——————————
—ห้องของชมรมฟุตบอล (มุมมองของคอนโดะ)—
“อะไรกัน ทำไมถึงไม่มีใครส่งบอลให้ฉันเลยวะ!!”
หลังจากพ่ายแพ้อย่างราบคาบ พวกเราก็กลับมาที่ห้องชมรมด้วยสภาพหมดอาลัย ฉันเตะถังขยะอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ
“เฮ้ มิตะ! ทำไมไม่ส่งบอลให้ฉันวะ”
ฉันพาลใส่มิตะ เพื่อนร่วมทีมที่เป็นผู้เล่นตำแหน่งกองกลางเหมือนกัน และถือว่าเป็นลูกน้องคนหนึ่งของฉัน
“ก็พี่โดนประกบติดจนไม่มีช่องส่งบอลนี่ครับ”
“ไอ้หัวล้าน ไอ้โง่ ไอ้ช้า ถ้าไม่มีช่องก็ต้องขยับตัวสร้างช่องให้ได้สิวะ ไอ้กระจอกเอ้ย!”
มิตะได้แต่กลัวจนตัวสั่นและขอโทษอย่างขลาดเขลา ทำไมถึงได้ไร้ประโยชน์ขนาดนี้นะ
“ถึงจะพูดแบบนั้น แต่พี่คอนโดะเองก็โดนจับทางได้หมด บอลมาแล้วเสียให้เขาทุกที แล้วก็ไม่ช่วยป้องกันด้วย”
เสียงกระซิบจากนักเรียนปีสองคนหนึ่ง ทำให้ฉันโมโหจนต้องทุบล็อกเกอร์
“ใครวะ ใครเป็นคนพูดถึงฉันแบบนั้น!!”
ไม่มีใครกล้าสบตากับฉันเลยสักคนเดียว
“ให้ตายสิ ถ้าพวกกองหน้าไม่อ่อนหัดจนเล่นไม่ได้ ป่านนี้คงชนะแล้ว คะแนนเดียวที่เราได้ก็มาจากลูกจุดโทษของฉัน ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่มีทางชนะได้หรอก จะให้แย่งทุนจากกีฬาด้วยซ้ำ เฮอะ! ไอ้วาตานาเบะ เจ้ากระจอก แกก็อยู่แค่ระดับนั้นแหละ ทำได้แค่อยู่ใต้ตีนฉันไปก็พอแล้ว”
ถึงแม้ว่าจะโมโหแค่ไหน ฉันก็ได้แต่ระบายความขุ่นข้องใจในใจอยู่ดี เห็นท่าทีของวาตานาเบะที่สั่นเทาและได้แต่เงียบ นั่นยิ่งทำให้ฉันสะใจขึ้นไปอีก
“หุบปากซะ ไอ้เลวนี่!”
ทันใดนั้นเอง วาตานาเบะที่เดือดพล่านก็ซัดหมัดเข้ามาตรงลิ้นปี่ของฉันอย่างจัง ทำให้ฉันทรุดฮวบไปกับพื้น
“อุ๊บ!”
ความเจ็บปวดจู่โจมจนหายใจไม่ออก สายตาเย้ยหยันจากเพื่อนร่วมทีมทุกคนที่มองมาทำให้ฉันรู้สึกตัวชา
“เฮ้ พวกนายก็เห็นกันอยู่นะ กัปตันมันใช้กำลังทำร้ายเอซอย่างฉัน แล้วพวกนายคิดจะทำอะไรล่ะ!?”
แต่ทุกคนก็แค่ยืนเฉย ไม่พูดอะไร และไม่มีใครเข้าข้างฉันเลย
วาตานาเบะส่งยิ้มเยาะมาที่ฉัน แล้วพูดอย่างเย้ยหยันว่า
“นายน่ะ สะดุดล้มเองต่างหากล่ะ ทุกคนก็เห็นกันอยู่นี่ใช่ไหม?”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกับเสียงหัวเราะเย้ยหยัน พวกมันทุกคนกำลังร่วมมือกับวาตานาเบะ
“พวกแกทุกคน จะต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำแน่” ฉันบอกตัวเอง พลางคิดถึงแผนการแก้แค้น พวกมันแค่ต้องรอวันที่ฉันจะได้เวลาที่เหมาะสมในการแก้แค้น
ฉันเดินออกจากห้องชมรมด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะคิดถึง “เอริ” เธอเคยบอกว่าจะมาดูฉันเล่นวันนี้นี่นา
——————————
“คอนโดะคุง!”
เสียงของเอริดังขึ้นในที่สุด เธอคือหญิงสาวที่ฉันเคยแย่งมาจากเพื่อนสมัยมัธยมต้น คอยติดตามและเป็นเครื่องมือบำบัดอารมณ์ที่ดีให้ฉันเสมอ
“น่าเสียดายจังเลยนะ การแข่งวันนี้ สมาชิกคนอื่นใช้ไม่ได้เลย ทำให้อารมณ์เสียจริงๆ”
พูดพลางยิ้มเยาะเย้ย เอริที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กสาวผมยาวเรียบร้อย บัดนี้กลับย้อมผมเป็นสีน้ำตาล และตัดผมสั้นเพราะฉันสั่งให้ทำ
“ใช่ มีแค่เอริเท่านั้นที่เข้าใจฉัน” ฉันพูดอย่างมีความสุข ในขณะที่เธอค่อยๆ ยิ้มและโน้มตัวเข้ามาหาฉัน
