บทที่ 41 อดีตนายกเทศมนตรีและการตัดสินใจของผู้แจ้งความ
พวกเราย้ายไปยังสวนสาธารณะแห่งหนึ่งโดยใช้รถของคุณลุง คุณลุงนานามิถามว่า “อยากจะพูดเรื่องพ่อของเธอ ต้องให้คุณอิจิโจออกไปก่อนไหม?” แต่ผมส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่มีอะไรต้องปิดบังเกี่ยวกับเรื่องของพ่อ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น คุณลุงยิ้มอ่อนโยน
“ตรงนี้แหละที่เหมือนพ่อของเธอจริงๆ เหมือนเป็นภาพสะท้อนเลย”
ตั้งแต่เด็ก ผมได้รับคำแนะนำจากผู้ใหญ่รอบตัวให้เป็นคนที่ดีเหมือนพ่อ แม้มันจะทำให้รู้สึกกดดันบ้าง แต่พอพ่อเสียไป ผมก็เริ่มเข้าใจมากขึ้น จนรู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นเหมือนเขา
ผมอยากจะเป็นให้ได้ใกล้เคียงกับพ่อมากที่สุด แม้ว่าผมอาจจะไม่อาจเป็นคนที่สมบูรณ์แบบเหมือนเขาได้
เราได้นั่งลงที่ม้านั่งในสวน ก่อนที่อดีตนายกเทศมนตรีจะเริ่มพูดขึ้นอย่างช้าๆ
“หลายปีผ่านไปแล้วนะ ตั้งแต่ที่พ่อของเธอจากไป เวลาไวเหลือเชื่อจริงๆ เออิจิคุงก็โตขึ้นมาก”
คุณลุงยิ้มเศร้าๆ ตอนงานศพพ่อ คุณลุงคนนี้เป็นคนที่ดูเศร้าเสียใจกว่าครอบครัวของเราเสียอีก
คุณลุงนานามิเป็นเพื่อนร่วมงานอาสาของพ่อ พวกเขาได้รู้จักกันจากงานช่วยเหลือสังคม เมื่อพ่อทำกิจกรรมแจกอาหาร พวกเขาก็ได้เป็นเพื่อนกัน
หลังจากนั้น คุณลุงนานามิเข้าสู่วงการเมืองเพื่อสร้างเมืองที่ทุกคนอยู่ได้อย่างสะดวกสบาย และช่วยสนับสนุนพ่อในด้านต่างๆ
“เออิจิคุงโตขึ้นมากจริงๆ ดังนั้นผมเลยอยากพูดเรื่องนี้ ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกไหม ต้องขอโทษจริงๆ นะ ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนที่พรากพ่อไปจากเธอ”
คุณลุงพูดทั้งน้ำตาแล้วก้มหัว ผมรู้สึกว่าวันนี้มีแต่คำขอโทษ
“ลุงครับ ไม่ต้องก้มหัวหรอกครับ”
“ขอบคุณนะ เธอเป็นคนที่อ่อนโยนจริงๆ แต่ผมอยากจะขอชดใช้ในสิ่งที่ผมได้ทำไว้ พ่อของเธอเป็นคนที่ผมนับถือ มีทั้งความรับผิดชอบและความเมตตา แต่ผมก็ยังผลักภาระมากเกินไปให้เขา ทั้งการทำงานประจำที่ร้านอาหารและงานอาสา ผมรู้ว่ามันเป็นภาระที่หนักเกินไป แต่ก็ปล่อยให้เขาแบกรับไว้จนล้มลง”
คุณลุงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณลุงต้องการจะสื่อ และคิดว่าการเสียใจของเขามีเหตุผลที่ชัดเจน
“ถึงอย่างนั้น พ่อก็เลือกเส้นทางนี้เองครับ”
“แต่เป็นผมที่ทำให้เขาเลือกเส้นทางนั้น” นั่นเป็นความเสียใจของคุณลุง ที่คิดว่าการผลักดันให้พ่อของผมต้องแบกรับจนเสียชีวิตนั้นเป็นสิ่งที่เขาเป็นคนทำ
แต่มันไม่ใช่แบบนั้น เพราะว่าพ่อของผม…
“พ่อของผมจากไปด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเขาในตอนที่เสียยังคงมีรอยยิ้มที่พอใจ ไม่ว่าจะอย่างไร ผมไม่อยากให้คุณลุงปฏิเสธความตั้งใจของพ่อ”
พ่อของผมใช้ชีวิตตามอุดมคติของเขา ดังนั้นไม่มีใครที่ต้องมาเสียใจอีก
“…งั้นเหรอ”
“คุณลุงรับอุดมการณ์ของพ่อไปสืบทอดต่อได้ดี พ่อเคยพูดเสมอว่า หากมีใครสานต่อกิจกรรมที่เขาทำ เขาจะยังคงมีชีวิตอยู่ คุณลุงที่ควรจะยังคงมีชีวิตร่วมกับพ่อ ผมคิดว่าพ่อคงจะโกรธแน่ๆ ถ้าเห็นคุณลุงยังคงเสียใจแบบนี้”
คุณลุงยิ้มทั้งน้ำตา
“เธอโตขึ้นมากจริงๆ นะเออิจิคุง ฉันรู้สึกว่าเหมือนเป็นคุณปู่ของเธอ แต่วันนี้ฉันได้เรียนรู้จากเธอจริงๆ”
จากนั้น คุณลุงมองผมอย่างอ่อนโยน
“เพราะแบบนั้น ผมจึงไม่อาจให้อภัยคนที่คิดจะทำร้ายเธอได้ เธอกำลังเติบโตและจะเป็นผู้ใหญ่ แต่ยังเป็นเด็กมัธยมปลายที่สมควรได้รับการปกป้อง ในฐานะผู้ใหญ่ ผมจะปกป้องเธออย่างเต็มความสามารถ”
เมื่อนึกถึงรอยยิ้มของพ่อ และการที่คุณลุงคนนี้ห่วงใยผม หัวใจผมก็สั่นไหว ผมรู้ว่ามีหลายคนที่คอยปกป้องผม
และเราต่างก็ยิ้มให้กัน
——————————
—มุมมองของผู้แจ้งความ—
เอาล่ะ ตอนนี้ฉันมีรูปภาพหลักฐานที่ต้องการแล้ว จะใช้มันยังไงดี
วิธีที่ง่ายที่สุดคือปล่อยรูปนี้ลงอินเทอร์เน็ต เหมือนที่พวกนั้นทำ คงได้ผลไม่แพ้กัน
แต่นั่นคือทางเลือกสุดท้ายก่อนอื่น ฉันจะส่งข้อมูลนี้ให้กับครูและสโมสรฟุตบอลแบบไม่เปิดเผยตัว แน่นอนว่าถ้าหลุดไปได้ สโมสรฟุตบอลคงเกิดปัญหาภายในแน่
ถ้าพวกเขาเลือกจะปิดบังเรื่องนี้ ฉันก็จะปล่อยเรื่องนี้บนโซเชียลมีเดีย อาจจะส่งให้สภาเมืองหรือสื่อมวลชนเล่นงานพวกเขาไปเลย เมื่อฉันทำตัวเป็นเบื้องหลัง คงไม่มีใครรู้ว่าใครที่เป็นคนปล่อยหลักฐานนี้ออกไป
ฉันไม่ต้องการเงิน และพวกเขาก็ทำอะไรฉันไม่ได้ เพราะพวกนั้นไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนคอยเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหลัง
คอนโดะ
สิ่งที่นายมีอยู่ ฉันจะทำลายมันจนหมด ให้รู้สึกถึงความสิ้นหวังเหมือนที่ฉันเคยเจอ
