——————————
—ในห้องพักครู (มุมมองของทาคายานางิ)—
ในที่สุด สัปดาห์ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายก็สิ้นสุดลง แม้ว่าการต่อสู้ยังเพิ่งเริ่มต้น แต่เราก็ได้เริ่มการติวเสริมให้กับอาโอโนะ และสร้างระบบที่ทำให้สามารถติดต่อกับผู้ปกครองได้อย่างราบรื่น ความสัมพันธ์ระหว่างครูยังเป็นไปด้วยดี คิดว่าจนถึงตอนนี้ทุกอย่างดูราบรื่น
“ราบรื่นงั้นเหรอ… แค่คิดแบบนั้น ฉันก็ถือว่าหยิ่งแล้วสินะ เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นจริง ๆ แล้วไม่ควรจะมีเลย แม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของโรงเรียนทั้งหมดก็ตาม”
เมื่อรู้สึกอ่อนแอขึ้นมา ก็รู้สึกผิดหวังในตัวเองเล็กน้อย อาจเป็นเพราะรู้สึกเหนื่อย แต่ทุกคนก็ช่วยกันจนมาถึงตอนนี้ได้
หลังจากตรวจข้อสอบย่อยเสร็จ ผมตั้งใจจะพักสักหน่อย จึงมุ่งหน้าไปที่ห้องชงกาแฟ ตั้งใจจะดื่มกาแฟเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ขณะเดินผ่านเครื่องถ่ายเอกสาร ก็ได้ยินเสียงแฟกซ์
“แฟกซ์? สมัยนี้ก็ยังมีอยู่อีกเหรอเนี่ย?”
บางครั้งที่คณะกรรมการการศึกษาติดต่อมาก็อาจใช้แฟกซ์อยู่บ้าง แต่ยุคนี้มันเป็นยุคของอีเมลแล้ว เลยค่อนข้างหายาก
เมื่อมองดูว่ามีอะไรส่งมา พบว่ามันเป็นภาพบางอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นหลักฐานที่ผมตามหา
“นี่มัน…!”
แม้ภาพจะเป็นขาวดำและดูยาก แต่ข้อมูลในแฟกซ์นี้ก็น่าจะถูกเก็บไว้ในเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียน ผมจึงรีบเปิดเซิร์ฟเวอร์และแก้ไขสีในซอฟต์แวร์ภาพให้ชัดเจนขึ้น
“คอนโดะกับอามาดะ…”
แม้จะไม่รู้ว่าภาพถ่ายนี้ถ่ายเมื่อไร แต่ทั้งสองคนกำลังจะเข้าโรงแรม และภาพถัดมาเป็นภาพที่ทั้งสองถูกตำรวจควบคุมตัว นอกจากนี้ยังมีบันทึกด้วยลายมือที่เขียนว่า “ได้ไส่ภาพสีในตู้รองเท้าของคุณครูทาคายานางิแล้ว กรุณาตรวจสอบ”
——————————
“จริงอยู่ที่ตอนนั้นฉันมีปัญหาเกี่ยวกับการเลิกรากับเออิจิ… แต่รุ่นพี่คอนโดะก็แค่มาให้คำปรึกษา”
“เราสองคนเดินไปด้วยกันโดยบังเอิญ แล้วเขาคงคิดว่าเรามีความสัมพันธ์กัน”
——————————
คำให้การของทั้งคู่ดูเหมือนจะเป็นการโกหก หลักฐานนี้จะช่วยให้ผมผลักดันต่อได้ หากการสืบสวนที่ผมวางแผนไว้ในวันหยุดสำเร็จ ความจริงน่าจะเปิดเผยในไม่ช้า
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกไม่สบายใจ นั่นก็คือแหล่งข่าวนิรนามที่ส่งข้อมูลนี้มา น่าจะเป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้ ไม่ใช่ครูหรือผู้ปกครอง
ผมสงสัยว่านักเรียนที่นิรนามนี้สามารถถ่ายภาพเหล่านี้ได้อย่างไร เขาคงต้องผ่านความเสี่ยงมากทีเดียว
อาจเป็นนักเรียนที่มีความแค้นต่อคอนโดะหรือมีความสัมพันธ์พิเศษกับอาโอโนะ แต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะ ผมก็รู้สึกได้ถึงความกล้าหาญอันแรงกล้าจากภาพนี้
ยังเป็นเพียงเด็กวัยรุ่น… ต้องผ่านอะไรมาเยอะถึงจะมีความกล้าหาญเช่นนี้?
เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ควรจะได้รับการปกป้อง ผมเคยเห็นเด็กที่สูญเสียอนาคตเพราะความขาดแคลนความรักและการสนับสนุนจากครอบครัว และอาโอโนะที่ต้องเผชิญกับการกลั่นแกล้งอย่างร้ายแรงจนทำให้อนาคตของเขาถูกบิดเบือน
ผมต้องตามหานักเรียนคนนี้ให้เจอและยื่นมือช่วยเหลือ แม้จะดูหยิ่งยโสไปบ้าง แต่ผมคิดว่านี่เป็นความรับผิดชอบในฐานะครู
ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ผมจะทำทุกอย่างให้จบลงอย่างราบรื่น ผมจึงติดต่อกับผู้อำนวยการและรองผู้อำนวยการเพื่อแบ่งปันข้อมูล
——————————
—วันถัดมา (ห้องชมรมฟุตบอล)—
“มาผ่อนคลายด้วยการอัดพวกอ่อนๆ ดีกว่า ยังง่วงนอนอยู่เลยแฮะ”
เปิดประตูห้องชมรมอย่างเบิกบาน แต่ก็พบว่าทุกคนจ้องมองมาอย่างเย็นชา
“เฮ้ พวกนายเป็นอะไรไป?”
ผมเป็นเอซของทีม และไม่ควรจะได้รับการต้อนรับแบบนี้ มันแปลกไปจริง ๆ
“คอนโดะ! แกมัน!”
กัปตันทีมอย่างวาตานาเบะจับคอเสื้อผมแน่น แล้วผลักผมไปชนล็อกเกอร์
