอใช้มืออีกข้างเพื่อพยายามดึงมือผมออก
ในความสับสน ผมพูดประโยคที่แม้แต่ผมเองก็ไม่เข้าใจออกไป
“ถ้าไม่อยากมีชีวิตต่อ งั้นช่วยอยู่กับฉันสักวันได้ไหม! วันนี้ขาดเรียนไปด้วยกันเถอะ!”
“หา!?”
TLN: อีกสักตอนฮีลใจ(?)ก่อนนอนละกัน ผมตามอ่านผลงานตัวเอง+คอมเมนต์อยู่ตลอดนะครับ เผื่อเจอข้อผิดพลาด
*ตอนหน้าเป็นมุมมองของคอนโดะนะครับ
พอดีมันดันมีคำว่า “อยากตาย” อยู่ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ นั่งหาสาเหตุไปครึ่งชั่วโมง สุดท้ายพอรู้เลยบอกให้มัน(GPT)แปลอีกรอบ ให้มันเปลี่ยนคำว่า “อยากตาย” เป็น “ไม่อยากมีชีวิตอยู่”????
