—มุมมองของเออิจิ—
พวกเรากำลังเดินกลับบ้านด้วยกัน พูดคุยเรื่องสัพเพเหระ แม้ว่าเราจะสนิทกันไม่นานและกลายเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว แต่ยังมีเรื่องราวอีกมากที่เราไม่รู้เกี่ยวกับกันและกัน ซึ่งทำให้มีเรื่องคุยกันไม่รู้จบ
บทสนทนาไม่ขาดช่วงเลย วันนี้ฉันตั้งใจไว้ว่าจะให้อิจิโจซังได้ลองชิมหอยนางรมทอดให้ได้
“ว่าแต่ ทำไมอิจิโจซังถึงชอบหอยนางรมทอดล่ะ?” ฉันเผลอถามออกไป
“อ๋อ มันเป็นเมนูโปรดที่แม่ผู้ล่วงลับเคยทำให้ฉันบ่อยๆ ตอนวันเกิดน่ะค่ะ เป็นอาหารที่ทำให้ฉันจำแม่ได้เสมอ” เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม แม้ความทรงจำเกี่ยวกับแม่จะนำมาซึ่งความเศร้าก็ตาม
ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าแม่ของเธอจากไปแล้ว เลยรู้สึกเสียใจที่ถามคำถามนั้นออกไป
“ขอโทษนะ ฉันทำให้เธอรู้สึกแย่รึเปล่า?”
เธอยิ้มพลางส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ คุณเองก็เคยเล่าเรื่องคุณพ่อที่จากไปให้ฉันฟังแล้วนี่ ฉันเองก็คิดว่าคงถึงเวลาที่จะต้องเล่าบ้างแล้ว”
“งั้นก็คงจะสู้หอยนางรมทอดที่แม่เธอทำไม่ได้ แต่ก็หวังว่าเธอจะเพลิดเพลินกับมันนะ” ฉันพูดพร้อมยิ้ม เผื่อว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้น
หอยนางรมทอดนี่ก็เป็นอาหารที่พ่อของฉันชอบทำเหมือนกัน พ่อทอดแบบเรียบง่ายและเสิร์ฟพร้อมกับซอสทาร์ทาร์สูตรพิเศษของเขา
“ซอสทาร์ทาร์ของร้านเราใส่ชิบะซึเกะลงไปด้วย รสชาติจะออกเปรี้ยวๆ สดชื่น เป็นสูตรพิเศษของพ่อที่ฉันภูมิใจนะ เธอต้องชอบแน่ๆ”
“น่าสนใจจังค่ะ! ส่วนแม่ของฉันเองก็เคยทำซอสทาร์ทาร์ด้วยการผัดหัวหอม อร่อยมากเลยค่ะ คิดถึงรสชาตินั้นจริงๆ”
ระหว่างที่เราคุยกันไป รถคันหนึ่งก็จอดตรงหน้าเรา ชายสูงวัยที่มีผมสีขาวก้าวลงจากรถ ฉันจำได้ว่าเขาคือคุณลุงมินามิ อดีตนายกเทศมนตรีและเพื่อนสนิทของพ่อ
“เออิจิคุง ไม่ได้เจอกันนานนะ กำลังเดทกันอยู่รึเปล่าเนี่ย?” ลุงทักพร้อมรอยยิ้ม อิจิโจซังมีสีหน้าสงสัย
“ทำไมอดีตนายกเทศมนตรีถึงได้ทักทายเราด้วยความเป็นกันเองขนาดนี้คะ?” เธอถามเสียงเบา
“คุณลุงมินามิเขาเป็นเพื่อนสนิทของพ่อฉันน่ะ ถึงตอนนี้พ่อจะไม่อยู่แล้วแต่คุณลุงยังคอยเอ็นดูฉันเหมือนหลานแท้ๆ เลยล่ะ”
คำตอบของฉันทำให้อิจิโจซังตกใจ “แบบนั้นเองเหรอคะ…”
ลุงมินามิเป็นผู้สนับสนุนงานอาสาสมัครของพ่อสมัยที่ยังเป็นนายกเทศมนตรี ท่านมักจะช่วยเหลือเรื่องสถานที่ในการทำกิจกรรมแจกจ่ายอาหารให้ผู้ยากไร้และผลักดันให้เกิดโครงการโรงอาหารเด็กจนเมืองนี้กลายเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงเรื่องการเลี้ยงดูเด็กที่ดี
หลังจากดำรงตำแหน่งนายกฯ มาสามสมัย ลุงมินามิก็อำลาวงการการเมืองและหันมาทำงานช่วยเหลือสังคม ท่านยังคงมาเยี่ยมที่ร้านอาโอโนะคิทเช่นอยู่เสมอ เป็นคุณลุงที่แข็งแรงและใจดีแม้จะอายุเกิน 70 แล้ว
“ฉันกำลังจะไปที่บ้านของเออิจิคุงพอดี จะขึ้นรถไปด้วยกันไหมล่ะ? ว่าแต่…เธอคือ…” ลุงหันไปมองอิจิโจซังที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉัน เธอจึงแนะนำตัวด้วยสีหน้าตื่นๆ
“ฉันชื่ออิจิโจ ไอค่ะ ยินดีที่ได้เจอค่ะ ท่านนายกมินามิ”
“ไม่ต้องเรียกฉันว่านายกฯ แล้วล่ะ ฉันไม่ได้ทำงานนั้นอีกแล้ว อิจิโจสินะ โตขึ้นมาสวยจนแทบจำไม่ได้เลยนะ”
“ค่ะ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพ่อแล้ว” น้ำเสียงเธอจริงจังขึ้น ท่ามกลางรอยยิ้มประหลาดใจของลุง
“งั้นเหรอ…” เขาพยักหน้าพลางเชิญเราขึ้นรถ “ขึ้นมาเถอะเออิจิคุง มีบางเรื่องที่ฉันอยากขอโทษเธอมานานแล้ว”
