—สถานีรถไฟ (มุมมองของเออิจิ)—
เช้าวันเสาร์ ฉันมาถึงสถานีเพื่อรออิจิโจซัง การนัดเจอกับไอดอลประจำโรงเรียนเพื่อไปดูหนังด้วยกันมันทำให้ฉันตื่นเต้นจนแทบไม่ได้นอน
ฉันตื่นเช้ากว่าปกติ จึงมาถึงที่นัดหมายเร็วไปมากเลยไปนั่งที่ร้านอาหารใกล้ๆ และพอถึงเวลาที่ใกล้เข้ามาฉันก็เดินเล่นรอบสถานีเพื่อฆ่าเวลา
“อ้าว รุ่นพี่! มาเร็วขนาดนี้เลยหรือคะ? ยังเหลืออีกตั้ง 20 นาทีกว่าจะถึงเวลานัดเลยนะ”
ฉันหันไปตามเสียงเรียกจากด้านหลัง
อิจิโจซังในวันนี้ดูแปลกตาไปจากตอนที่ใส่ชุดนักเรียน เธอใส่เดรสสีชมพูอ่อนแบบคามิโซล ดูเหมือนอาจจะดูหวานเกินไป แต่เมื่ออยู่บนตัวเธอกลับดูลงตัวและสง่างาม ยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวเธออบอุ่นและอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น
“อ่า ก็แค่อยากมาเร็วเพราะตื่นเต้นเกินไปน่ะ”
ฉันเผลอพูดความรู้สึกออกไปตรงๆ โดยไม่ทันคิด
“พูดอะไรแบบนั้นกันคะ! รุ่นพี่นี่น้า…” เธอยิ้มเขินๆ
“ว่าแต่ ชุดนี้เหมาะกับเธอดีนะ”
ฉันรู้มาว่า ในสถานการณ์แบบนี้ควรจะชมชุดของฝ่ายหญิง
“ขะ ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่นี่คงจะชินกับการพูดแบบนี้สินะ” เธอยิ้มบางๆ อย่างเขินอาย อาจเพราะรู้ว่าฉันเพิ่งถูกทิ้งมาก็ได้
“ไม่หรอก ก็แค่ชมตามที่รู้สึกน่ะว่าเธอดูดีจริงๆ แล้วอิจิโจซังเองก็มีหนุ่มมาชวนไปเดทบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“จริงๆ แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันออกเดทนอกโรงเรียนเลยค่ะ” เธอพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มขี้อาย
“เหรอ…”
ฉันเผลออุทานออกมา คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงอย่างเธอจะเรียบร้อยและสงวนตัวขนาดนี้
“อย่าถามอะไรแบบนั้นสิคะ มันน่าอายนะ” อิจิโจซังดูมีเสน่ห์แบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
“จะพยายามเต็มที่นะ” ฉันตอบรับอย่างมั่นใจ วันนี้จะเป็นวันที่พิเศษแน่นอน
———————————
—มุมมองของเอ็นโดะ(ผู้แจ้งความ)—
ฉันนั่งมองดูการแข่งของชมรมฟุตบอลจากห้องเรียนที่ว่างเปล่า ฉันใช้กล้องส่องทางไกลเพื่อดูว่าใครเป็นอย่างไร
คอนโดะที่เคยเป็นดาวเด่น ถูกเพื่อนร่วมทีมเมินและไม่ได้รับการส่งบอลให้ ผลคือทีมพ่ายแพ้อย่างน่าอับอาย
ฉันเห็นเอริมานั่งเชียร์ที่ข้างสนาม ผู้เป็นอดีตแฟนสาวและเพื่อนสมัยเด็กของฉันที่บัดนี้ตกต่ำจนไม่เหลือความนับถือในสายตาของฉัน มันน่ารังเกียจจริงๆ
แผนการของฉันดูจะเป็นไปได้ด้วยดี คอนโดะจะต้องหาทางระบายความเครียด และนั่นอาจทำให้ฉันได้เห็นอะไรสนุกๆ ซึ่งฉันจะส่งต่อให้ “เธอ” มันจะยิ่งทำลายคอนโดะลงไปอีก
พูดตามตรง มันคงยากที่จะรวบรวมหลักฐานมัดตัวคอนโดะที่เป็นหัวโจกในการรังแกคนอื่น การที่ฉันจะทำคือการสร้างบรรยากาศของความหวาดระแวง ทำให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องเริ่มหวาดกลัว และค่อยๆ ทำลายกันเอง
ฉันส่งข้อมูลบางอย่างให้ทางโรงเรียนแล้ว ถ้าโชคดี พวกมันจะพลาดครั้งใหญ่และถูกเปิดโปงเอง
“มาเถอะ แสดงให้ฉันเห็นซิว่าพวกแกจะเลวได้แค่ไหน”
TLN: ตัวร้ายชัดๆ
