“เจ็บนะโว้ย! แกทำบ้าอะไรของแก!”
ผมตะโกนประท้วงเมื่อถูกผลักจนแผ่นหลังชนกับล็อกเกอร์ ถึงจะเป็นกัปตันอย่างวาตานาเบะ ก็ใช่ว่าจะทำอะไรตามใจชอบได้
“เงียบ! แกทำอะไรของแกในช่วงสำคัญของชมรมห๊ะ!?”
“หะ!?”
ผมไม่เข้าใจว่าหมอนี่กำลังพูดถึงอะไร หรือหมอนี่กับพวกเริ่มเสียสติไปแล้ว
“เลิกแกล้งโง่ซะที ดูนี่ซะ”
วาตานาเบะยื่นรูปถ่ายมาให้ ในรูปนั้นมีภาพของผมกับมิยูกิที่กำลังเดินเข้าโรงแรมกัน และอีกภาพเป็นตอนที่ผมถูกตำรวจจับกุม มันเป็นหลักฐานที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
นี่มันอะไร? ใครกันที่ทำเรื่องนี้… หรือว่าในกลุ่มนี้มีคนทรยศอยู่?
เลือดในตัวผมเย็นเฉียบในทันที
แต่ถึงจะรู้อะไรขนาดนี้แล้ว คนที่โรงเรียนจะรู้มากแค่ไหน? อาจารย์ด้วยรึเปล่า? พ่อของผมที่ช่วยปกปิดเรื่องนี้ไว้กำลังจะพังทลาย เพราะมีรูปหลักฐานนี้ มันแย่… แย่มาก
ถ้าเป็นแบบนี้ ผมจะพลาดการรับทุน ผมจะเสียโอกาสทั้งหมด
“ฉันไม่รู้เรื่อง นี่มันไม่ใช่ฉัน!”
ผมพูดออกมาแบบคนจนปัญญา ถึงจะไม่มีทางเป็นจริงได้เลย
“มองจากไหนยังไงก็คือแก! เลิกเล่นตลกซะที!”
เขาคว้าคอเสื้อผมแล้วผลักอีกครั้ง ความอับอายถาโถมใส่ผม
ผมคือราชาในชมรมนี้ การขัดขืนต่อราชาคือโทษตาย!
“เงียบซ….”
“เพราะแก ชมรมเราอาจจะอดเข้าร่วมการแข่งขันรอบสุดท้ายเลยนะ! ฉันต้องพึ่งการรับทุนกีฬา ตอนนี้จะเริ่มอ่านหนังสือสอบยังไม่ทันแล้ว ถ้าแกทำให้ชมรมถูกยุบขึ้นมาจริง ๆ ชีวิตฉันจบเลยนะ!”
“ฟังแล้วน่ารำคาญชะมัด พวกกาฝากที่เกาะติดพรสวรรค์ของฉัน มันบ่นกันไม่หยุดเลยนะ”
ผมผลักวาตานาเบะออกเต็มแรง
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
วาตานาเบะมองผมด้วยสายตาเคียดแค้น
“ฟังให้ดี โรงเรียนทำอะไรฉันไม่ได้หรอก นี่มันก็แค่การมีสัมพันธ์แบบไม่เหมาะสมก็เท่านั้น พวกนักเรียนมัธยมปลายที่ทำแบบนี้มีเยอะแยะไป ยังไงก็แค่โดนพักการเรียนไม่กี่วัน คงไม่กระทบอะไรกับชมรมหรอก แล้วพ่อฉันเป็นนักการเมืองนะ จะปกปิดเรื่องแบบนี้ก็สบายมาก แกมันอยู่คนละระดับกับฉัน อย่าเอาค่านิยมต่ำ ๆ ของแกมาเปรียบกับคนอย่างฉัน!”
“หา!?”
“โรงเรียนคงไม่กล้าตัดฉันออกหรอก การมีนักกีฬาฟุตบอลชื่อดังอย่างฉันในโรงเรียนคือการสร้างชื่อเสียง ถ้าประกาศลงโทษฉัน เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่และโรงเรียนจะเสียชื่อ พวกครูที่หัวโบราณคงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่”
ผมพูดออกมาอย่างรวดเร็ว
“จริงด้วย!”
มีใครบางคนในชมรมพูดสนับสนุนคำพูดผม ใช่แล้ว มันต้องเป็นแบบนั้น ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับคำพูดนั้น
“ฟังนะ ฉันคือคนที่ไร้เทียมทาน พวกแกที่อยู่ชั้นล่าง ๆ ไม่เหมือนกับฉันหรอก!”
ใช่แล้ว ผมคือคนพิเศษ ยังไงพ่อก็ต้องช่วยผม และพรสวรรค์ด้านฟุตบอลของผมจะต้องช่วยผมได้
“คอนโดะ!”
วาตานาเบะที่ยังขยับเข้ามาใกล้ผม ผมก็พูดใส่ไปอีก
“ถ้างั้นบอกหน่อย พวกแกมันแค่เบ๊ของฉันใช่มั้ย? ที่พวกแกร่วมมือกับฉันกลั่นแกล้งอาโอโนะมันเป็นความจริงใช่ไหม? ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยจะเป็นยังไงนะ? แล้วถ้าฉันไม่อยู่ พวกแกจะชนะแข่งขันได้ไหม? จะได้ทุนกันหรือเปล่า?”
ผมพูดเย้ยจนวาตานาเบะที่ตัวสั่นไปด้วยความโกรธนิ่งสนิท รู้สึกว่าพิษของผมเริ่มจะออกฤทธิ์แล้ว
“ไอ้เวร!”
เขาพูดออกมาอย่างขัดใจ แล้วเตะถังขยะจนขยะกระจัดกระจาย
“เข้าใจไหม เข้าใจแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่มีฉัน พวกแกก็ชนะไม่ได้หรอก เงียบปากแล้วอยู่เฉย ๆ ไปซะ เบ๊ทั้งหลาย!”
ผมหัวเราะเยาะและเริ่มเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักกีฬา
ชีวิตของพวกนี้อยู่ในมือผมทั้งหมด ใช่แล้ว พวกนี้ก็แค่ทาส ผมได้รับการอภัยทุกอย่าง มันต้องเป็นแบบนั้น
“งั้นถ้าอะไรในอนาคตเกิดผลเสียจากแก แกจะรับผิดชอบด้วยนะ!”
วาตานาเบะพูดด้วยน้ำเสียงอันแสนเศร้า ใช่ ๆ ทาสคนนี้ยังพูดอะไรอีกหรือเปล่านะ ผมแค่หัวเราะแล้วเดินจากไป
ไม่เป็นไร มันต้องไม่เป็นไร ผมคือคนที่ถูกเลือก
ความเครียดที่สะสมมาทั้งหมดจะถูกระบายออกในเกมฝึกซ้อมนี้
ผมเดินออกไปที่สนามฝึกด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
——————————
— 2 ชั่วโมงต่อมา —
“นี่มันอะไรกันน่ะ”
ตัวเลขบนกระดานคะแนนแสดง 4-1 ซึ่งปกติควรเป็นฝั่งเราที่ได้ 4 แต้มแท้ ๆ
ทำไมกัน ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ทำไมเราถึงเสีย 4 ประตูกับคู่แข่งที่อ่อนกว่า และตอนนี้เหลือแค่ช่วงทดเวลาบาดเจ็บ
“ผลแบบนี้ยอมรับไม่ได้โว้ย!”
ชมรมของเรากำลังเข้าสู่การล่มสลายอย่างสมบูรณ์ เหลือไว้เพียงความจริงอันโหดร้ายของจุดเริ่มต้นแห่งการพังทลาย
TLN: ตอนเริ่มเยอะแล้ว อาจจะเข้าไปอ่านเม้นของตอนเก่าๆไม่หมด ต้องขออภัย แต่คงเข้าไปอ่านไล่อ่านทุกตอนตอนกลางคืนก่อนนอนครับ
