—มุมมองของผู้แจ้งข่าว (เอ็นโดะ)—
“อ่า ฉันแค่มาหาของที่ลืมน่ะ ช่วงต้นสัปดาห์มีทดสอบคำศัพท์ใช่ไหม? ฉันลืมหนังสือคำศัพท์ไว้ เลยต้องมาหามัน”
ผมใช้ข้ออ้างที่เตรียมไว้ ถึงอิมาอิจะฉลาดแค่ไหน แต่ก็ไม่น่าจะสงสัยอะไรหรอก
“อ๋อ เข้าใจแล้ว แต่ว่าไม่สบายอยู่ ทำไมไม่บอกฉันล่ะ ฉันจะได้เอาไปให้ถึงบ้าน”
“ไม่เป็นไรหรอก มันเก็บไว้ในตู้ล็อกเกอร์ที่ล็อคไว้น่ะ”
หลังจากที่เขาดูเหมือนจะเข้าใจ ผมก็เริ่มเข้าเรื่องหลัก
“ว่าแต่ อาโอโนะเป็นยังไงบ้าง ฉันพยายามทักไลน์ไปแต่ยังไม่อ่านเลย”
ผมคิดว่าเขาน่าจะตั้งใจไม่อ่านมัน ถ้าเป็นผม ผมเองก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน ในสถานการณ์ที่ทุกคนในโรงเรียนกำลังตั้งใจจะทำร้ายเขาแบบนี้ เขาคงไม่กล้าเปิดโซเชียลหรอก
“อ๋อ เขาก็ดีขึ้นนะ ขอบคุณที่ห่วง ไม่ไช่แค่นายคนเดียวที่เป็นห่วงเขาหรอก ยังมีคนอื่นที่ห่วงเขาอีกนะ”
“แน่นอน อาโอโนะไม่ใช่คนที่ทำอะไรเลวร้ายแบบที่คนเขาพูดกัน”
“ถ้าอย่างนั้นพอถึงวันจันทร์ เราค่อยไปเยี่ยมเขาดีกว่า ตอนนี้เขาย้ายไปเรียนที่ห้องพยาบาลแล้ว ดูเหมือนจะดีขึ้นมากเลย ขอบคุณที่ถามนะ ถ้านายไป เขาคงดีใจมากแน่ ๆ”
ขอบคุณนะ อิมาอิ ข้อมูลนี้จะสำคัญที่สุดในแผนการล้างแค้นของผม
ตอนนี้ผมเริ่มรู้แล้วว่า โรงเรียนอาจจะเป็นที่พึ่งของผมได้ นั่นหมายความว่า สมมุติฐานที่ 1 ของผมมีความเป็นไปได้สูงมาก
ผมจะส่งข้อมูลให้โรงเรียนดูแล้วรอดูผล
บนเว็บไซต์ของโรงเรียน มีหมายเลขแฟกซ์สำหรับติดต่ออยู่ และถึงแม้ว่าการใช้แฟกซ์ในยุคนี้จะเก่าไปหน่อย แต่ถ้าผมส่งจากร้านสะดวกซื้อ ก็ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นคนส่ง
แค่การส่งแฟกซ์อาจจะทำให้มันดูเหมือนแค่เรื่องเล่น ๆ ก็ได้ ดังนั้นผมจะส่งภาพที่พิมพ์ออกมาใส่ซองแล้วส่งไปที่กล่องจดหมายของโรงเรียนให้ถึงมือคุณครูทาคายามะ
ด้วยวิธีนี้ แผนการล้างแค้นขั้นแรกของผมก็จะเสร็จสมบูรณ์
“งั้นฉันกลับก่อนนะ วันจันทร์เจอกัน”
ผมพยายามทำตัวให้ธรรมดาที่สุดแล้วจึงตัดบท เพราะผมไม่อยากให้อิมาอิกลายเป็นส่วนหนึ่งในแผนการล้างแค้นของผม ถ้าเขาเข้าไปยุ่งเกี่ยว เขาก็อาจจะถูกพวกคอนโดะทำร้ายได้
“อ๋อ ดูแลตัวเองด้วยนะ เอ็นโดะ… เอ่อ รู้สึกเหมือนจะพูดอะไรที่อาจจะดูเกินไปหน่อย… แต่…”
อิมาอิที่ปกติไม่ค่อยพูดมาก กลับพูดขึ้นมาอย่างยากลำบาก
“หืม?”
“อย่าทำตัวหักโหมเกินไปนะ ถ้ารู้สึกไม่ไหวจริง ๆ ก็ไปขอความช่วยเหลือจากใครสักคนเถอะ ไม่ว่าจะจากฉันหรือจากครูก็ได้ อยากให้เชื่อน่ะ”
ในชั่วขณะหนึ่ง โลกเหมือนจะหยุดหมุนไป ผมคิดในใจว่าเขารู้เรื่องบางอย่างรึเปล่า ทำไมเขาถึงรู้ว่าผมกำลังลำบาก? แต่ผมก็รู้ตัวทันทีว่าผมกำลังแสดงสีหน้าเครียดเกินไป ก็เลยรีบยิ้มตอบ
“อ่า ขอบคุณที่ห่วงนะ นั่นแหละ ก็แค่เรื่องหวัดน่ะ ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วง”
เมื่อผมพูดไป อิมาอิก็ยิ้มตอบกลับมา
“ใช่ ๆ เรื่องหวัดนั่นแหละ การต้องมาหาหนังสือคำศัพท์ถึงโรงเรียนมันคงเหนื่อยนะ”
เราไม่ได้เถียงหรือคัดค้าน แต่ต่างคนต่างยิ้มให้กัน และแยกย้ายจากไป
——————————
—มุมมองของคอนโดะ—
ผมกลับบ้านมาหลังจากที่ทำเรื่องยุ่ง ๆ เสร็จ พ่อคงจะพามิยูกิไปส่งที่บ้านของเธอ เขาเลยส่งผมกลับบ้านก่อนเพราะเดี๋ยวเรื่องมันยุ่งเกินไป
หลังจากที่ได้ระบายเครียดไปแล้ว มันกลับรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ผมเปิดมือถือแล้วเช็คตารางเวลา
ลืมไปว่า วันพรุ่งนี้มีการแข่งขันอุ่นเครื่องกับโรงเรียนจากต่างจังหวัด เขาคงจะมาเยือนที่นี่ พวกนั้นคงได้เจอความพ่ายแพ้ไปซะ
แล้วผมก็จะไปเล่นกับสาว ๆ ที่เคยบอกว่าจะมาเชียร์ผม
“ฮะๆ ชีวิตมันสนุกจริง ๆ เลย”
——————————
—มุมมองของเออิจิ—
ลุงมินามิบอกกับแม่ของผมว่ามีเรื่องอยากคุย ผมกับอิจิโจซังเลยเดินเล่นในสวนสาธารณะใกล้ ๆ เพื่อฆ่าเวลา ถ้าถึงเวลากลับบ้าน พี่ชายของผมก็น่าจะทำข้าวหอยนางรมทอดให้
“ถือว่าจบสัปดาห์แรกไปแล้วนะคะ”
“อ่า ขอบคุณเธอที่คอยช่วยนะ ฉันผ่านมันมาได้เพราะเธอเลย”
สัปดาห์ที่เต็มไปด้วยเหตุการณ์จบลงแล้ว
หลังจากเปิดเทอมหลังหน้าร้อน ฉันไปเรียนแค่สามวันในสัปดาห์นี้ แล้วก็ได้หยุดเสาร์อาทิตย์
คุณครูทาคายานางิบอกว่า “อาจจะต้องมีการเรียนพิเศษหนึ่งวัน แต่ตอนสุดสัปดาห์นี้ ควรพักผ่อนให้เต็มที่ การพักผ่อนจะทำให้ร่างกายฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว”
ผมจะเอาคำแนะนำนี้ไปใช้แน่นอน
ถึงแม้ว่าจะเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้เจออิจิโจซังก็เถอะ
“นี่รุ่นพี่ ฉันขอร้องสักเรื่องได้ไหมคะ?”
“แน่นอน”
ผมตอบไปทันทีโดยไม่ต้องคิดมาก ผมจะทำให้คำขอของเธอเป็นจริง เพราะฉะนั้นผมจึงตอบทันที
“ใจดีจังค่ะ งั้นขอพูดเลยนะคะ”
เธอยิ้มอาย ๆ และหยุดเดิน สายตาของเธอจ้องมาที่ผมท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น
“เสาร์นี้… ไปเดทกับฉันได้ไหมคะ?”
TLN: เปลี่ยนใจละ ลงอีกตอน เอาให้หวาน(+ค้าง)ก่อนนอนครับ
